Vikan - 05.04.1973, Blaðsíða 31

UNDANKOMA
Framhald af bls. 13.
mér á veiðar og þau kunnu
sannarlega tökin á þvi. Nancy,
sem hefur 'þá verið eitthvaö
fimmtán ára kunni betur á sjóinn
en flestir karlmenn. A kvöldin
sátum viö svo saman i borð-
stofunni og sögðum hvert öðru
sögur og Nancy bjó til fyrirtaks
mat úr veiðinni. Ég mundi eftir,
að þá fannst mér æskilegasta lif,
sem hugsazt gæti væri að eiga
svona veiðikofa eins og þann, sem
Lúter rak.
Það voru liðin fjögur ár siöan
ég var seinast i St. Theresa. Ég
fór þangaö með Celiu, fyrsta áriö,.
sem við vorum gift, en hún var
siður en svo neitt hrifin af þvi.
Liklega verða konur ekki neitt
hrifnar af svona stað. Þar er ekki
annaö að gera en fara á veiðar og
svo að öðru leyti aö taka lifið meö
ró. Eftir þetta fórum við Celia
alltaf á einhverja staöi, þar sem
meira var um aö vera og eitthvert
næturlif.
Klukkan var eitthvað um fjögur
næsta dag þegar ég ók inn i húsa-
garöinn viö veiöikofa Lúters. Ég
kom auga á Nancy i trjálundi
handan við húsagarðinn. Hún var
að mála einn bátinn, Iklædd sam-
festingi, en hún var auðþekkt,
afþvi að háriö á henni var eirrautt
og glampandi. Hún heyröi ekki til
min þegar ég kom. Ég gekk
þangaö sem hún var aö vinna,
læddistaftan að henni og tók fyrir
augun i henni.
— Gettu hver þetta er! sagði ég.
Ég'hlýt aö hafa hrætt hana, þvi
að hún snarsneri sér við og nú
stóð hún I fanginu á mér. Þetta
var dálitið vandræöalegt, þvi að
nú var Nancy oröin fullorðin. Nú
var hún ekki lengur stelpa, sem
leit út eins og strákur, eins og ég
hafði kynnzt henni siöast, heldur
var hún orðin falleg ung stúlka.
— Dick Mitchell! sagöi hún og
það leyndi sér ekki, aö henni þótti
vænt um að sjá mig. — Við
héldum, að þú værir alveg búinn
aö yfirgefa okkur. Hvar hefurðu
veriö allan þennan tima?
Ég sleppti öxlunum á henni og
stamaði dálitið. Ég hafði ætlað
mér aö gamna mér viö krakka, og
nú vissi ég varla hvaö ég átti aö
segja viö uppkomna stúlku.
— Já, ég hef haft talsvert mikiö
að gera siöustu árin, sagði ég
loksins. Ég hef bara alls ekki
komizt hingaö. Svo stóöum viö
svona stundarkorn og horfðum
bara hvort á annað, og ég komst
aftur I vandræði. — Þú ert orðin
stór, Nancy. Ég heföi varla þekkt
þig ef ekki heföi veriö rauöa
hárið. Ég var áöur vanur aö
striöa henni á rauöa hárinu og
freknunum, en nú voru þær
horfnar, svo að ég hafði ekkert til
aö striöa henni á.
— Láttu ekki eins og bjáni. Ég
er orðin tuttugu og eins árs, sagði
hún i rellutón. — Ég er búin að
vera svo lengi fulloröin að ég fer
bráðum að ljúga til aldurs mins.
Ertu búinn að hitta hann pabba?
Ég hristi höfuðiö og hún hélt
áfram: — Hann verður svo feginn
að sjá þig. Hann minnist oft á þig,
og við vorum bæöi að velta þvi
fyrir okkur, hvað af þér hefði
getað orðið. Er ekki konan þin
með þér?
— Nei, ég er einn mins liðs,
sagði ég. — Hvernig fiskast
hérna?
— Silungurinn er farinn að
koma á Austurgrynningarnar, og
er sæmilega stór i ár. Það er
heldur litiö um makrilinn, en þó
höfum við fengið fáeina.
Við gengum nú til aðalhússins
og þar hitti ég Lúter. Aldurinn
hafði lika breytt honum, en bara
ekki farið jafnvel með hann og
Nancy. Hann var talsvert ellilegri
en fyrir fjórum árum og mér datt
I hug, að kannski væri hann ekki
sem beztur til heilsunnar . . .Og
þaö álit mitt staðfesti hann, þegar
ég spuröi um liöan hans.
