Vikan - 02.11.1972, Blaðsíða 44

mér spánýja stöng, sem ég var
svo hrifinn af, aö ég óttaöist mést
aö ég gæti aldrei lært aö fara meö
hana.
— Ég skal kenna .þér tökin,
laggi, sagöi hann.
Viö vorum einir á árbakkanum
og horföum á spegiímyndina af
okkur sjálfum f vatninu, þegar
frændi tók ilanga öskju upp úr
vasa slnum.
Sigarettumyndir, kall minn.
Ég er vlst oröinn ofgamall fyrir
sllka tómstundaiöju, en þú gætir
kannski haft gaman af þvf. Þaö
eru þarna ein fjögur — fimm
hundruö stykki.
Ég fékk honum stöngina mfna
til aö halda á, meöan ég skoöaöi I
þessa undraöskju. Þarna voru
heilir flokkar af ýmsum geröum
blla, villiblóma, og allskonar
skipa'. Svo sá ég héilan flokk
hnefaleikamanna, þarna voriTöíl
fræg nöfn, sem ég haföi einhvern
tlma heyrt getiö. Ég fletti allri
hrúgunni og vonaöist til að sjá
mynd Neds frænda I hópnum.
— Varst þú ekkí I
miðþungavigt? sagöi ég. — Ég
skal veðja upp á, aö þú hefur
veriö Astrallumeistari.
— Meistari? sagöi þann og
hleypti ofurlltiö brúnum.
Þá minntist ég þess, aö hann
vildi helzt ekkert um þetta tala,
svo þagnaöi ég.
Þarna var hvergi nafniö hans,
en þar var dálitið annað. Skyndi-
mynd neöst I öskjunni.
— Hver er þettá? spuröi ég.
Ned frændi gægöist yfir Öxlina á
mér.
— Er þér alvara, aö þ.ú þekkir
ekki þennan náunga? Já, en þetta
er nú ég sjíilfur, kall mjnn.
— Þú, æpti ég. — Það kemur
ekki til nokkurra mála.
Maöurinn á myndinni var meö
ósköp alvanalegt, slétt andlit, og
vottaöi hvergi fyjir hrukku eöa
öri. Jafnvel nefiö var beint og
yfirleitt mátti heita, aö þetta væri
allra laglegasti maöur.
— Þetta var tekiö fýrir sjö
árum. Hann festi stöngina, og svo
lagöist hann I grasið meö hendur
aftur fyrir hnakka.
— Fyrir sjö árum, tautaöi ég. —
Áttu við, að þú hafir farið aö
berjast seinna?
Augun I honum voru næstum
lokuö I sólskininu, svo aö ég gat
ekki lesið neitt út úr þeim, en.
munnurinn á honum brosti.
— Ég hef aldrei veriö
hnefaleikari, kall minn, og aldrei
komiö I hringinn og dytti fþaö
heldur aldrei i hug. Ég vil heldur
lifa í friöi viB alla menn. Og.ef út I
þaö er fariö, þá efast ég uni; aö ég
mundi standa jafnvel viövaning
snúning.
— En þú tókst nú samt í
náungann í lestinni, minnti ég
hann á.
j Nú skellihló hann og sá hlátur
kom frá hjartanu.
— Þegar þú ert oröínn s'tör,
laggi, þá kemstu aö þvl, aö fullur
maöur er eins og kltti I höndunum
á manni. Hann þ^rf venjulega
ékki meira 'én eitt tak og þá
lyppast hann niöur eins og
tuskubrúöa.
.—En hún May frænka varð nú
samt hrifin. Henni fannst þú vera
afskaplega rnikil hetja.
— Vitanlega. Kvenfólkiö vill nú
alltaf geta litiöá mann sem hetju.
En mundu . . .Hann reisti sig
snö'ggt upp og tók af mér mynd-
ina ... — Þetta má konan mln
ekki fá að sjá. Hún kann vel viö
smettiö á mér eins og þaö er. Og
síöan andlitiö á mér aflagaöist,
er hún fyrsta konan, sem ekki
hefur lítiö I hina áttina meö
viöbjóöi.
