Vikan - 05.04.1973, Blaðsíða 38

fréttamaður við sjónvarpið?
Hafðirðu einhver kynni af slfkum
störfum áður?
— Ekki nokkur. Það var auglýst
eftir fréttamanni, og mér datt I
hug að sækja um. Ég var oröin
svolitiö þreytt á fulltrúa-
störfunum og langaði að breyta
til. Mér finnst þetta mjög lifandi
og skemmtilegt starf, og maður
kynnist ákaflega mörgu, bæði
mönnum og málefnum. Svo á
vaktavinnan mjög vel við mig.
Viö erum 6 fréttamenn, þrir á
hvorri vakt og vinnum frá kl. 9-9
tvo daga i röð og eigum svo fri i
tvo daga. Eiður, Jón Hákon og
Guðjón erú á annarri vaktinni, en
við Sonja og'ólafur á hinni. Svo
skiptumst við á um fimmtu-
dagsvakt til þess að fylla upp i
timaskylduna.
— Það hlýtur að vera dálitið
stift fyrir þrjár manneskjur að
safna efni i einn fréttatima.
— Það er eins og með alla
fréttamennsku hér á Islandi.
Þegar maður ber þetta saman við
það, sem tfðkast i öörum löndum,
þá eru aðstæðurnar hér kannski
dálitið frumstæðár. Mig minnir
t.d., aö það séu 60 manns á frétta-
stofu norska sjónvarpsins, sem
hefur jafnlangan fréttatima og
viö. Og heyrt hef ég lýsingu á
vinnubrögðunum hjá danska
sjónvarpinu, þar sem er
deadline, eins og það er kallaö,
kl. 3á daginn, og þá eru fréttirnar
jafnvel æfðar, og allt á að vera
frágengið kl. 6 um kvöldiö, og
fréttamennirnir geta bara sezt
niður og fengið sér öl og smörre-
bröd. Hjá okkur er engin
deadline, viö vinnum að fréttum
alveg fram að fréttalestri og
stundum fram i sjálfan
fréttatimann. Auövitaö er mikið
aö gera og mikil streita siðustu
tvo timana fyrir útsendingu, þá
vinnum við ásamt starfsmönnum
kvikmyndadeildar við frágang
fréttanna, þá er verið aö fram-
kalla og klippa filmur, hljóðsetja
þær, lesa inn á band o.s.frv. Siðan
eru skrifaðar fréttir og tilbúnar
fréttafilmur lagðar fyrir frétta-
stjórann, sem leggur endanlegan
dóm á, hvað nota skal. Eftir
fréttalestur þarf svo að ganga frá
filmum og ákveða, hvað skuli
geyma.
— Eruð þið nokkurn tima I
vandræðum með að fylla frétta-
timann?
— Það kemur fyrir, en yfirleitt
þarf að neita miklu af fréttum, og
oftast er afgangur eftir daginn og
undir hælinn lagt, hvort nokkurn
tima er hægt að birta það.
— Þið verðið náttúrlega að
stilla ykkur um miklar mála-
lengingar. Finnst þér ekkert
erfitt að semja svona stuttar
fréttir?
— Ég hef ekki kynnzt öðru, en
ég veit þaö hlýtur aö vera erfitt
fyrir þá, sem eru vanir að skrifa
blaðafréttir.
— Þið Guöjón Einarsson
byrjuðuð um sama leyti hjá sjón-
varpinu. Fenguð þið kennslu i
þessum störfum?
— Við fengum svolitinn
aölögunartima, en svo urðum við
bara aðhella okkur út I þetta, þaö
var ekki um neitt annaö aö ræða.
— Sérhæfið þið ykkur nokkuð á
einu sviði frekar en öðru?
— Viö erum nú svo fá, að þaö
væri ekki hægt, enda er bara
skemmtilegra að gripa inn i sem
vlðast. Að visu hef ég stundum
verið að striða strákunum á þvi,
að þeir vilji koma liknar- og
menningarmálum og fleirum af
þessum margumtöluðu sér-
málum kvenna yfir á mig. En ég
er t.d. alltaf meö loönufréttirnar
núna, og ég geng I hvað sem er til
jafns við karlmennina, held ég.