— Ekki uppá þaö bezta, sonur
sæll. Datt illa fyrir tveimur árum
og braut lið i hryggnum á mér.
Varð aö vera i spelkum i hálft ár.
Bakiö er enn ekki sem bezt.
Sannast að segja, er litið gagn
oröið i mér, svo aö öll vinnan
lendir á henni Nancy.
— Nei, hann pabbi lofar mér
bara aö taka til hendi afþvi aö ég
hef gaman af þvi, sagði Nancy. —
Hahn er enn helzti veiöihús-
eigandinn hérna viö flóann.
Næstu tveir dagar voru eins
yndislegir og mig hefði dreymt
um á óskaeyjunni minni. Daginn
eftir að ég kom, heimtaöi Nancy,
að faðir sinn færi með mér á
veiöar — sjálf gæti hún séö um
húsið á meðan. Viö fórum út á
Austurgrynningarnaí og dilótti
silungurinn stóðst fullkomlega
alla syádómana hennar Nancy.
Við fengum eina fjörutiu, og ég
fékk einn, sem var næstum fjögur
pund. Meöan við vorum aö veiða,
var Lúter alltaf að taia um þetta
áfall sitt og virtist i þungu skapi.
— Ég er hræddur um, að ég
verði að fara að hætta við kofann,
Dick. Ég er bara enginn maöur til
að reka hann lengur. Nancy
verður aö gera öll verkin núoröiö
og það er ofmikið lagt á eina
stúlku. Heyrðu mig, sagði hann
allt i einu, — hversvegna
kaupiröu ekki bara kofaskrattann
af mér? Þú skalt fá hann hræ-
ódýrt, ef ég bara fæ að vera i
éinum litla kofanum.
Ég hló. — Ég skal gera þér fast
tilboð upp á átta hundruö dali.
Það er aleigan. Nei, vist kysi ég
ekkert fremur, en ég hef bara
ekki efni á þvi.
Nú beit á hjá honum og sam-
talinu var lokiö i bili.
Næsta dag stakk Lúter upp á
þvi, aö Nancy færi meö mér á
veiðarnar. — Hún hefur varla
fdrið á flot i ár, sagði hann. — Ég
skal sjá um kofann á meðan.
Við veiddum vel þennan dag.
Veðriö var ágætt, fiskurinn var ör
og Nancy var ánægjulegur
félagsskapur. En stundum, þegar
við snertumst i litla bátnum,
vakti hún mér óró. Sannast aö
segja vakti þessi snerting öran
hjartslátt hjá mér, og mér veitti
erfitt að muna, að hún var dóttir
góðs kunningja mins. Að hún var
tiu árum yngri en ég og ég auk
þess kvæntur maður. Hún var i
gulum stuttbuxum og bol og ég
þurfti ekki annað en lita á sól-
brenndan likama hennar i
þessum búningi til að sjá, að hún
var enginn krakki lengur. Hún
var kona — aölaöandi kona — og
einhvernveginn varð mér órótt.
Þetta leiddi hugann að Celiu og
áhyggjunum, sem ég hlaut að
valda henni. Ég ákvað að hringja
til hennar þá um kvöldið og láta
hana vita, hvar ég var niður-
kominn. Ég gæti afskrifað þetta
tiltæki mitt sem fridaga og farið
aftur i bankann, ef þeir þá kærðu
sig um mig, ef ekki, þá fá mér
eitthvað annaö aö gera. Ég
iðraðist enn ekki þessa uppátækis
mins. Það hafði gefiö mér nýja
mynd af lifinu, sem ég var
næstum búinn að gleyma. Fram-
vegis skyldi ég vera dálitiö ein-
beittari við Celiu. Ég skyldi sniða
fatakaupin hennar eftir tekjum
minum. Við skyldum afþakka
þessi boð, sem höfðu haldið okkur
á ferð og flugi, og vera einstöku
sinnum heima hjá okkur. Við
skyldum lifa einfaldara lifi, sem
var meir aö minu skapi. Og hvað
bankann snerti, þá var ekkert
vist, að ég færi þangaö aftur,
jafnvel þó þeir vildu hafa mig
áfram. Kannski fyndi ég ein-
hverja vinnu, sem léti mér betur.
