Vikan - 05.04.1973, Blaðsíða 13

klúbbinn. Inntökugjaldiö var nú
500 dalir og félagsgjaldiö 30 dalir
á mánuöi og mér fannst ég bein-
linis ekki hafa efni á þvi. Þetta
var vitanlega ekki mikiö
miskliöarefni, en það var samt
eins og droparnir, sem drjúpa og
dr úpa i sifellu.
Klukkan var fimm minútur yfir
niu þegar ég gekk inn i bankann.
Ailen stóð viö dyrnar og var aö
tala við ungfrú Douglas, og þegar
ég gekk framhjá þeim og bauð
góöan daginn, leit hann á úrið sitt,
hleypti brúnum og leit á mig. Ég
var fimm minútum of seinn.
Stundum var ég á daginn vanur
aö fá vingjarnlegt tiltal af banka-
stjóranum um stundvisi. Ekki þó
beina aöfinnslu. Ég held mér
heföi ekkert þótt þaö verra þó
hann hefbi fundiö að við mig meö
beinum orðum. Það sem hann
sagöi viö mig var eitthvað á þessa
leið: — Þú skilur, Dick, mér var
rétt aö detta það i hug. Ég er nú
búinn aö vera i bankánum i
tuttugu og tvö ár, og ég held ekki,
aö þaö hafi komið fyrir einn
einasta morgun — taktu eftir þvi,
ekki einn einasta — aö ég hafi
ekki veriö kominn á slaginu niu.
Stundvisi er undirstaöa heil-
brigðra bankaviöskipta, já kall
minn. Viö embættismennirnir
veröum ab gefa þeim yngri gott
fordæmi, skiluröu . . .. Ég þurfti
ekki annab en svona tal til þess aö
fá kllgju.
Þegar ég haföi lokið viðtalinu
viö frú Burris — sem snerist um
þaö, að bankinn tæki aö sér stjórn
á fjármálum hennar — sat ég i
skrifstofunni minni meö
lappirnar uppi á' boröinu og
hlustaði á þetta dropatal gremju-
efna, sem ég haföi orðiö fyrir.
Allen kom inn til min og sá
lappirnar uppi á borðinu, og ég
fékk eina vingjarnlegu ræöuna i
viöbót úm virðuleik banka-
starfseminnar. Og þaö frá manni,
sem haföi mestallan timann sem
viö vorum saman i klúbbnum,
veriö aö reyna að kikja undir
flegnu blússuna á henni Celiu.
Klukkan var eitthvaö um ellefu
þegar ég ákvað aö gera þaö. Ég
átti eitthvað 850 dali i hólfi i
bankanum. Þetta var aukageta,
sem ég haföi unnið mér inn viö
skattaframtöl eftir vinnutima, og
ég haföi safnað þessu smám-
saman siöustu tvö árin. Þegar ég
haföi staðráöið að fara, fór ég
niöur • I kjallara og náöi I
peningana úr hólfinu. Ég vildi nú
ekki skilja Celiu eftir blásnauöa,
og tók þessvegna ekkert út úr
bankareikningnum okkar, en lét
mér nægja þessa 850 dali.
Ég sagði ekki neitt viö neinn
þegar ég fór. Gekk bara út úr
bankanum og upp I bilinn minn og
ók af stað. Ég hefði ekki getað
sagt neinum, hvert ég ætlaöi, þvi
aö þaö natöi ég enga hugmynd um
sjálfur.
Ég stefndi suður á bóginn, ók
bara áfram og hlustaði á út-
varpið, og enn vissi ég ekki, hvert
ferðinni var heitiö. Tvisvar eöa
þrisvar datt mér i hug, að þetta
væri nú bölvuð vitleysa hjá mér
og ætlaði aö fara að snúa viö. Þá
datt mér alltaf i hug eitthvert
gremjuefni, eins og til dæmis þaö,
aö Celia gat aldrei stillt sig um aö
daöra vib hvaöa karlmann, sem
hún hitti — jafnvel Jónatan Allen.
Þetta var nú ekki annað en kven-
leg þrá eftir aödáun og eftirtekt,
og ég þóttist viss um, að henni
væri engin alvara meb þvi, en það
nægði samt til þess aö ég ók
áfram.
Ég ók um þab bil tvö hundruð
mllur þennan fyrsta dag og gisti
siöan Iferöamannahóteli. Ég fékk
mér að boröa um kvöldið, náöi I
eintak af tlmariti um skemmti-
báta, fór svo upp I herbergib mitt
og lét mig dreyma um fallegan
skemmtibát, eins og mynd var af
i tlmaritinu. Fiskveiðar höföu
alltaf veriö uppáhálds tlm-
stundaiöja mln, en ég haföi
sjaldan fengiö tækifæri til sliks
undanfariö.
Næsta morgun svaf ég fram-
eftir, en ók slöan um það bil þrjú
hundruð milur og enn I suður og
enn án áætlunar. Um kvöldiö var
ég aö blaða I sama tlmaritinu i
nýju ferðamannahóteli, og þá
vissi ég allt I einu, hvert ég var aö
fara.
Áöur en viö Celia giftumst var
ég I næstum hverju frli minu i
veiðikofa viö Flóann i litlum bæ,
. sem hét St. TheresaJ Þetta var
almennilegur veiöimannakofi.
Ekkert króm eða annað slikt
skraut, en hreinlegt og með
nægilegum þægindum og gest-
irnir voru alvöru-veiöimenn.
Þarna réö rikjum fyrrverandi
sjómaður aö nafni Lúter Ericson
og viö höföum verið orönir góöir
kunningjar. Hvaö eftir annað,
meban ég var þar, fór annaðhvort
Lúter eöa Nancy dóttir hans meö
Framhald af bls. 31
Smásaga eftir Edwin E. Brayer
14. TBL. VIKAN 13