Hann var hugsi þegar hann
sagöi þetta og þaö var þvl llkast
sem hann væri aö tala viö sjálfan
sig. — Einusinni datt mér I hug
aö láta laga á mér andlitiö, en svo
fannst mér þaö ekki vera annaö
en peningaeyösla, og hver var
llka kominn til’áö' segja, aö ég
yrði neitt. hrifnari af nýja "and-
litinu?
Aftur leit hann á myndjna, en
svo tók hann, hægt og hægt, aö
rlfa hana I snifsi, sem' hann
kastaöi I ána.
Svo leit hann til mln glottandi.
— Þú yrðir hissa ef ég segöi
þér aö hvaða gagni svona andlit
getur komiö manni.,.Einusinni
kom ég I kra I borginni, þar sém
eitthvert rifrildi var I gangi og
virtist ætla aö veröa fullur
'ófriöur- En svo litu ófriöar-
seggirnir á mig þegar ég kom inn
úr dyrunum. Og þeir flýttu sér aö
hafa sig hæga. Steinþögnuöu og á
næstu mlnútu var kominn á fullur
friöur, eins og ekkert heföi f
skorizt.
Ég fór aö hugsa um þetta og
minntist þá um leið
kúrekamyndanna, sem ég haföi
séB, þegar hetjan þurfti ekki'
annaö en sýna sig I dyrunum — þá
datt allt I dúnalogn. Hetjan var
venjulega meB tvær skambyssur
og var fljótur aö gripa til þeirra.
En Ned frændi haföi engin vopn
nema andlitið á sér.
— Já, þetta var fyrir sjö árum,
skiluröu, sagöi hann lágt, rétt
eins og hann óttaöist, aö einhver
lægi.á hleri. — Ég var að aka I
gamla skrjóBnum mlnum úti I
skógi, þegar bremsurnar biluöu
allt I einu og ég skrönglaðist niöur
brekku, þó aö veriö væri aB æpa
til mln, en ég réB bara ekki neitt
viö neitt.
Mennirnir voru aö fella tré og
ég reyndi eins og vitlaus maður
aö krækja fyrir þaö. En það tókst
jiú ekki og tréö datt ofan á bllinn
og setti hann I klessu og braut
framrúðuna, og þeir voru dögum
saman aö plokka úr mér gler-
brotin á spltalanum, og svo
brotnaöi á mér nefiö. Mér leiö
afskaplega illa til aö byrja meö.
en svo fór ég aö hugsa, aö heppinn
heföi ég þó veriö aö sleppa lifandi.
Þegar þeir svo loks léöu mér
spegil og ég sá á mér smettiö, þá
sakaöi ég ekki neinn nema þessar
andskotans bremsur.
Fiskur haföi bitiö á og togaöi I
færiö. Ned frændi hljóp til
afgoggaöi spriklandi fiskinn, og
fleygöi honum aftur I ána og
sagði, að hann væri of lltiíl. Ég
var feginn. En sannast aö segja
var þetta stærsti fiskur, sem ég
haföi nokkurntíma vitað koma
upp úr þessari á.
Um leiö og hann kastaöi aftur,
leit hann við og glotti til mln.
— Þú mátt aldrei segja henni
frænku þinni þetta, laggi. Þaö á
aö vera okkar leyndarmál.
— Þú lætur hana þá alltaf
halda, aö þú hafir veriö
hnefaleikamaöur?
— Auövitaö má hún halda hvaö■.
hún vill um þaö, meöan hún er'
jafnhrifin af mér og hún er nú.
Hann tók súkkulaöiplötu upp úr
vasa slnum og gaf mér.
— En okkar á milli, Tumi . . .ef
ég heföi fengið andlitiö á mér
svona útieikiö ihnefaleik, gæti ég
þá kallaö sjálfan mig meistara?
Virkilegur meistarikann aö verja
á sér -smettiö og fær þaö ekki
svoiáá útleikiö, ef nokkurt gagn er
Ihonum.Ég mundi sárskammagt
min. fyrir þaö, væri ég atvinnu-
hnefaleikamaöur.
Ég skildi hvaö hann fór ogglotti.
Mér var ljóst, aö fáir menn
múndu leggja I hann, meöan hann
liti svona út. En þrátt fyrir allar
viöræöur okkar.þennan dag viö
ána, vissi ég, aö um eitt yröi ég
alltaf sannfæröur: Ned frændivar
meistari.
