Vikan - 09.03.1972, Blaðsíða 48

hún hafði líka leikið á móti
hinum laglega Peter Lawford.
Hún hafði líka dansað við
Philip prins í London. Eitt sinn
heyrði einn af umboðsmönnum
hennar hana segja að hún væri
eins og barn í líkama fullorð-
innar konu. Eftir nokkra daga
mátti lesa þessi ummæli henn-
ar í blöðum og tímaritum um
allan heim.
Gat hjónaband frelsað hana
undan miskunnarlausu oki
móðurinnar og kvikmyndafé-
lagsins? Elizabeth var ekki
fjarri því. í öruggri höfn hjóna-
bandsins myndi hún geta ráðið
sér sjálf og fengið að njóta ein-
hvers af því sem annað heil-
brigt, ungt fólk áleit svo sjálf-
sagt.
Og svo varð Elizabeth Taylor
ástfangin og auðvitað var það
í ungum ríkum manni og þau
komu sér jafnvel saman um að
opinbera trúlofun sína. Ungi
maðurinn setti það sem skil-
yrði að hún hætti að leika í
kvikmyndum, þega'r þau væru
gift. Hún lofaði því, þar sem
hún var orðin hundleið á því
lífi, sem hún varð að lifa. En
þetta var nú ekki svo einfalt.
Móðir hennar og forráðamenn
kvikmyndafélagsins lögðu að
henni að leika í einni kvik-
mynd í viðbót og Elizabeth
hafði ekki töggur í sér til að
standast fortölur þeirra, hún
gerði það sem þau sögðu og
ungi maðurinn hvarf á braut.
FYRSTA HJÓNABANDIÐ
Nokkru eftir að slitnaði upp
úr trúlofun hennar, birtust
myndir í blöðunum af ungu og
hamingjusömu pari — Eliza-
beth Taylor og Conrad Nichol-
as Hilton, sem var sonur hins
auðuga hóteleiganda. Liz var
þá átján ára og Nicky, sem var
gerspilltur glaumgosi, var tutt-
ugu og þriggja ára. Þetta hent-
aði auglýsingafólkinu prýðilega
og hvert sem þau fóru voru
myndavélarnar alltaf til taks.
Reyndar voru smá meinbugir
á hjúskap milli þeirra; Hilton
var kaþólikki. En fyrr en varði
var kvikmyndafélagið búið að
kippa þessu í liðinn, einfald-
lega með því að gera Liz kaþ-
ólska í skyndi. Þetta var árið
1950 og það stóð í öllum blöð-
um þegar Nicky Hilton kvænt-
ist Liz og að þau fóru í langa
brúðkaupsferð til Evrópu og
urðu samferða hertoganum og
hertogafrúnni af Windsor.
Nú var Elizabeth Taylor laus
við kvalara sína og gat notið
lífsins í ríkum mæli. En hvern-
ig átti hún að njóta þessa ný-
fengna frelsis? Sjálf hafði hún
minnst af öllum hugmynd um
það. Það var svo mikill regin-
munur á lífi hennar undir járn-
aga móðurinnar og kvikmynda-
fólksins, sem alltaf hafði sagt
henni hvað hún átti að gera og
hvað hún ætti að segja við öll
tækifæri og hjónabandinu með
hinu svokallaða frelsi, að það
bar hana ofurliði. Þegar hin
langa brúðkaupsferð var um
garð gengin, þá vissi hún alls
ekki hvernig hún átti að skipu-
leggja þessa nýju tilveru sína.
Og hún kunni heldur engin ráð
til að mæta hinni ofsalegu öf-
und sem eiginmaður hennar lét
í Ijós gagnvart stjörnuferli
hennar.
Eftir mikið rifrildi, marga að-
skilnaði og sættir, skildu þau
loksins samvistum fyrir fullt
og allt.
Elizabeth Taylor var því bæði
gift og fráskilin, þegar hún var
nítján ára.
Líf hennar undir ofurvaldi
móðurinnar og kvikmyndafé-
lagsins hafði verið hrein mar-
tröð. Hjónaband hennar varð
áfall, vegna þess að Elizabeth,
hin dáða stjarna, var raunar
ekki annað en óþroskað en
viljasterkt barn, falleg brúða,
sem aldrei hafði þurft á sjálf-
stæði að halda, aldrei verið
ábyrg gerða sinna og hafði lít-
ið sem ekkert lært um mann-
legt gildi. Þegar skilnaðurinn
var um garð genginn, stóð
þessi unglingur uppi, vonsvik-
inn með dýrkeypta reynslu að
baki og ofurseldur biturleikan-
um. En eitt vissi hún, hún var
laus við vald móðurinnar. Hún
ákvað að nota þetta nýfengna
frelsi vel. Nú var lífið raun-
verulega að byrja . . .
