Vikan - 05.04.1973, Blaðsíða 32

Skuggagil
Ég lokaði dyrunum á eftir mér,
hélt kertinu hátt og við blaktandi
ljósiö sá ég manntóma setustofu.
Ég læddist eins og þjófur inn i
svefnherbergið og heyrði þá
erfiðan andardrátt einhvers, sem
steinsvaf. Aftur fékk ág ofsalegan
hjartslátt, þvi að ég vissi, að ég
var ekki ein þarna í ibúöinni, en
hver hinn gæti verið hafði ég enga
hugmynd um. Mér datt i hug
Lance Devois, en það virtist varla
hugsanlegt. Þó varð ég dauö-
hrædd, ef það skyldi nú ■ vera
hann, og velti þvi fyrir mér, hvaö
hann mundi gera, ef hann fyndi
mig þarna. Ég trúöi ekki, að það
væri Polly frænka, nema þá hún
hefði komið aftur meðan ég var
aö sækja lyklana, en annars væri
hún sjálfsagt enn á þessu flandri
sinu.
Loftið var þungt og innilokað og
blandað sterkri viskilykt. Ég
læddist inn i svefnherbergiö og
leit á rúmið. Einhver lá undir
rúmfötunum i fasta svefni. Ég
færði mig aö rúminu. Mér var
alveg sama þó ég vekti þann, sem
þarna svaf, þvi að hann átti aö
minnsta kosti ekkert að vilja
þarna I húsinu.
Ég lyfti kertinu, til þess að geta
betur séð, hver þarna svæfi, en þá
næstum æpti ég upp yfir mig af
skelfingu. Þvi að þaö gat ekki
verið Polly frænka, sem var á
ferli um gangana i húsinu. Polly
var hér, beint fyrir augum
minum. Hún lá upp I loft með
opinn munn og alla andlitsvööva
slanpa. A borðinu hjá henni voru
tv j glös, og i öðru var enn viski. A
gólfinu voru tvær flöskur, önnur
tóm en hin næstum fulL
Svo að þetta var þá leyndar-
málið hennar Polly frænku. Hún
drakk eins og svampur. Þar kom
skýringin á starándi augna-
tillitinu og slagandi göngulagi,
sem ég vissi nú að stafaöi af
drykkju. Veslings konan.
Ofurseld drykkjuskapnum og
faldi sig svo fyrir öllum, til þess
að leyna þessum veikleika sinum.
Ég skammaðist min fyrir að hafa
komið hingað og fundið hana I
þessu ástandi. Ekki einusinni
móöir mln vildi segja mér frá
þessu. Það var fjölskyldu-
leyndarmál, sem aldrei mátti
nefna á nafn.
En ef það var ekki Polly, sem
stóö fyrir þessu næturflakki, hver
var það þá? Ég fór allt i einu að
skjálfa, þvi að bæði var mér kalt
og auk þess var ég hrædd. Ég
óskaði þess heitast, að Mike væri
hérna hjá mér. Ég vissi ekkert,
hvað ég átti til bragðs aö taka. Ég
hafði haft Polly grunaða, allan
þennan tíma, og svo var hún
ekkert annað en meinlaus
drykkjuræfill. Aö vlsu var hún oft
á ferli pm húsið, en bara ekki i
nótt.
Ekki I nótt! Mig hryllti viö til-
hugsuninni. Ég hopaöi frá
rúminu, fór fram i ganginn og
gætti þess vel aö skilja dyrnar
eftir læstar, eins og ég hafði
komiö aö þeim.
En nú varð ég að skila
lyklunum en hvert skref eftir
dimmum og þöglum göngunum,
vakti hjá mér hjartslátt, sem ég
gat næstum heyrt. Ég varð að
komást aftur I herbergiö mitt. Ég
gat ekki látið þann sem þarna var
á ferli veröa þess áskynja, að nú
vissi ég, að þetta var ekki Polly,
eins og ég hafði hingað til verið
sannfærð um. Hún var tilvalið
amakefli fyrir þennan næturgest,
sem var svo margfalt óhugnan-
legri. Ég fann á mér, að þetta var
sá sami, sem haföi reynt aö riða
mig um koll, þetta hræöilega
kvöld þegar Mike haföi bjargaö
mér. Þessvegna var ég enn i
greinilegri lifshættu.