Ég vil ekki láta hlifa mér, af þvi
ég sé kvenmaður, og ég held, að
það sé ekki gert.
— Færðu kannski að fara i sjó-
feröir og þess háttar?
— Já, já, ég fer þangað sem
þarf hverju sinni. Ég fór með bát
út á Faxaflóamiðin i fyrra. Það
var reyndar engin svaðilför, en ég
hafði gaman af þvi.
— Horfiö þið mikið á sjónvarpið
hér heima?
— Það er nú eins konar atvinnu-
kvöö að horfa á fréttirnar. En þar
fyrir utan horfum við alls ekki
mikið á sjónvarp á þessu heimili.
— Ertu nervös fyrir framan
myndatökuvélarnar?
— Ég held ég sé nú alveg hætt
þvi, maður venst þessu.
— En er ekki misjafnt að tala
við fólk? Eru ekki margir
skjálfandi t.d. I fyrsta sinn, sem
þeir koma fram i sjónvarpi?
— Það finnst mér ekki. Ég er
einmitt alveg undrandi á þvi,
hvað fólk er yfirleitt rólegt fyrir
þessu. Við höfum eitt horn i
stúdióinu til að taka fréttaviðtöl,
og þar erum við innan um alls
konar leiktjöld og dót. En þetta
má alls ekki taka sem kvartanir,
þetta er bara krydd i tilveruna, og
sá góöi andi, sem rikir meðal alls
starfsfólks viö stofnunina, er einn
af kostunum við að vinna hjá
sjónvarpinu.
— Nú er andlit þitt orðið vel
kunnugt út um allt land. Veldur
það þér óþægindum i daglega
lifinu?
Það venst, eins og annað, sem
þessu starfi fylgir. Ég get ekki
sagt, að þaö hi.i mér yfirleitt
nokkuö. Helzt verö ég vör við
þetta, þegar við bregðum okkur á
skemmtistaði. Við vorum t.d. I
Naustinu nýlega, og þá kom til
okkar kona, sem haföi veðjað
þremur flöskum af Dubonnet, að
ég væri alls ekki Svala
Thorlacius. Hún varð náttúrlega
fyrir miklum vonbrigöum.
3M -
Framhald af bls. 18.
hvatti hana þá mjög til aö syngja
og spila meira sjálf, sem hún
geröi. Þau hafa samið saman
siðan 1970, en eins og er, er
Brackman týndur einhvers
staðar á Jamaica, svo þaö er
aldrei að vita hvenær þau semja
saman aftur. Þau hafa aldrei eytt
saman kvöldi viö samningu ljóða
og laga. Oftast spilar Carly
melódiur sinar inn á segulband og
sendir honum. Þessu var þó
breytt I einu lagi sem er á nýjustu
plötu Carly, The Carter Family.
Þá sendi Brackman henni texta
til að semja lag við. Þegar Carly
semur sjálf texta, vill hún, að
eigin sögn, vera um borð i ein-
hverju farartæki, sem fer hratt,
eins og flugvél eða járnbraut. En
melódiurnar verður hún að
semja, þegar hún er heima fyrir.
Hún veröur af skiljanlegum
ástæöum aö hafa hljóöfæri
hendina. Upphaflega samdi hún
mest á gitar. Nú orðið situr
pianóið i fyrirrúmi. Hún segir
viðsjálf. ,,Ég er hrifnari af
pianóinu, liklega vegna þess aö ég
er svo lélegur gitarleikari. Ég er
heldur ekki neinn sérstakur
pianóleikari, en einhvernveginn
gengur mér betur með pianóið.”
Carly byrjaði ekki að spila á
píanó fyrr en tyrir tveimur árum.
