Vikan - 09.03.1972, Blaðsíða 43

A CREME
ÝFRAICHE
mosa
Cocktailsósa: j2 dl af tómatsósu í dós af sjrðum
rjóma.
Sinnepssósa: 2 msk af sinnepi í dós af sjrðum
rjóma.
Gott með fiski, pylsum, hamborgurum, steiktu
kjöti, kjúklingum, kryddsíld, humar, rœkju o.fl.
MJÓLKURSAMSALAN I REYKJAVÍK
inn og lerkaður til keppninnar
á morgun. En fyrst varð hann
að útskýra tilgang ferðar sinn-
ar. — Jáhá, svo þú ert hlaup-
ari. Lestin átti að fara af stað
til Berlínar kl. 3 um nóttina.
Zatopek lagði sig á harðan bekk
í járnbrautarstöðinni í nokkra
klukkutíma. Öruggt er að eng-
inn þátttakendanna á þessum
svokölluðu hermanna-Olympíu-
leikum hefur haft eins lélegan
náttstað fyrir átökin. Hann kom
til Berlínar síðdegis á laugar-
dag, þreyttur og svangur. Hann
fór beina leið á íþróttaleikvang-
inn, og var hræddur um að
verða of seinn í hlaupið. Hon-
um til hugarléttis frétti hann
þá, að keppnin átti ekki að hef j -
ast fyrr en degi síðar. Eftir
langa leit fann hann loks stað-
ir.n, þar sem hægt var að skrifa
hann niður sem fulltrúa Tékkó-
slóvakíu í þessa keppni.
— ONLY ONE? hváði banda-
ríski liðsforinginn, undrandi.
Aðeins einn keppandi. Hann
hristi höfuðið, en skrifaði Zato-
pek niður sem þátttakanda í
5000 m hlaupið. Til þess að
vera öruggur, spurði liðsforing-
inn Zatopek um bezta tíma
hans á vegalengdinni. Zatopek
svaraði eins og satt var —
14:25,0 mín.
— Eruð þér galinn, maður
minn, sagði Bandaríkjamaður-
inn og hló.
Zatopek reyndi að útskýra
þetta fyrir manninum og þegar
honum loks skildist, að hann
hefði fengið þennan tíma á Ev-
rópumótinu í Osló, kom annað
hljóð í strokkinn. Það var eng-
inn leigubíll til, svo að Zatopek
fékk far með vörubíl til hótels-
ins, þar var loks matur á boð-
stólum og það sem var jafnvel
meira virði — svefn.
Mótið var sett með mikilli
viðhöfn. Bandarískir hermenn
báru spjöld með nafni hvers
þátttökulands og á eftir þeim
komu þátttakendur í stafrófs-
röð landa sinna. Zatopek tókst
að finna glaðlegan hermann,
sem bar nafnspjaldið Tékkó-
slóvakía. Hermaðurinn var eitt
spurningarmerki og vonbrigðin
leyndu sér ekki. — Aðeins
einn? Zatopek kinkaði kollá.
Greinilegt var, að hermannin-
um fannst sér misboðið að bera
spjaldið fyrir þennan eina þátt-
takenda. f þessu hófst lúðra-
blásturinn og Bandaríkjamað-
urinn muldraði til Zatopeks,
— komdu þá.
Hinir glæstu flokkar gengu
hver af öðrum inn á leikvang-
inn og stilltu sér upp á gras-
flötinni, Öllum flokkunum var
fagnað með innilegu lófataki.
En þegar Zatopek birtist á
hlaupabrautinni sem eini þátt-
takandi Tékkólsóvakíu kvað við
dynjandi hlátur. Kvikmynda-
vélunum var beint til hans, all-
ir vildu sjá hann. Zatopek leið
illa sem von var og var grámur
út í áhorfendur. Viðutan hlust-
aði hann á setningarræðuna, en
að henni lokinni var olympísk-
ur eldur tendraður. Að þessu
leknu fékk hann sér sæti á
áhorfendapöllunum og fylgdist
með keppninni.
Þar sem hann sat þarna kom
hermaður nokkur til hans og
spurði í hvaða grein hann ætl-
aði að taka þátt í. 5000 m hlaup-
inu, anzaði Zatopek. — En það
er tvívegis búið að kalla kepp-
endur til viðbragðs, sérðu ekki
að þeir eru raða sér upp við við-
bragðslínuna maður. Zatopek
hafði ekki haft hugmynd um,
hvað fór fram. Það munaði
engu, að hann hefði farið í
þessa erfiðu ferð til einskis.
