Vikan - 31.01.1974, Blaðsíða 20

Þaö varö þrúgandi þögn, þegar
Charles var farinn. En eftir tiu
minútur heyrði ég einhvern koma
hlaupandi eftir ganginum. Ein-
hver baröi harkalega aö dyrum.
Þegar ég opnaöi, sá ég, aö þaö
var Jackson, náfölur og miöur
sin.
— Hvaö er aö, Jackson?
— Þaö er frú Trendennis, frú.
Hún er mjog mikiö veik. Herra
Charles baö mig aö segja yöur
þaö. Þau eru I bókaherberginu.
Ég hljóp fram hjá honum, eftir
öllum ganginum og niður stigann.
Þegar ég kom niöur i anddyriö,
kom Charles út úr bókaherberg-
inu. Ég sá aö honum var brugöiö.
— Hvaö hefur komiö fyrir?
Hvernig liður móður þinni? Hann
greip utan um handlegginn á mér
og leiddi mig frá dyrunum, áður
en hann svaraöi. Frú Tredennis
haföi fengið ákaft kvalakast.
Hann haföi hringt i Gilbert Iækni,
sem var á leiöinni. Fru Bennel,
hjúkrunarkona Victors gamla
Trendennis, var hjá henni. Mér
datt I hug kastiö, sem hún haföi
fengiö, þegar við vorum aö tala
saman. Þaö var ekki iengur
ástæöa til aö þegja yfir þvi. Char-
les híustaöi á mig, alvarlegur i
bragöi.
— Ég hefi aö vísu séö, aö hún er
ekki heilsuhraust, en hún hefur
ekki viljaö tala um þaö, sagði
hann. — Ég haföi ekki hugmynd
um, aö þetta væri svona alvar-
legt.
Hann sagöi ekkert um þaö, sem
þeim haföi fariö á milli, áöur en
hún fékk kvalirnar, enda var þaö
ekki nauösynlegt. Ef hún væri nú
raunverulega svo mikiö veik, sem
hún vildi láta....Ég skammaöist
min fyrir aö hugsa svona, en ég
gat ekki annaö. Þaö gat vel veriö,
aö hún notaöi sjúkdóm sinn sem
vopn gegn mér hún myndi ekki
hika viö þaö.
- Nei!
Ég hlýt aö hafa sagt þetta upp-
hátt, þvl aö Charles horföi spyrj-
andi á mig. En rétt i þvi kom
Jackson til okkar, sorgbitinn á
svip. Grunur minn hvarf. Þaö var
ekkert vafa mál, aö gamli
þjónninn haföi alvarlegar á-
hyggjur. Hann myndi aldrei láta
blekkjast.
— Leyföu mér aö fara inn til
hennar, herra Charles, — þaö get-
ur veriö aö ég geti eitthvaö gert
fyrir hana.
Charles hristi höfuöið.
— Þaö er bezt aö leyfa henni aö
vera I friöi, hún þarf algera ró.
Jackson fór og ég sá, hve hann
Tengdamóðir mln vissi, hve heitt ég
elskaði son hennar. Þess vegna hvikaði
hún ekki frá þvi að reyna að fá mig til að
fórna öllu fyrir ást mina. En er hægt að
krefjast þess af nokkurri konu, að hún
geti ii á ser, það sem henni er meira virði
en lifið sjálft.?
var oröinn lotinn. Mér datt i hug,
aö það væri ekki rétt, aö leyfa
honum ekki aö fara inn til hennar,
hann myndi ekki raska ró hennar.
Charles var á sama máli og ég
hljóp á eftir Jackson. Ég sá, hve
þakklátur hann var, það var eins
og hann ljómaði upp. í næstu
andrá var hann horfinn inn um
dyrnar á bókaherberginu. Þung
hurðin féll að stöfum að baki hon-
um.
— Þaö er liklega bezt, að ég
fari þangað lika, sagði Charles,—
Gilbert læknir getur komið á
hverri stundu. Vilt þú ekki biöa
hér?
— A ég ekki að koma með þér?
Henni finnst kannski skrýtiö, ef
ég læt ekki sjá mig....
— Nei, ekki núna.
— En....
— Nei Madeleine.
Mér varö iskait. Hann var
greinilega ekki i neinum vafa um
ástæöuna fyrir þessu áfalli móöur
sinnar. Ég stoð þarna, hjálpar-
vana og einmana og horföi á eftir
honum inn I herbergið.
Nokkrum minútum siðar kom
Gilbert læknir. Ég vissi ekki,
hvaö ég átti að gera, af mér, svo
ég fór upp til min.
Það var grafarþögn i stóra hús-
inu. Svo heyrði ég hljóölátar
raddir i stiganum og mér var
ljóst, aö verið var að bera sjúku
konuna inn i herbergiö sitt. Svo
var aftur þögn, liklega i klukku-
tima, en þá kom Charles. Hann
virtist mjög þreyttur.
— Hvernig liöur henni?
Hann hristi höfuðið, vonleysis-
legur á svipinn.
— Hún er fárveik...
— Fárveik? hvlslaöi ég.