Og þetta kvöld fannst mér sem
spurningin um starf, sem léti
mér betur, svaraði sér sjálf.
Lúter fór aftur að ympra á þvi, að
ég keypti veiðihúsið af honum.
— Mér er full alvara, Dick. Ég
skal selja þér kofann útborgunar-
laust. Svo borgarðu mér smám-
saman af ágóðanum. Helzt vildi
ég vera hérna og taka til hendi og
hjálpa þér dálitiö fyrir afnotin af
litla kofanum. Hér hef ég átt
heima i tuttugu ár. Ég vil helzt
vera hér áfram, en ég vil ekki
selja hverjum sem er. Þaö veröur
að vera einhver, sem ég get
komiö mér saman viö. En ég get
ekki rekið þetta lengur sjálfur og
það er ekki rétt að þræla henni
Nancy svona út. Ég á nóg til aö
lifa á það sem eftir er, hvort sem
er. Þarfirnar eru ekki svo miklar.
Hvaö segirðu um það, Dick?
Staöurinn gefur af sér eina
þúsund dali á mánuði. Þú getur
V£l lifað á þvi, sonur sæll.
Mér fannst rétt eins og forlögin
hefðu beint mér hingað og það
einmitt á réttri stundu. Þarna var
aö mér réttur draumur á silfur-
diski. Hér gæti okkur Celiu liöið
vel, og betur en við gátum haft
nokkra von um i Larkspur. Senni-
lega mundi Celiu lc;ðast dálitið til
að byrja meö, en ég þóttist viss
um, að hún mundi venjast þvi
með tið og tlma. Og hér væri
góður staður til að ala upp börn.
Mig hafði alltaf langað til að
eignast börn, en einhverra hluta
vegna höfðum við enn ekki
eignazt nein. Ég bað um sima-
samband við Celiu jafnskjótt sem
Lúter hafði lokið máli sinu.
Siminn minn I Larkspur
svaraði ekki. Ég bað stööina að
halda áfram aö reyna að ná sam-
bandi og fór að skjóta gaflokum
ásamt Nancy og nokkrum
gestanna. Ég spurði um
simasambandið nokkrum sinnum
um kvöldið, en aldrei var svaraö
og loksins afbað ég simtaliö og fór
I rúmið.
Næsta morgun ók ég til
Pensacola, sem er þarna skammt
frá, til þess aö fá hraöhreinsun á
fötunum minum. Ég keypti mér
nokkrar gallabuxur á leiðinni til
Thdresa og hafði verið i þeim
siðan. Meöan ég var aö biða eftir
hreinsuninni gekk ég a blaða-
palli og fékk mér blað. Ég var að
geta mér til um, hvort nokkuð
mundi vera minnzt á hvarf mitt.
Ég leit á forsiðuna og þá var eins
og ég hefði stungið mér niöur i is-
kalt vatn.
LöGREGLAN LEITAR ENN
A Ð BANKAMANNINUM
HORFNA: SAKNAÐ ER 50.000
DALA 1 LANDSBANKANUM.
Lögreglan leitar nú um allt landið
að Richard Mitchell fulltrúa i
landsbankanum I Larkspur, sem
hvarf undir dularfullum kirng-
umstæðum siöastliðinn mánudag.
Skömmu eftir hvarf hans upp-
götvaðist sjóðþurrð en nemur
50.000 dölum. Mitchell sást
siðast.....
Og þannig áfram I sama dúr.
Ég las þaö tvisvar áður en ég gat
trúað þvi.
Þið hafiö sjálfsagt séð kvik-
myndir þar sem saklaus maður
er grunaður um glæp og strýkur
siöan, vegna þess að hann getur
ekki sannað sakleysi sitt. Ég get
aldrei trúaö svona sögum. Þegar
ég las um sjóðþurröina i
bankanum datt mér ekki nema
eitt i hug — ég varð að flýta mér
þangað aftur og fá þetta á hreint.
Ég fór i búð þar sem var sima-
skápur og hringdi I Celiu. Ég
ákvað, aö ef ég næöi enn ekki i
hana, skyldi ég hringja i bankann
eða lögregluna i Larkspur og láta
vita, að ég væri á leiðinni. En
Celia svaraði i simann.
Framhald af bls. 34.
14. TBL. VIKAN 31