Hann hljóp eins og kólfi væri
skotið yfir knattspyrnuvöllinn,
afklæddist æfingabúningnum á
leiðinni, baðaði út höndum og
hrópaði. — Ætlar þú að vera
með í hlaupinu? Hvað er nafn-
ið? Hvaðan ertu? Þeir leituðu.
Nafn hans var ekki í skránni.
Liðsforinginn, sem tók á móti
þátttökutilkynningu hans hafði
gleymt að koma nafni hans til
réttra aðila. En nokkrir hlaup-
aranna þekktu Zatopek og báðu
eindregið um, að hann fengi að
vera með. — Allt í lagi, reyndu
að finna stað í annarri röð. En
Zatopek var ekki ánægður með
það, hann hélt því fram, að
vegna árangurs síns ætti hann
rétt á að vera í fremstu röð.
Hinir hlaupararnir, sem allir
vissu, að hann var langbeztur
þeirra, höfðu ekkert á móti því.
Ræsirinn lét undan. Zatopek
var í góðri æfingu og hóf hlaup-
ið með miklum hraða og ekki
leið á löngu, þar til hann var
orðinn fyrstur og eftir tvo til
þrjá hringi, hafð, hann náð
þeim síðustu. Áhorfendur, sem
voru um 80 þúsund risu nú á
fætur. Zatopek sýndi þeim dá-
lítið, sem sjaldan sést í alþjóða-
keppni. Eftir skamma stund
hafði hann farið tvívegis fram
úr öllum hlaupurunum. Eftir
því sem hinir hlaupararnir urðu
þreyttari, virtist hann stöðugt
auka hraðann. Brátt voru allir
áhorfendur á hans bandi og
dómararnir einnig. — Tveir
hringir eftir, kallaði bandaríski
hringvörðurinn. Til þess að
vera öruggur um, að Zatopek
skildi táknið veifaði hann hönd-
unum svo ákaft, að Zatopek
varð að víkja til hliðar, svo að
hann fengi ekki fingur hans í
augun. Áhorfendur öskruðu og
fögnuðu af kæti. 80 þúsund
raddir hrópuðu nafn hans í
takt: —i Zatopek, Zatopek,
Zatopek... — Síðasti hringur,
hrópaði hringavörðurinn og
ræsirinn skaut eins og óður
væri með byssu sinni út í loft-
ið. Zatopek jók enn hraðann og
kom mörgum hringjum á undan
næsta manni í mark. Tími hans
var 14:31,0 mín. Þeir sem næst-
ir honum voru, umkringdu
hann, og litu á hann sem yfir-
náttúrlega veru. Nokkrir
reyndu að klæða hann í æfinga-
fötin, og aðrir vildu aðeins
snerta hann. Zatopek var ljós-
myndaður frá öllum hliðum og
spurningunum rigndi yfir hann.
— Hefur þú tekið þátt í hlaupi
áður, var spurt. Zatopek reyndi
að róa þá, sem næstir honum
voru. Hann sagðist hafa tekið
þátt í EM og þá hefði hann náð
betri tíma en í dag. Þeir fóru
að líta á hann eins og venju-
legan mann aftur.
En sá sem gladdist mest yfir
árangri Zatopeks var hinn auð-
mýkti hermaður, sem bar nafn-
spjald Tékkóslóvakíu við setn-
inguna. Komið var að lokaat-
höfninni, og aftur gekk Zatopek
inn á leikvanginn. Að þessu
sinni hló enginn. Hann kom
auga á hermanninn með nafn-
ppjaldið úr nokkurri fjarlægð.
Bandaríkjamaðurinn fagnaði
honum með hamingjusömu
brosi. Hann hljóp til Zatopeks
og reyndi á allan hátt að gefa
til kynna hve glaður hann væri
yfir árangri Zatopeks. Þegar
hermaðurinn gekk inn á leik-
vanginn skömmu síðar með
Zatopek rétt á eftir, var eng-
inn spjaldberi jafn hreykinn
og glaður.
Framhald í nœsta blaði.
10. TBL. VIKAN 43