— Já, hún er með krabbamein i
lifrinni. Þaö er engin von um bata
og hún veit þaö sjálf. Hún haföi
fariö til margra sérfræöinga,
áöur en viö komum heim, og þeim
bar öllum saman.
— En hvers vegna he|ur hún þá
ekki sagt okkur frá þvi?
— Hún vildi ekki valda okkur
áhyggjum. Hún var leið yfir þvi,
að ég skyldi komast að þessu.
En hve henni hlýtur að hafa
liöiö iila allan þennan tima!
Dauöadæmd og einmana. Ég fann
allt I einu til innilegrar samúöar
meö henni.
— Að lokum býst hún við að
veröa rúmliggjandi, hélt Charles
áfram. — Gilbert læknir ráölagöi
. mér aö reyna aö láta ekki breyta
neinu af daglegum venjum henn-
ar, leyfa henni aösinnaþeim störf-
um, sem hún er vön eins lengi og
hægt er.
— Hve lengi...?
Bg lauk ekki við spurninguna.
— Sjö — átta mánuöi. Læknir-
inn heldur, að hún lifi aldrei eitt
ár i viöbót.
Ég vafði örmum um háls hans,
ég fann innilega til með honum.
Mér fannst hana hafa H/t Allt_
haföi skeö svo skjótlega og hann
haföi ekki verið undir þetta búinn.
Tfnnn bné niður i hægindastól, og
ég settist viö fætur hans.
— Charles, sagöi ég, — þú hefur
ekki sagt mér hvaö það var, sem
kom af staö þessu kasti. Var það
eitthvaö sem þú sagðir henni um
mig?
Hann yppti öxlum.
— Ég býst viö þvi, sagöi hann.
— Þú veizt, hve ákaft hún hefur
þráö aö eignast barnabarn.
— Já, hugsaöi ég, ég vissi það
sannarlega. Og nú fór ég ekki i
grafgötur lengur.
Hann reyndi að brosa og strauk
bliölega hár mitt.
— Þetta hefur verið hálfgeröur
óhamingjudagur, ástin min, sagöi
hann bliölega
Hann fór aö ræöa framtiöar-
áætlanir sinar, ems og til aö
dreifa huganum. Næsta dag
þurfti hann að fara til Exeter i
viöskiptaerindum og hann var
búinn að ákveða fleiri slikar ferð-
ir.
— Verður þú i burtu allan dag-
inn?
— Liklega. En hvers vegna
spyröu.
— En Charles......ef hún fer á
fætur og ég verð ein heima, hvaö
getur þá skeð?
— Skeð? Hvaö áttu við?
Ég sneri mér undan, kafrjóð. Ég
reyndi að segja honum frá ótta
minum — segja honum, ab ég
væri hrædd um að segja eitthvað,
sem gæti komið henni úr jafn-
vægi. Þetta var allt orðið miklu
erfiöara nú. Hann skildi ekki,
hvað ég var að fara og það varð
djúp þögn.
Svo sagði hann: — Þú ert þó
ekki hrædd við móður mina?
— Ég veit ekki, en...
— I hamingjunnar bænum,
Madeleine!
Þaö var eins og eitthvað hefði
sprungið i honum. Hann þaut á
fætur, svo hratt, aö hann var
næstun húinnað fella mig i gólfið.
— Hvaða brjálæði er þetta?
hrópaði hann upp yfir sig. — Það
er ekkert óeðlilegt við það, aö hún
hefur orðiö vonsvikin. Það liggur
i augum uppi. En hvaö getur hún
gert þér? Svona gömul og hel-
sjúk, eins og hún er.
Hann tók mig i faöm sér og
reisti mig upp.
— En hvaö sem þú gerir, ástin
min, þá skaltu reyna að vera ró-
leg og láta þér ekki vaxa þetta i
augum, sagöi hann biðjandi. —
Þaö er nógu slæmt eins og það er.
Ég staröi niður á tærnar á mér,
ég gat ekkert sagt.
Næsta morgun afsakaði ég mig
meö höfuöverk, svo ég þyrfti ekki
aö fara niður til morgunverðar.
Eins og ég bjóst við, var frú
Trendennis komin á fætur aftur.
Ég fór ekki út úr herberginu
minu, fyrr en Charles lagði af
staö.
Þaö var þungbúið þennan dag
og svalt i lofti. Vindurinn stóö af
hafi og bar með sér lykt af salti og
þangi. Það var komið fram i mai,
en vorhlýindin létu standa á sér.
Charles hallaði sér út um bil-
gluggann og kyssti mig að skiln-
aöi.
— Vertu nú hress, elskan, sagöi
hann. — Ég kem heim svo fljótt
sem mér er unnt.
— Þaö verður allt i lagi meö
mig.
Ég ók mér. eins og þaö væri
Framhald á bls. 41
16 VIKAN 5. TBL'.

jpp !1
i
1 mm Plt söSSji#, ■ V*
■ i V . . '
íjgf §§

r-
1 ■ f1 i 1 | : j
j| 1 | m 1 Éi ( -i'- i 1 A
Ví-w
% ■: *