Ég gekk yfir aðalbygginguna
og daufur ilmur af rósunum, fékk
mig til að hugsa um jaröarför og
jók enn á skelfingu mina. Ég
hljóp upp stigann upp á mlna hæð
og þrátt fyrir alla hræösluna fór
ég enn til frú Voorn. Hún hraut
enn. Ég lagði lyklana
nákvæmlega eins og ég hafði
tekiö þá og fór út.
Þegar ég kom I herbergið mitt,
settist ég niður til aö hugsa og
hlusta. Nú heyröust ekki lengur
þessi framandlegu hljóð, en þau
mundu áreiðanlega koma aftur.
Þrátt fyrir alla þreytuna gat ég
alls ekki sofnaö. Ég hringaði mig
uppi á legubekknum og nuddaöi á
mér þreytta fæturna, sem voru
aumir eftir allan dansinn.
Ljósin I herberginu róuðu mig
og þrátt fyrir þreytuna gat ég nú
betur hugsað. Ég ákvað að
komast til botns i þessu, taka
fyrir smáatriði og athuga þau ef
ske kynni, aö ég gæti þá fundiö,
hver stæði að baki þessu öllu.
Hver gat viljað mig feiga? Hver
gat riöið vitlausum hesti og reynt
aö drepa mig? Ég varö að vita
það þvi að nú þegar ég vissi, að
þaö var ekki Polly frænka, þá var
ég alveg viss um, að hinn
væntanlegi morðingi mundi
reyna aftur. En bara ég vissi
tilganginn með þessu!
Sá eini I húsinu, sem gat setið
hann Blakk, var faðir minn. En
vitanlega náöi það engri átt, að
hann væri að reyna að drepa slna
eigin dóttur. Og auk þess var
faöir minn aö heiman kvöldiö sem
hesturinn og riddarinn reyndu að
kollvarpa mér, svo aö hann hefði
ails ekki getað framið þennan
hræðilega verknaö.
Frú Voorn hafði sagt mér, aö
hún kynni ekki aö sitja á hesti og
sannarlega hafði ég trúaö henni.
Það heföi verið beinlinis hlægilegt
aö hugsa sér hana á hestbaki.
Móöir min var dauðhrædd við
hesta og við höföum komið okkur
saman um, að liklega hefði ég erft
þessa hræðslu frá henni. Polly
frænka, sem ég hafði kennt um
allt næturgöltriö, hafði alls ekki
verið á ferli I nótt.
Lance Devois var reiömaður.
Ef einhver leynigöng væru til i
húsinu, mundi hann vita um þau,
þvi að hann var þar alltaf með
annan fótinn. En hversvegna
mundi hann vilja drepa mig?
Nema ef hann skyldi ætla að
giftast Polly frænku, vel vitandi,
að hún mundi ekki endast lengi
meö þessa drykkjusýki sina, og
þegar ég svo var dauö og
foreldrar minir, mundi hann erfa
allan auöinn. Hann var þessu öllu
kunnugur, þvi aö hann haföi
sjálfur sagt mér frá því. En hann
haföi lika sagt mér, að hann
þyrfti ekkert aö vinna.
Ég var nú búin aö athuga alla
en ekki hafði ég fengið neitt svar.
Ekki nema þá einhver væri i
húsinu’sem ég vissi ekkert um og
hefði aldrei séö og aldrei heyrt
nefndan á nafn. Ef slik persóna
væri til, ætlaði ég að leita hana
uppi og fletta ofan af henni. Með
þennan ásetning fastan i huga
minum dró nokkuö úr hræöslunni
hjá mér. Ég slökkti á kertinu,
lagðist út af og steinsofnaði
samstundis.
22. kafli.
Það var komið undir hádegi
þegar ég vaknaöi. Bridey kom
með morgunveröinn minn og
meöan ég drakk kaffið, renndi ég
huganum yfir viöburði nætur-
innar.
- Nú ætlar hann hr. Devois að
fara meö yður aö heimsækja
frænkurnar hans, rauf Bridey
hugsanaferil minn, um leið og
hún var að taka útbrunnu kertin
og setja ný I staðinn.
- Skárri er það nú dagurinn.
Dimmur og drungalegur.
- Já, þetta er meira sumarið,
sagöi Bridey. - Ekkert nema
rigning og súld. Og i dag meira að
segja þoka. Það leiðir hugann aö
góða gamla Irlandi.
- Nú jæja, sagöi ég og var enn
að hugsa um gærkvöldið. - Það
var nú aö minnsta kosti gott
veöur I gær.
- Já, sannarlega, sagði Bridey. -
32 VIKAN 14. TBL.