3M
Fr.amhald af bls. 11.'
vinsælasta hljómsveitin og plötur
þeirra seljast mjög vel. Nýjasta
platan þeirra, Slade Alive, er nú
liklega ein af hæstu söluplötunum
I Englandi. En hvort sem þeim
tekst aö heltaka hljóm-
plötumarkaðinn eins og Bltlunum
tókst, er annaö mál. Hins vegar
mætti taka meö I reikninginn, aö
langmestur hluti aödáenda Slade
eru á aldrinum 15—17 ára. Sá
aldur fór alveg á mis ,viö hiö svo-
•kallaöa Bltlaæöi. Fyrir þeim eru
Bítlarnir aöeins fortlBin. Slade er
hins vegar nútlBin og hvaB gæti
komið I veg fyrir annaö „Bitla-
KQNflN I SNÖRUNNI
Framhald af bls. 37.
viö, prófessor, sem sé, að þessi
Carroll-kvenmaöur hafi getað
notaö bll Partingtons til að kom-.
ast til Wargrave House. En tlm-
innkemur varla heim, eöa hvaB?
Qg svo hefur enginn oröiö bilsins
var úti I sveitinni.
Priestley yppti öxlum, óþolin-
móöur. —Þér vérðiö aö muna, að
ég er ekki jílafabundirin viö þessa
kenningu yðar, að ungfrú Carroll
hafi framiðmorðið, svaraði hann.
— Ég hvorki játa þvl né neita.
’Hinsvegar segi ég, að það væri
vert aö athuga nákvæmlega
hreyfingar þessa bils þetta kvöld.
Aö þvi er ég bezt veit á 'Part-
ington ekki nema þennan eina —
þaö er lokaöur Rolls Royce, dökk-
blár aö lit og númerið er ZZ 8543.
— Ég skal gera hvað ég get,
sagöi Hanslet, vondaufur á svip-
inn. — En ég er bará hræddur
um, að það sé vonlitiö.'verk, eftir
svona langan tima. Og hvað
númeriö snertir, þá vitið þér, að
fyrsta verk hvers, sem notar bil i
glæpsamlegum tilgangi, er að
breyta núme'rinu.
— Já, en I þetta sinn getur sá,
sem ók, hafa viljað láta sjá, að
þetta var bill Partingtons. Þér
þyrftuö sem sagt að fá þetta gert,
og ennfremur þyrfti að tala við
Sir Arthur Marshfield, og loks að
fá aö vita nafniö á sjúklingnum,
sem læknirinn fór til úr kvöldboð-
inu.
Ég skal gera Everley boð og
hvað Marshfield snertir, skal ég
fá að vita, hvar hann á heima og
láta lögregluna á staðnum tala
viö hann. En okkar I milli, pró-
fessor: Funduð þér nokkuð
merkilegt þarna I Quarley Hall?
— Ég veit svei mér ekki, hvort
þér teljið það merkilegt. Ég skal
játa,iað ef ég legði getgátur mjög i
vana minn, þættist ég hafa fundið
hvaö var I bögglinum, sem Vil-
maes lét detta, en ég er bara
hræddur um, að þó sú tilgáta
reyndist rétt, færði hún okkur
ekki neitt nær morðingjanum.
Þetta var allt sem Hanslet gat
fengið upp úr honum.
Hann fór nú aftur til Scotland
Yard I þungum þönkum. Þessi
þagmælska Priestleys erti hann,
enda þótt hann vissi, að hún var
oftast á rökum byggö og nauBsyn-
leg. Samt haföi hann von um, að
þessi för hans til Quarley Hall
mundi fyrr eða siðar varpa ljósi á
málið. Allt benti til þesS, að ung-
frú Carroll væri sek, fyrst og
fremst það, aö grunurinn gat ekki
falliö á neinn’annan. En grunur
hans var einn saman einskis
viröi, og ekkert haföi hann fundið,
sem gæti ósannað hennar eigin
skýrslu um ferðir hennar þann
llunda.
Framlicild í ncesta blaði.
44 VIKAN 44. TBL.