Vikan - 05.04.1973, Blaðsíða 12

Glæsileg, ljóshærð kona . . .
Þannig mundu flestir lýsa Celiu.
En hversu vel þekkti ég hana?
Það er skritið en samt satt, að maður
getur verið með fólki árum saman,
án þess að þekkja það i raun og veru.
Maður sér andlitið, eins og það
snýr að umheiminum, en sjaldan
persónuna að baki þess.
Stundum sér maður meira að segja
aðeins það,
sem maður vill sjá. Og þegar
jafn falleg stúlka og Celia
á i hlut, vill maður trúa þvi,
að hún sé lika góð og trú ....
Liklega hefur þú einhverntima
fundiö hjá þér hvöt til að gera
þaö. Þaö hafa flestir menn haft,
fyrr eöa slöar. Þegar meöal-
maöur finnur hjá sér sllka hvöt,
fær hann sér fri seinnipartinn og
fer á fótbolta. Eöa kannske
drekkur hann sig fullan. Ég geröi
hvorugt. Ég hlýddi hvötinni og
geröi þaö raunverulega.
Þetta var annan mal, fallegan
vordag. Þaö er eins og þetta
gerist fremur þegar gott er veöur
á vorin. Viö Celia höföum rifizt
rétt einu sinni út af inngöngu I
Sveitaklúbbinn, og ég haföi
komizt seint aö heiman. Ég átti
aö hitta gömlu frú Burris klukkan
hálftiu, og hlakkaöi litiö til. Ég ók
frá alvanalega hefðbundna
húsinu minu I útborginni, I
alvanalegu heföbundnu vinnuna
mlna sem lánafulltrúi í Lands-
bankanum. Og billinn minn var
góður, heföbundinn Buick. Allt I
einu datt mér I hug, að gaman
væri nú aö vera á einhverri friö-
samri eyju, þar sem ekki væri
neinn Landsbanki, enginn Sveita-
klúbbur og engir Jonesar til aö
umgangast. Nú langaöi mig til aö
aka út úr Landsbankanum og út
úr Larkspur. Nú, hversvegna
gerirðu þaö þá ekki? sagöi ég viö
sjálfan mig.
En svo fór skynsemin aöandæfa.
Yfir hverju ertu aö barma þér. Þú
sem hefur allt — fallega konu,
góöa stööu og heimili. Jú, vfst
haföi ég allt. Eöa ekki neitt — allt
eftir þvl, hvernig á þaö er litiö.
Jæja, aktu þá áfram. Rétt eins og
milljónir manna hafa gert á
undan þér. En ég beygöi mig fyrir
vana og venju og sneri inn á bíla-
stæöiö viö bankann.
Ég man, að þegar ég var
krakki, þá sagöi einhver kennari
mér, hvernig gljúfur gæti oröiö
til, afþvl aö vatn læki I dropiatali I
sifellu. Og sama er oftast aövsegja
um llfið, býst ég við — stórar á-
kvaröanir byggjast ekki á stór-
felldum viöburöum eöa rökréttri
hugsun, heldur á stööugum
þrýstingi frá smávægilegum
hlutum, sem eru I sjálfu sér
ekkert merkilegri en vatns-
dropar. Og þarpa var þaö smá-
ræöi, sem þessi'bölvaður ómerk-
ingur, hann Jónatan Allen banka-
stjóri sýndi mér, sem fékk mig til
aö ákveða mig.
Allen var rúmlega fertugur og
þaö er ungur aldur á bankastjóra,
en ofhár aldur fyrir karlmenn aö
telja sjálfan sig vera einhvern
rokna Casanova, en það taldi
hann sig vera. Allen hafði „unniö
sig upp” úr sendilsstöðu upp i
efsta sæti, og haföi gaman aö láta
mann heyra þaö. Hann var rlg-
montinn af þessari stööu sinni,
sem var þó engin ósköp, þar eö
Larkspur er smábær, og ég efast
um, aö hann hafi haft meira en tiu
eöa tólf þúsund dali á ári i laun.
En hann haföi gaman af aö láta á
sér bera, svo aö hann eyddi öllum
tekjunum slnum til þess aö sýnast
sá stórkarl, sem bankastjóri
bæjarins þurfti aö vera.
Þó er rétt aö segja þaö, sann-
leikans vegna, aö þessir
fordómar mínir gagnvart
Jónatan Allen hafa sennilega
stafað af þvi, aö-hann átti mesta
sökina á ósamkomulagi okkar
Celiu. Hann var slfellt aö bjóöa
okkur I Sveitaklúbbinn eöa I
sumarbústaöinn sinn viö vatniö,
yfir helgar, eöa þá eitthvaö
annaö. Celiu fannst hún þurfa aö
skinna sig upp I hvert sinn sem
viö fórum eitthvaö, og þaö var
býsna kostnaðarsamt þegar kona
eins og Celia átti I hlut. Hún er
falleg og ber vel falleg föt og
þessar 69 og 89 dala dragtir fóru
henni vel. Auövitaö vildi ég
gjarna gefa henni þær, en svo
fannst mér llka viö eiga aö spara
ofurlltiö saman.Og svo fór hún að
hríðast I mér aö ganga I Sveita-
12 VIKAN 14. TBL.