Vikan - 09.03.1972, Blaðsíða 22

«c
Hann talaði í svo innilegum
og mildum tón, að það var erf-
itt að hugsa sér að þetta, sem
var svo áríðandi fyrir hann, var
að myrða sinn eigin bróður.
Jacky smurði meira kex með
osti. Ég gaut augunum til Que-
rols. Hann hafði hrukkað enn-
ið og ég hugleiddi hvort hann
væri að hugsa það sama og ég;
að þetta væri alltof auðvelt.
Jonathan hlaut að vita að við
vorum með ákveðin áform á
prjónunum. Mér fannst and-
rúmsloftið titra.
Querol settist snögglega upp.
Hann gat ekki afborið að liggja
svona lengur. Jonathan leit til
hans, en Jacky sagði: — Sjáðu,
er þetta ekki nóg handa hon-
um. Rödd hennar var svo ann-
arleg, að Jonathan virti hana
fyrir sér. Hún tók diskinn og
gekk til dyra. — Megum við
ekki hita kaffi, við þurfum að
fá eitthvað heitt!
— Eldurinn er úti, sagði
Jonathan.
— En hann er kulnaður. Má
Ross hjálpa mér við að kveikja
hann aftur?
— Já, í öllum bænum.
Nú varð ég fyrst alvarlega
hræddur. Þetta var alltof auð-
velt! Jacky gekk til dyranna
með diskinn í hendinni og mér
fannst hún hreyfa sig alltof
hratt. Ég reis rólega á fætur
og mér fannst sem augu hinna
brenndu mig í bakið, þegar ég
fylgdi eftir henni. Querol,
drengurinn ,Mooney og Jona-
than, allir fylgdu okkur með
augunum. Loksins náði ég til
dyranna. Ekkert skeði. Þetta
var ekki gildra, ekkert bragð
af Jonathans hálfu, hann leit
ekki út fyrir að grúna okkur
um græzku.
Það var farið að rigna. Ég
settist á hækjur við eldinn.
Jacky var komin að þrepunum
og farin að fikra sig upp. Storm-
urinn blés regninu í andlitið á
mér og það var ískalt.
Leigh skaut skerminum fyrir
ljósið og það varð koldimmt
um stund, sex sekúndur. Þegar
ljósið kom aftur, sá ég að Jacky
var komin upp á pallinn. Leigh
beygði sig til að taka við disk-
inum. Hann hélt sömu stöðu í
fimm sekúndur, meðan ljósið
skein. Síðan rétti hann úr sér
og byrgði ljósið. Hafði Jacky
ekki getað mútað honum?
Sex sekúndna myrkur. Svo
kom skært ljósið aftur. Jacky
stóð ennþá uppi á pallinum.
Mér fannst hún vera að fálma
eitthvað við töskuna sína. Leigh
beygði sig aftur áfram og það
liðu fimm sekúndur . . . sex
. . . sjö . . .
— Leigh, þú heldur ekki
taktinum! öskraði Jonathan.
Leigh rétti strax úr sér og
skaut skerminum fyrir lamp-
ann.
Það var augljóst, Jacky hafði
ekki tekizt að múta honum.
í næsta sinn sem ljósið kom,
sá ég að Jacky var á leið nið-
ur. En þá gerði Leigh sig lík-
legan til að fara á eftir henni!
Hann beygði sig niður og ég
sá greinilega þegar hann beygði
annað hnéð og leitaði eftir efsta
þrepinu með hinum fætinum.
— Farðu strax að lampan-
um! öskraði Jonathan.
Á næsta augnabliki heyrðist
hár hvellur. Mín fyrsta hugsun
var að Jonathan hefði hleypt
af byssunni, en svo sá ég hvað
skeð hafði. Lampinn hafði
sprungið. Ljósið blossaði upp,
ótrúlega sterkt, eitt andartak
og svo varð kolsvart myrkur.
Ég sá fyrir mér það síðasta
sem skeði: Leigh, sem varð
ur.drandi yfir þessari spreng-
ingu, missti jafnvægið, baðaði
út handleggjunum og steyptist
fram af pallbrúninni.
Querol kom þjótandi út með
stormluktina í hendinni. Dreng-
urinn og Mooney voru á hæl-
um hans. —• Hvað er þetta?
spurði hann. ^Var það skot?
Nei, lampinn sprakk. Það
hlýtur að hafa verið regnið,
sem orsakaði það, kallaði ég til
hans og leit um öxl. Ég var
kominn af stað á leið til vit-
ans. Þegar ég kom þangað, stóð
Jacky hreyfingalaus og fyrir
framan hana lá lífvana líkami
Leighs. — Farðu burt! bað ég
hana, eða réttara sagt skipaði
ég henni, en hún hreyfði sig
ekki úr stað. —- Hann ætlaði
að koma niður, hvíslaði hún
lágt. — Hann var búinn að
lfoa að gera það sem við vild-
um.
Querol kom til okkar. — Er
hann dáinn? Það var út í hött
að spyrja þannig, en Querol leit
út fyrir að trúa ekki sínum eig-
in augum. — Hvernig gat hann
dáið af þessu falli, það var ekki
svo hátt!
— Hann datt ofan á stein-
steypuna, benti ég honum á.
