Vikan - 05.04.1973, Blaðsíða 22

koma ykkur héöan út, bæN tvö.
Hann óö fram að ayrunum,
fram hjá Harry. Harry var bæöi
hærri og sterkari, en hann var
enginn slagsmálahundur.
Harry var líka rikur. Hann lét
hundraö dollara seöilinn falla á
gólfi^ og sagði: - Þetta er aöeins
fyrir ónæöiö. Mér þykir þetta
mjög leitt .... Komdu nú Jean.
Harry varö fyrri til aö ná i
huröarhúninn.
Og fyrir utan dyrnar stóö
Dorinda, glæsilega klædd aö
venju.
— Nei, nú er ég hissa. Harry
Fairchild.
— Sæl. Dorinda, sagöi Harry
dauflega. Hann nennti ekki einu
sinni aö láta
— Jæja, þekkið þér þennan
náunga? sagöi herra Edwards
fokvondur. — Þetta er meira en
l*'ið furðulegt.
— Hvað er um aö vera? spuröi
Dorinda og horföi meö áhuga inn i
herbergiö. Frú Edwards blaöraöi
einhver ósköp I simann og Sally
hnipraöi sig upp að henni,
skælandi. - Er eitthvaö aö litlu
stúlkunni? Rödd Dorindu víir
engilbliö. Get ég gert eitthvaö
fyrir ykkur?
Harry bölvaði meösjálfum sér.
— Mér þykir þetta allt- saman
mjög leitt, sagöi hann. — Komdu
nú, Jean.
Jean var á leiö til dyranna,
þegar Sally kallaði á eftir henni,
titrandi af bræöi:
— Hún hefir ekki einu sinni
spurt um heimilisfangiö okkar.
Og hún lofaöi aö senda mér nýjan
grls.
Jean sneri sér við. - Já, þaö er
alveg rétt. En nú er allt um
seinan.
Dorinda sagöi: — Gris? og svo
sneri hún sér, viö, bliö á svip en
full áhuga.
Harry leit á Jean, fyrir aftan
bakiö á henni. Hann gretti sig og
pataði. 1 fyrstu staröi hún á hann,
skilningsvana, en svo skildi hún
aö hann myndi ætla aö fara til aö
kaupa farseöla.
— Viö sjáumst bráöum, Jean.
kallaöi hann og hljóp burt.
Jean var svolitiö skömmustu-
leg, þar sem hún stóö innan viö
dyrnar. Nú vissi Dorinda að þau
heföu veriö á höttunum eftir
þessum sparigris.
Sally horföi frekjulega á Jean,
en Jean deplaöi til hennar
augunum, en hversvegna hún
geröi þaö, hafði hún ekki
hugmynd um og það var
greinilegt gö Sally haföi þaö ekki
heldur, en hún hætti að skæla.
Dorinda var önnum kafin viö aö
koma sér I mjúkinn hjá herra
Edwards.
— Ég heiti Dorinda Bowie og ég
er frá Chicago.
— Er þaö satt? sagði berra
Edwards. — Ég heiti Ken
Edwards. Og þér þekkið þá
þennan furöulega mann ....
hvaö sem hann nú heitir . . .
— Ég þekki hann litillega, það
er stutt siöan ég kynntist honum
af tilviljun, sagði Dorinda. - En
hvaö vildi hann yöur, herra
Edwards?
— Hann vildi kaupa sparigris.
— Jæja? sagði Dorinda. — Ó.
Hún gekk nokkur skref inn i
herbergiö og þá hom hún auga á
brotin á gólfinu.
— Var það þessi gris? Það er
skritið ....
— Hann hlýtur aö hafa haldiö aö
eitthvaö verömætt væri i honum,
aö minnsta kosti finnst mér þaö
sennilegt. Þaö var greinilegt aö
herra Edwards fannst þe' a allt
eitthvaö dularfullt, aö minnsta
kosti haföi hann fengiö eitthvaö til
aö segja frá i kunnungjahóp,
þegar hann kæmi heim.
— Og var svo nokkuö I
grlsnum? spurði Dorinda.
— Þér getiö sjálf séö það. Atta
pence og hálfur dollar. Þaö er nú
ekki beinlinis nein fúlga.
— Enhvers vegna .... Hvaöan
kom þessi gris?
— Viö keyptum hann á flug-
vellinum i Los Angeles, sagöi
herra Edwards. Hann sneri sér aö
Jean. — Heyriö mig, ungfrú. Ef
maöurinn er brjálaöur, þá er eins
gott fyrir yöur aö segja þaö.
— Hann gerir ekki flugu mein,
sagöi Jean.
— Þaö er rétt, sagöi Dorinda og
þaö var eins og hún vildi koma
Jean til hjálpar. — Hann er mjög
auöugur og kannske dálitiö sér-
vitur. Finnst þér þaö ekki lika,
Jean?
— Þú hefir liklega á réttu aö
standa, sagöi Jean rólega.
— En hversvegna látiö þér
bjóöa yöur svona framferöi?
sagöi herra Edwards hlýlega.
— Hann er húsbóndi minn,
sagöi Jean kuldalega.
— Þér ættuö nú samt aö vara
yöur, ungfrú góö. Þaö vil ég ráö-
leggja yöur. Eruö þér ekki á
sama máli, ungfrú ... e . . .
Bowie?
— 0, ég efast ekki um að hann
er meinlaus, sagöi Dorinda, meö
sinu venjulega bliöa brosi. — En
hvaö skyldi hann hafa haldið aö
væri innan I þessum sparigris?
— Hann minntist ekkert á þaö.
Hvert er álit yöar, ungfrú?
