Vikan - 05.04.1973, Blaðsíða 9

HESTAR
VEIDDIR
TIL
HDNDfl
FÆDU
Ennistoppar þeirra, fax og tagl
eru síð og flókin. Litarháttur
þeirra er af öllum regnbogans
litum, svart, gult, rjómagult,
rauðbrúnt, brúnt, rykgrátt,
blátt, apalrautt. Útlit þeirra
ber ekki vott um, hvorki veru-
lega þjálfun eða greind. En þú
k°ms+ bT-átt á aðra skoðun.
Einhver aðvörun hefur þeim
þegar borizt. Gildur graðhest-
ur, sem hélt sig ofurlítið afsíð-
is, rykkir upp hausnum, frýs-
ar og ranghvolfir augunum.
Nasvængirnir titra. Hann snar-
snýr sér.
Hræðsla grípur hópinn. Þeir
hvía evmdarlega og hætta að
bíta. Hryssurnar kalla á fol-
öldin, sem hlýða þegar og þyrp-
ast saman. Hestarnir hnusa af
iörðinni fullir grunsemda.
Graðhesturinn frýsar hátt og
sniallt í annað sinn og síðan í
h-i*Sia. Eneinn skepna er eins
alvöld í hópi ættingja sinna
eins og villihesturinn. Sérhver
v^irforinei mætti öfunda þenn-
an af því, hvernig hann talar
til flokks síns á sínu hrossa-
máli. Þeir þjappa sér enn fast-
ar saman.
Graðhesturinn er enn að
skima eftir hættunni, þegar
sagt er rólegri röddu: „Af
stað!“ Við yfirgefum skógar-
skjólið, þeysum út á grasmó-
ann á harðaspretti.
Villihestarnir taka viðbragð
og stefna á skarð í fjöllunum.
Tveir af veiðimönnunum þjóta
eins og byssukúlur yfir móann
í veg fyrir þá. Það brakar og
smellur í hófum, þegar hópur-
inn, með gamla kviðsíða hryssu
í broddi fylkingar, víkur und-
an þessari hótun. Graðhestur-
inn, sem heldur sig aftan við
hópinn, glefsar í silakeppina.
Þótt okkar eigin hestar taki
á öllu, sem þeir eiga til, draga
þessi flókahross samt undan,
er þau hendast yfir stórþýfið.
Þau hlaupa með hnarreist höf-
uð. Sé til nokkuð, sem nefna
mætti glæsilegt undanhald, þá
er það þetta.
En nú gerist nokkuð óvænt.
Þegar við þeysum niður síð-
asta hæðarhrygginn, virðist
hryssan ætla að taka stefnu,
ásamt þeim, sem fylgja henni,
niður á sléttuna, þar sem veiði-
girðingin er. Heppni, ef til vill,
en ekki eintóm heppni. Skepn-
urnar vilja hafa svigrúm fyrir
nýjar brellur og herbrögð.
Véiðimenn raða sér til beggja
hliða, til þess að hindra gresju-
hestana í að klofna í smá hópa
á flóttanum. Fylkingin þéttist
aftur, en það stendur ekki
lengi.
Þegar fremstu hestarnir koma
á móts við dæld, sem liggur í
boga til baka, hneggjar hryss-
an og snöggbeygir til hægri,
ásamt 12 öðrum, og reynir að
fara þá leið til undankomu. En
flóttahestarnir komast ekki
langt þá leið, því að einn veiði-
maðurinn bíður í dældinni og
lokar leiðinni, þar sem hann
hafði búizt við þessum útúr-
dúr.
Hættan á að missa hópinn
fer nú vaxandi. Hin langa
brekka niður er æðótt eins og
laufblað, með dældum og
grunnum giljadrögum. Og
þessir hestar eru ákveðnir í að
nota hverja útgöngusmugu,
sem býðst. Þessi æðisgengni
sprettur, svo mílum skiptir,
hefur ekki dregið úr þeim kjark
eða kraft. Við höfum enn ekki
misst þá, þótt oftast munaði
aðeins hársbreidd.
Veiðimennirnir fjórir, sem
látnir voru halda sig fyrir aft-
an hópinn, höfðu nú náð okk-
ur, svo að við vorum nú allir
á hælum þeirra. Og að lokum
nálgumst við girðinguna, og
hlíðarvængir hennar eru
skammt framundan eins og út-
réttir armar.
Þá gerist það, sem uppgjafa
hestaveiðarar hafa oft séð ger-
ast áður. Tæpa hálfa mílu frá
hliðum girðingarinnar, hneggj-
a- graðhesturinn skyndilega,
snýst á hæli og þýtur til baka
með fjórar hryssur á hælun-
um. Þessi fimm geysast á milli
okkar eins og eldibrandar. Þau
eru svo fjarri því að vera upp-
gefin, að þau hendast upp
brekkuna eins og spretturinn
á þessum morgni hafi aðeins
verið góð æfing. Það er stór-
kostlegt brotthlaup.
Með hrópi og köllum eru
þessir 16 másandi hestar, sem
eftir urðu, reknir inn í girð-
inguna. Hliðunum er lokað.
Marrið í hjörum þeirra er vott-
ur þess, að nú hafa skepnur
misst frelsi sitt, sem ekki geta
án þess lifað. Ef þú sæir þá
núna, þyrftir þú ekki að vera
neinn sérstakur hestavinur, til
þess að fyllast meiri dapurleika
en orð fá lýst.
Villtu föngunum okkar geng-
Framhald á bls. 48.
14. TBL. VIKAN 9