Hinir voru nú líka komnir,
Jonathan síðastur. Við stóðum
þarna öll, kringum látna mann-
inn og störðum á hann, án þess
að gera nokkuð. Jonathan var
ofsareiður. — Komið honum í
burtu héðan! Hann getur ekki
legið þarna. Takið hann burt!
— Hann getur alveg eins
legið þarna, eins og einhvers
staðar annars staðar, tautaði
Querol.
Með óvenjulega snöggri
hreyfingu fleygði Jonathan frá
sér hækjunni, settist á stein-
pallinn og mundaði byssuna.
— Flytjið hann burt, annars
skýt ég ykkur!
Ég beygði mig niður og greip
í Leigh, til að draga líkið í
burtu, en ég gat ekki hreyft
það. Þá fyrst skildi ég hvers
vegna Leigh hafði dáið sam-
stundis. Ég varð að snúa mér
við, til að vinna bug á flökur-
leikanum, sem greip mig.
— Hvað er þetta? spurði
Querol.
— Fjandinn hafi það, farið í
burtu. Komið Jacky í burtu.
Hann er gegnstunginn af járn-
bútunum. É'g verð að lyfta hon-
um upp af þeim.
Það voru ryðguðu járnbút-
arnir, sem stóðu upp úr stein-
pallinum, sem höfðu stungizt í
gegnum líkama Leighs.
Mooney varð kyrr og hjálp-
aði mér að lyfta líkinu. Við
bárum það bak við vitann, svo
enginn þyrfti að horfa á þetta.
Við snerum steinþegjandi til
hinna og biðum eftir að ein-
hver opnaði munninn, að ein-
hver segði eitthvað, sem gæti
afmáð þessa hræðilegu mynd.
Jonathan hafði risið á fætur,
studdi sig við hækjuna með
annarri hendinni en hélt byss-
unni í hinni.
Það var Jacky sem fyrst lét
heyra í sér: — Hvað gerum við
nú?
— Ekkert, sagði Querol. —
Við förum inn í skýlið og reyn-
um að sofa. Þegar birtir reyn-
um við að finna Rita Rina.
Jonathan leit um öxl og sagði
með háðsglotti: •— Þeir sökktu
Rita Rina. Ég sagði Ross það.
— Já, hann trúði því kann-
ski þá, en ekki nú, sagði Que-
rol. — Hann er ekki brjálaður.
- En það er ég, sagði Jona-
than.
Haltu kjafti. Þú ert ekk-
ert brjálaðri en ég, sagði Que-
rol. — Þú skalt fá að standa
fyrir máli þínu, þegar við kom-
um í land!
Það varð þögn um stund. Ég
gaut augunum til Jonathans og
svipur hans lofaði ekki góðu.
Um varir hans lék lymskulegt
glott en augun voru draum-
kennd. Hvað var hann að
hugsa? Við þögðum öll um
stund. Þá leit Jonathan loksins
upp.
— Langar ykkur ekki til að
vita hvers vegna ég hef gert
þetta?
— Við vitum að þú ætlar að
drepa bróður þinn, sagði Que-
rol snöggt. — Það er okkur
nóg.
- Jæja, sagði Jacky það?
— Hún vissi það ekki. sagði
Querol. — Það var Ross, sem
gat þess til.
— Drottinn minn! sagði Jona-
than háðslega. — Hvílíkur
snillingur! Og hann heldur auð-
vitað að ég geri þetta til að
hefna min? En það er ekki öll
skýringin. Þið haldið öll að þið
skiljið þetta, en það er nú síð-
ur en svo. Já, ég viðurkenni
að ég vil fá hefnd. En þetta
var nú samt allt vegna Jacky.
— Vegna Jacky? hafði Que-
rol upp eftir honum, reiður og
tortrygginn. — Hún á enga sök
á þessu.
— Ég vildl veita henni
frelsi. sagði Jonathan lágt. —
Hún elskaði mig og hún elskar
mig ennþá. En ef ég gæti full-
vissað hana um að ég gæti gert
slíkt níðingsverk, þá myndi hún
snúa við mér baki með við-
bjóði, og þá myndi ást hennar
snúast upp í hatur.
Hann talaði með svo miklum
sannfæringarkrafti að við urð-
um öll dolfallin. Hann hélt
áfram: — Þegar óhamingjan
dundi yfir mig, reyndi ég af
alefli að láta ekki biturleikann
ná valdi á mér. É'g hef alltaf
verið hrifinn af alls konar
íþróttum. En ég reyndi að haga
mér eftir aðstæðum, reyndi að
fá áhuga á einhverju öðru:
hljómlist, bókmenntum, list...
Ég reyndi jafnvel að mála. Og
Jacky studdi mig með ráðum
og dáð. í fyrstu var ég þakk-
látur fyrir það að hún sneri
ekki við mér baki. Ég elskaði
hana svo heitt. En síðar komst
ég að því að þetta var vonlaust.
Fyrir hana, á ég við, ekki fyrir
mig sjálfan. Ég gat ekki látið
hana fórna lífi sínu fyrir
kryppling. Þess vegna varð ég
að finna upp á einhverju sem
gat komið henni til að hafa
andstyggð á mér og það reyndi
ég að gera.
Framhald á bls. 48.
22 VIKAN 10. TBL.