Og Jean brosti’til hans. — Þér
eruð mjög glöggur maöur, herra
Edwards. Hún gat lika malað eins
og köttur, ef hún vildi það við
hafa.-----Þér áttuð kollgátuna.
- Ég?
— Þú spuröin hvort það væru
demantar, sagði frú Edwards
fýlulega. - En það voru engir
demantar I honum, eða var þaö?
En nú veröum viö aö hraða okkur,
annars missum viö af vagninum.
— Ég skal skjótast niður og
biöja fararstjórnann aö biöa i
nokkrar minútur, mamma, sagöi
herra Edwards glaðlega. — Þessi
bjálfi er farinn, svo ég segi þeim i
afgreiöslunni að þeir þurfi ekki aö
hugsa meira um það. Þaö er
engin ástæða til aö vera aö gera
sér rellu út af þessu.
Herra Edwards lokaöi á eftir
sér og Dorindu, en Jean stóö
ennþá I miöju herberginu.
— Ég hefi nú aldrei komizt I
annaö eins á ævi minni, sagöi frú
Edwards.
Jean virtist alveg róleg og hún
tók upp rissblokk og blýant og
skrifaöi niöur heimilisfang
Edwards hjónanna, sem frúin
sagöi henni, meöán hún var aö
vimsa um kring og snyrta sig. —
Aö hugsa sér aö maöur skuli vera
kominn alla leiö hingat til
Amsterdam og eiga svo kannske
að missa af þvi að komast til
Volendam. Viö búum á Park
Way, þaö er skrifaö I tveimur
oröum.
— Ég vil lika fá tréklossa,
nöldraöi Sally. — Mamma, ég vil
fá tréklossa.
— Viö sjáum nú til,
elskan . . . . Já, það er á Park
Way 15411 Petaluma i Californiu.
Já og nafniö er Edwards, þér
hafiö þaö. Stattu nú kyrr, meöan
ég bursta á þér háriö,
Sally . . . .Mér finnst ekki nema
sanngjarnt aö þér sendiö okkur
annan sparigris, þaö var yöur aö
kenna aö þessi brotnaði.
— Þaö er alveg sjálfsagt, sagöi
Jean. — Sally skal sannarlega fá
nýjan sparigris. Hún beygöi sig
niöur og tók upp seöilinn, sem
ennþá lá á gólfinu og lagði hann á
kommóöuna.
— ó, nei, þetta er alveg óþarfi,
sagöi frú Edwards, en horföi um
leiö græögislega á seðilinn. -
Þetta er sannarlega óþarfi.
— Ég á hann ekki, sagði Jean, -
Þaö er Sally sem á hann. Hún
getur keypt tréklossa handa
sjálfri sér og öllum vinkonum
sinum, er þaö ekki, Sally?
(Hefndin getur veriö ótrúlega
sæt).
Jean opnaöi dyrnar og gekk
hljóölega fram á ganginn.
Gangurinn var nú mannlaus og
allt var hljótt. Hún fann fljótlega
stigann og læddist upp á her-
bergiö sitt. Taskan hennar var
horfin og kápan lika. Jean haföi
lika búizt við þvi. Hún gekk hægt
niður stigann aftur. A neösta
gangi fann hún hliöardyr, sem
lágu út I mjóan gang. Viö endann
á ganginum skein svolltill
ljósglæta i gegnum óhreina rúðu.
Jean smeygði sér út úr ganginum
og þar stóö hún þá, alein á götu i
Amsterdam.
Jean gekk áfram. Henni datt i
hug aö hún hefði ekki haft tima til
aö lita I kringum sig I þessum
sögufræga bæ. Hún hafði varla
heyrt hollenzkt orö ennþá. Þaö
gat lika verið að hún ætti eftir aö
heyra kappnóg af þvi máli, þvi að
þaö gat veriö aö hún hitti ekki
Harry Fairchild aftur. Þá yrði
hún að veröa þarna um kyrrt,
liklega neyddist hún til aö fá sér
eitthvaöað gera. Og þvi ekki það?
Hún var alveg ein i heiminum.
Einasti ættingi, sem hún vissi um,
var Jessie gamla frænka hennar i
Denver, sem ekki haföi minnsta
áhuga á þvi hvar hún væri.
En rétt i þessu kom hún auga á
Harry Fairchild. Hún hljóp til
hans og hann greip strax i arm
hennar. - Ég var á leiðinni til að
sækja þig. Billinn biöur hérna
hinum megin við hornið. Ég er
búinn að panta flugfar meö fyrstu
vél til Dublin. Viö megum ekki
missa sekúndu.
Þau þutu upp i bilinn, sem tók
af stað samstundis.
Harry horföi út um bak-
gluggann. — Var nokkur á eftir
þér?
— Nei. Jean skalf, eins og
hræddur fugl. Loksins var hún
örugg.
— Ég hringi heim, þegar ég hefi
tima til þess og svo snúum viö
okkur aö næsta áfanga, sagði
Harry. - Sem betur fer er enginn á
hælum okkar, eftir þvi sem ég get
bezt séð.
— Þaö skiptir ekki máli, þau
vita hvert viö erum aö fara, sagði
hún.
— Hvað ertu að segja?
— Þau geta alltaf gizkaö á þaö.
Hún sneri sér snarlega aö honum.
— Litli maöurinn gat ekki komizt
hjá þvi að sjá, að ég var aö skoða
Irlandskortið i flugvélinni. Ó, hve
ég er reiö viö sjálfa mig vegna
þess.
Harry greip um úlnliöinn á
henni. Hún réði ekki viö
skjálftann.
— Vertu nú róleg, stúlka min.
— Ég get ekki gert aö þvi aö ég
er svo hrædd. ó, ég er vist ekki
Framhald aj bls. 39.
22 VIKAN 14. TBL.