_______Framhald í nœsta blaSi.
LlKÚR JÖKLINUM
Framhald af hls. 7.
metra hæð komu þau hjón
sér upp bækistöð. Elena
var þá mjög þreytt, og
maður hennar gat talið
liana á að híða sin þarna.
Sjálfur liélt César liærra
með öðrum leiðangurs-
mönnum. Sextánda ágúst,
eftir ])riggja daga erfiða
göngu, komust þeir upp á
tindinn. César var svo
hreykinn að liann fann
hvorki til kulda né þreytu,
er hann reisti stöng með
spænska fánanum í snjón-
um.
Leiðin niðrímóti var
ekki síður erfið og liættu-
leg, og þegar César loks-
ins komst niður í bæki-
stöðina, steinuppgefinn,
komst hann að því að kona
hans var orðin liættulega
veik. Og nokkur hundruð
metrar voru niður að næsta
þorpi.
Pérez hraðaði sér þang-
að, en hjálpin kom of seint.
Kona hans var þá látin úr
þarmábólgu. César Pérez
varð að jarða konu sína í
framandi jörð. Hann vant-
aði útbúnað lil að flytja
líkið með sér, og þar að
auki grunaði bann að skrif-
stofubákn pakneska rikis-
ins mvndi ekki leyfa það
umsvifalaust, að lík væru
flutt út úr landinu.
En eftir þrjá mánuði
kom César Pérez aftur, í
það skiptið með vinum sín-
um Alfonso Rodriguez
Cboren og Rieardo Amich
Castro. Ferðin uppeftir í
jeppanum varð enn erfið-
ari i þetta skiptið en hið
fyrra, og veltan niður
brekkuna liefði vel getað
orðið þeim öllum að ald-
urtila.
En þeir sluppu allir
ómeiddir að kalla. Þeir
biðu af sér bylinn óg ýttu
síðan bílnum upp á veg-
inn. Nokkrum dögum sið-
ar komu þeir til þorpsins
Cbitral, neðarlega i fjalls-
hlíðinni. Þar létu þeir
smíða likkistu. Lögreglu-
foringi á slaðnum gaf þeim
leyfi til líkflutnings. Þeir
lóku á leigu nokkra burð-
armenn og fluttu svo kist-
una með sér upp í þrjú
þúsund og niu hundruð
metra hæð, upp i svonefnt
Chagrumm-skarð, þar sem
leiðsögumaður að nafni
Abdul Rajaman beið
þeirra. Hann átti að fylgja
þeim til grafar Elenu.
Eftir þreytandi göngu
móti snarbratta i snjó og
kulda komast mennirnir að
gröf Elenu, sem merkt er
með óbrotnum trékrossi.
Likið er grafið upp og sett
í kistuna.
Svo hefst ferðin niður
brattann, yfir báskalegan
jökul með ótal sprungum.
Mennirnir eru tólf saman,
og bera kistuna til skiptis
á öxlum sér. Þeir komast
slysalaust niður fjallið.
I lieimabæ þeirra lijóna,
Higueras á Spáni, hefur
Elena de Pérez nú verið
jörðuð öðru sinni. Því nær
allir bæjarbúar fylgdu
lienni til grafar. í kistuna
við hlið hennar var lagður
spænskur fáni.
☆
KONA UM BORÐ
Framháld af bls. 22.
Hann þagnaði andartak, svo
sagði hann lágt:
— Hefur mér heppnazt þetta,
Jacky?
Hún svaraði ekki. En ég sá
að hún fékk tár í augun af
meðaumkun, — eða ást?
Jonathan andvarpaði. — Nei,
ég sé mér hefur ekki tekizt það.
En ég get ekki látið þig fórna
öllu mín vegna. Þess vegna
verð ég að deyja.
Með Snöggri hreyfingu sneri
hann byssuhlaupinu að sér.
— Nei! öskraði Jacky. —
Gerðu þetta ekki, Jonathan!
Hún þaut til hans.
Og þetta var það sem hann
beið eftir. Hann greip í hárið
á henni með vinstri hendi og
sveiflaði henni fram fyrir sig
og sneri byssunni í þeirri hægri,
svo hlaupið þrýsti á bakið á
henni.
— Ó, Jacky! stundi ég með
sjálfum mér. Jacky, Jacky ... !
— Takk, ástin mín, sagði
Jönathan. — Ég vissi að þú
gætir ekki staðizt töfra mína.
En þetta var svolítið vafasamt
og spennandi. Ég vissi að ég
var svolítið illa settur. Ég gat
ekki haft ykkur öll á valdi mínu
í einu með byssunni. Eða hvað
haldið þið?
Við Querol færðum okkur
báðir fram eitt skref, en urð-
um að nema staðar, þegar
Jonathan öskraði: — Hægan,
annars skýt ég hana!
Querol átti ekki annarra
kosta völ en að hlýða. Hann
var reiður og hjálparvana og
kallaði til Jacky: - Ég varaði
þig við honum! Ég sagði þér að
48 VIKAN 10. TBL.