Carly Simon er gift James
Taylor, en hann kannast vist
flestir við fyrir lagiö You’ve got a
friend, sem var mjög vinsælt hér
um áriö. Hún var nýlega spurð aö
þvi, hvort þau myndu byrja aö
spila eitthvaö saman. „Ég held að
við getum það mjög auðveldlega,
hvenær sem er. En það mun að
öllum likindum taka góða stund
aö koma einhverri lögun á það,
þvi viö erum svo nýlega
ástfangin, að við höfum varla
nokkurn tima aflögu fyrir annað
en að vera ástfangin.”
ÞAÐ ER REGLULEG
GUÐSGJÖF AÐ VERA
FAÐIR UM SJÖTUGT
Framhald af bls. 1 1.
aia upp son sinn. Hún er sál-
fræðingur að mennt og vann i
Englandi á barnaheimili fyrir
vangefin börn. En þau hjónin
hafa nú samt barnfóstru, systur
Ewy Akesson. Systir Ewy
fóstraöi lika Diönu sjálfa og
systur hennar, þegar þær voru
börn.
— Það er að visu notalegt að
hafa barnfóstru á nóttunni, segir
Nikita. — En ég hefði ekkert á
móti þvi að sinna honum á
nóttunni lika, það væri ekki nema
svolitill þakklætisvottur fyrir þá
hamingju, sem hann veitir mér.
Ég þakka guði á hverjum degi
fyrir að fá að njóta hans. Ég óska
þess aö ég verði það hraustur aö
ég eigi mörg ár eftir ólifuð, ljúf
elliár. Ég nýt þess lika aö eiga
langar samræður við Diönu.
Þeir er báðum ljóst aö sambúö
þeirra verður ekki löng, en þau
eru ekkert að hafa áhyggjur af
þvi. Þegar Nikita segir: — Þegar
ég dey, ég er helmingi eldri en
Diana, þá hljómar það ósköp
eölilega.
— Við kvíðum ekki dauðanum,
segja þau bæði. — Við reiknum
með þvi að hittast aftur! Við
trúum á endurfæðinguna, enda
trúum við á Búdda. Viö höfum
bæði þá tilfinningu að við höfum
lifaö áður. Hver veit nema viö
hittumst sem systkin!
Diana og Nikita hittust fyrst
árið 1963 við miðdegisverö hjá
föður hennar.
— Diana var borðdaman min,
segir Nikita. — Ég fann strax að
þessi dásamlega kona var á sömu
bylgjulengd og ég sjálfur. Það er
kannske of mikið sagt aö segja að
við höfum fundið hvort annaö á
þessum grundvelli, en ég held aö
viö höfum fyrst fengiö áhuga
hvort á öðru vegna þess hve
skoöanir okkar fóru saman.
Þau hittust við og við, milli
þess, sem hún var erlendis og
hann átti frlstundir frá störfum,
en hann vann að ýmsum störfum i
landbúnaðarráðuneytinu. Hann
er nú hættur störfum, en hann var
siöast skrifstofustjóri i þvi ráöu-
neyti. ,
— Þaö var ekki fyrr en árið 1971
aö okkur var ljóst að samband
okkar varð innilegra, segir
Diana.
En þótt sameiginleg áhugamál
þeirra væru á andlega sviðinu, þá
eiga þau mörg sameiginleg
áhugamál á veraldlega sviðinu
lika. Þau hafa mikiö yndi af
löngum gönguferöum i skóginum,
eru mikið fyrir góðan mat og vin.
En þau eru alltaf saman.
— Ég vona að viö þrjú fáum aö
vera sem lengst saman. Jafnvel
þótt það sé huggunarrikt að trúa
þvi að lifið haldi áfram eftir
dauöann, þá langar okkur til að
lifa sem lengst þessu jaröneska
Hfi.
Bæöi Nikita og Diana eru mjög
hreykin af syni sinum.
— Mér finnst allt sem hann
gerir vera hreinasta kraftaverk,
segir Nikita og gælir viö son sinn,
milli þess sem ljósmyndarinn
smellir af. Að lokum er Daniil
orðinn þreyttur og fer að gretta
sig.
— Sjáið nú hvernig hann er á
svipinn, hann er stórkostlegur,
segir hinn aldni faöir.
Það er augljóst aö hamingjan
38 VIKAN 14. TBL