Vikan - 05.04.1973, Blaðsíða 41

hressilega. — Jæja, svo þaö er
Varny, hann var i Los Angeles
þennan föstudagsmorgun.
En faöir hans sagöi: — Biddu
andartak, Tom vill tala viö þig.
Bróöir hans sagöi:
— Harry, ég skal lesa niöurlag
bréfsins fyrir þig. Það er eftir-
skrift. Þeir komust aö nafni
telpunnar hjá móbur hennar. (
Hún gaf barninu nafn, áöur en
hún lét þaö frá sér.) En þeir
gengu þaö hrottalega til verks aö
móöirin varö að fara á geðspitala.
En þeir komust ekki aö verustað
barnsins. Þaö var vegna þess að
móöirin viss ekki um hann. B.
— Þetta eru ekki skemmtilegir
náungar, sagöi Harry. — Og þetta
er þá allt, sem þið vitið. Það er
ekki mikib, þiö hafiö þá ekki
hugmynd um hvar telpan er
niöurkomin.
— Nei.
— Og þessi glæpamannaforingi
er þá raunverulega til?
— Já, þvl miður, sagöi Tom. —
Þú veizt aö ég er persónulega á
móti dauöarefsingu, en ef nokkur
maöur á það skilið, þá . . .
Frh. i næsta blaði.
rmmmmmmmmmmmmmmmammmm^mmmmmmmmmmmmmmmmmmm
SKU6GA6IL
Framhald af bls. 33.
nú ekki sérlega uppörvandi fyrir
eina karlmanninn I húsinu. En ég
verð komin aftur áöur en þú ferð,
Jane.
Hann kyssti báðar frænkurnar
kurteislega á kinnina, hneigöi sig
ofurlitið fyrir mér og var svo
horfinn.
Ég fór strax að segja frá þvi,
sem gerzt haföi á dansleiknum,
og sleppti ekki alhvita kjólnum,
sem rikisstjórafrúin hafði veriö i.
Þegar ég haföi loks lokiö máli
minu, var eins og endurminning-
arnar I augum gömlu systranna
slokknuöu út.
- Næst þegar við höldum
dansleik, lofaði ég, - þá heimta ég
aö bjóöa ykkur báöum. Þiö getiö
ekki afsakaö ykkur neitt, þvi aö
þiö viröist vera viö góöa heilsu og
hafið mikinn áhuga á þessu.
- Góöa Jane, sagði Harriet og
röddin var eins köntuð og vaxtar-
lagiö á henni. - Viö gætum ekki
þegið boöiö, afþvi aö viö höfum
ekkert að vera i. Eins og þú sérö,
erum viö bláfátækar. Við eigum
litiö eftir annað en þetta hús, sem
viö timum ekki að selja, enda þótt
þaö fari meö mest af lifeyrinum
okkar i kostnaö.
- Harriet, sagði Mattie. - Við
gætum nú . . .rétt einu sinni enn.
- Ef viö getum þaö, þiggjum viö
áreiðanlega boöiö, sagði Harriet.
- En jafnvel þó að viö getum ekki
komiö, erum við jafnþakklátar
fyrir boðiö.
- Þú ert sjálfsagt glöö að vera
komin aftur til foreldra þinna
sagöi Mattie frænka.
- Auðvitað, sagði ég, - og var ég
þó hamingjusöm hjá Ellen
Randell. Þaö eru alltaf tvær
hliðar á hverri sögu og ein-
hverjum smákökum. Þær voru
svo góðar, að ég fékk'mér aftur,
Mattie til mikillar gleði, en þaö
sem vakti meir eftirtekt mina var
þaö, að Lance hafði veriö burtu i
heilan klukkutima, og var dálitiö
rykugur i framan og svo fötin,
rétt eins og hann hefði riðiö alla
leiöina til Skuggagils og heim
aftur. Og hannlyktaði rétt eins og
hann heföi komið nærri sveittum
hesti.
Ég nefndi þetta nú ekkert og
loks kvaddi ég þessar elskulegu
frænkur. Lance fylgdi mér út að
jor is
14. TBL. VIKAN 41