Vikan - 05.04.1973, Blaðsíða 21

viö höfum ekki tima til aö útskýra
þetta.
Þá tók Sally máliB i sinar
hendur. Hún sneri sér sö þeim,
meö sparigrisinn i fanginu og
þrýsti honum aö sér. — Þiö fáiö
ekki sparigrisinn minn, ég læt
ekki brjóta hann. Eg á þennan
gris.
— Já, ég veit þaö, sagöi Jean
rólega. - En heyröu mig nú, Sally,
þú færö annan.
— Ég vil engan annan. Ég vil
bara þennan. Hún horföi á þau og
þaö gneistaöi úr augum hennar.
Sallyfann aö hún var nú miödepill
og hún ætlaöi ekki að láta þaö
tækifæri ónotaö. — Þiö ætliö að
taka frá mér grisinn minn og gefa
hann öörum, sagöi hún i
ásökunarróm viö foreldrana. —
Og þiö voruö búin aö gefa mér
hann.
Móðirin fann til meö dóttur
sinni. — Svona, svona, elskan
min, sagöi hún. — Mamma og
pabbi ætla alls ekki aö taka frá
þér grisinn.
— Sally, sagöi faöir telpunnar, -
vertu nú róleg. Lofaöu pabba aö
segja nokkur orö viö þig. Hann
sneri sér svo aö Harry. — Mig
langar til aö vita svolltiö meira
um ástæöuna fyrir því aö þiö
viljiö endilega ná i þennan
sparigris. Hann mændi á seöilinn.
— Má ég lita sem snöggvast á
grisinn? sagöi Harry.
— Viltu ekki leyfa manninum
aö skoöa hann, Sally?
— Nei. Barniö þrýsti grisnum
upp aö sér og sneri þrjózkulega
viö þeim baki. — Nei, þiö fáiö
hann ekki.
Faöir telpunnar sagöi af-
sakandi: — Ég vil leggja þaö til,
aö þiö komiö aftur svolitiö seinna.
Þá getum viö rætt þetta nánar. Er
það ekki i lagi? Nú veröum viö aö
hafa hraðann á, viö erum á leiö i
skoöunarferö. Viö erum oröin
alltof sein.
— Þér megiö ekki opna dvrnar.
hrópaði Sally en þaö var of seint,
herra Edwards var búinn aö opna
til aö visa þeim út.
— Heyrið mig nú, hvaö gengur
á þanga frammi á gangi sagöi
herra Edwards. Þaö var fullt af
fólki á ganginum. Þaö var veriö
aö brjóta upp dyrnar hjá Dorindu.
Harry gekk nú fram og ætlaöi
aö loka dyrunum
— Nei, heyröi mig nú . . .Herra
Edwards stóö á öndinni.
Jean sagöi: -0, nú veröa
kannske einhver vandræöi og þaö
var einmitt þaö sem viö vildum
foröast.
Nú lét frú Edwards heyra i sér.
— Mér þykir þetta leiöinlegt en
þetta er fariö aö ganga of langt.
Ég hringi niöur i afgreiösluna.
Hún vætti varirnar meö tungunni
og rétti út höndina til aö taka
simann.
Jean vissi ekki hvaö hún átti aö
taka til bragös og Harry langaði
helzt til aö snúa stelpuna úr háls-
liönum. Hann staröi á hana,
ofsareiöur. Barnið las úr augum
hans, eins og hún væri aö lesa
opTfá bók og öskraöi:
Mamma! Mamma!
— Hann er vondur maöur,
mamma, ægilega vondur maöur.
Mamma. Mamma:
Móöirin varö eins og ljónynja.
Hún var aöeins komin i annan
skóinn og meö hinn i hendinni
staulaöist hún til afkvæmis sins.
Hún missti jafnvægiö og var
næstum dottin um telpuna. Sally
veifaöi handleggjunum, til að
detta ekki, og missti þá grisinn i
gólfið og hann brotnaði i tvennt.
Sally saup hveljur, svo öskraöi
hún:
— Sjáiö nú hvaö þið hafiö gert.
Móöirin hrasaði aftur á bak og
mæðgurnar duttu báðar ofan á
rúmiö.
Faöirinn flýtti sér til þeirra og
stjakaöi Harry frá. — Jæja, hvaö
er þá svona áhugavert i þessum
fjandans gris? urraöi hann og
beygöi sig niöur til aö sjá þaö.
Jean, sem haföi lika beygt sig
niöur og séö að ekkert var á
gólfinu, annaö en eitthvað af
smámynt og hálfur dollari, sagöi:
- Ekkert.
Þetta var þá allt til einskis.
Faöirinn rétti úr sér, sótrauöur
I framan af reiöi. — Já, nú er
sannarlega nóg komiö. Hvaö er
eiginlega um aö vera? Er þetta
misskilningur eöa þá mjög
smekklaus fyndni? Viljiö þiö ekki
Framhald á nœstu síðu.
1
14.TBL. VIKAN 21