Vikan - 02.11.1972, Blaðsíða 38

WINTER
ÞRÍHJÓLIN
vinsælust og bezt. Varahlutaþjónusta
snyrtivörur
ofnæma
) / og
viðkvæma
huð
Tegrunarsérfræóingar aóstoóa yóur vió
val á réttum snyrtivörum.
CHCHJTSWFL «
^Langholtsvegi 84 Simi 35213 cHoltsapótekshúsinu
þvi að vöröurinn kæmi til aö telja
hausana.
Einhversstaöar aö utan
heyröum viö fjarlæg öskur, en viö
gátum ekki heyrt oröaskil. En svo
uröu hljóöin skýrari og ég greini-
lega:„Joy Bangla. Joy Bangla.”
Þetta voru siguröskur
Bangladesh, orö sem enginn heföi
þoraö aö anda út úr sér, ef ein-
hver óvinanna heföi veriö nær-
staddur.
Nokkrum mlniitum slöar varö
hávaöinn I fangelsinu eins og
þrumugnýr, 680 fangar hrópuöu:
„Joy Bangla. Joy Bangla.” Ég
held ég hafi aldrei á ævinni minni
heyrtdásamlegrihljóö. Ef.ég hefi
einhverntíma sleppt mér
algerlega af glegöi, þá var þaö I
þetta sinn, gleöin var hreinlega
áþreifanleg.
Gordon kom æöandi inn i
svefnskálann okkar og kallaöi:
— Fangelsishliöin eru opin, viö
erum frjáls.
— Viö erum frjáls. hrópuöu allir
gegnum'tárin.
Síöa r komst ég aö þvl aö þenn-
an dag heföi her Pakistana
einfaldlega gengiö út úr Jessore
og herir Indlands og Mukti Bahini
gengi inn.
Viö pordon ókum til Calcutta I
jeppa undir vernd Indlandshers
og þaö fyrsta sem ég geröi var aö
fara til læknis. Þaö var greinilegt
aö ég var barnshafandi.
Ég frétti aö Paul heföi fariö til
Amerlku; til aö hugga foreldra
mlna og reyna allt sem mögulegt
var, til aö fá mig lausa. Ég talaöi
viö hann I slma. Þaö varö stutt
samtal, ég var eiginlega mállaus
af hamingju. En ég sagöi honum
ekkert um barniö okkar, þaö
ætlaöi ég aö geyma þar til ég væri
örugg I faömi hans.
Nú kann ég sannarlega aö meta
öryggiö, en hugur minn reikar oft
til mæöranna, sem ég skildi viö I
Jessore. Hugrekki þeirra var
ótrúlegt ég veit hve erfiö llfskjör
þeirra eru, þrátt fyrir frelsiö. Þáö
er svo óendanlega margt ógert, til
þess aö þetta fólk geti lifaö
mannsæmandi Hfi og ég vona aö
einhvern tlma veröi hægt aö létta
kjör þess. En min heitasta ósk er
aö barniö mitt eigi eftir aö lifá I
heilbrigöari veröld en nú er . . . .
HNEFALEIKA-
MEISTARINN
Eramhald af bls. 13.
ofurlftiö, þá hlaut hann aö vera
farinn aö smáminnka, þar sem
hann sat f lestinni, til. þess aö
komast fyrir I rúminu hennar
mömmu.
Þegar lestin rann inn á stööina,
greip hún i hönd mér, rétt eins og
til þess aö styöja sig, og viö
þutum fram og aftur og kiktum
inn I klefana.
— Þau eru Sjálfsagt I vagninum
hjá veröinum, til þess aö llta eftir
farangrinum sinum, sagöi ég.
Vöröurinn stóö I opnum
dyrunum og var aö setja út ein-
hverja trékassa, en þarn,a voru
engar feröatöskur sýnilegar.
— Þau hafa sjálfsagt misst af
lestinni, sagöi mamma. — Þaö
gæti veriö henni llkt. Hún var
alltaf svoddanóratlma aö hafa sig
01.
Ég leit viö og sá þá tvær
manneskjur 'fremst viö lestina.
Maöurinn hélt bara á einni stórri
feröatösku, og litla konan viö hliö
hans hélt I hinn handlegginn, eins
og hún ætlaöi sér ekki aö sleppa
honum.
— Eru þetta þau? spuröi ég og
benti. y
Mamma snarsneri sér viö. —
Já, hamingjan sæla, þaö hljóta
aö vera þau.
Hún sleppti mér og þaut I áttina
til hjónanna, og þegar ég svo kom
skokkandi til þeirra, var hún aO
kyssa systur sfna, en slöan tók
hún I höndina á manninum, sem
haföi sett frá sér töskuna og
brosti nú, svo aö sást niöur I kok.
May frænka kyssti mig snöggt
kinnina og ég fann lyktina af
ilmvatninu hennar. Fötin hennar
voru enn flnni en venjuleg
spariföt og hún var meö loökraga
um hálsinn.
— Og hver er hánn þessi litli
laggi? sagöi maöurinn og leit
niöur á mig.
— Þetta er hann Tumi sonur
minn, sagöi mamma.
Ég sagöi ekki orö en glápti bara á
Ned frænda, og þaö fór um mig.
Hann var alls ekki neitt hávaxinn,
eins og mamma haföi óttazt,
heldur ósköp venjulegur á vöxt,
meö rauöleitt, stuttklippt hár og
breiöar heröar, eins og hann heföi
iökaö skógarhögg.
En þaö var andlitiö á honum,
sem mér varö starsýnast á.
Augun voru bara ofurlitlar rifur
uppi yfir bólgnu, rauöleitu skinni
og á enninu voru djúpar hrukkur,
rétt eins og skornar meö beittum
hnlfi, og kartöflunefiö var liicast
þvl, sem krakki heföi hent bolta
framani hann og ekki hitt rétt vél.
Hörundið á kinnbeinunum var
strltt og hann var allur meb örum
og skuröum I framan.
Mamma var óöamála, rétt eins
og hún kæröi sig ekki um aö stara
á andlitiö á Ned frænda, né láta
sjást, hvaö henni þætti hann
skrltinn. Þegar ég áttaöi mig á
mannasiöunum mínum, tókst
mér aö lita af hpnum og horfa á
gljáandi skóna mlna I staöinn.
En þá fannst mér eins og heill
ketskrokkur dytti á axlirnar á
mér, þegar Ned klappaöi mér
víngjarnlega óg sagöi meö
suöándi áströlskum hreim: — Þér
þykir áreiöanlega garaan aö
veiða, laggi. Viö veröum jrérna I
hálfan mánuö og mig lgÉgar aö
38 VIKAN 44. TBL.