Vikan - 31.01.1974, Blaðsíða 34

Sigurlaug segir aö sér hafi
leiöst svolitiö, aðallega fyrst. Hún
saknaöi vinanna. En eftir þvi sem
á leið og hún eignaðist vini fór að
veröa skemmtilegra, og hún trúir
okkur fyrir þvi aö krakkarnir þar
hafi að mörgu leyti verið
skemmtilegri en hér — þeir hafi
rifizt minna. Og þegar að þvi kom
að hún átti að fara til fslands var
hún'mjög á þvi að skreppa heim,
en vildi helzt fara aftur til San
José.
Eina viku í fyrrasumar dvöld-
ust Sigurlaug og Dagur i sumar-
búðum hátt uppi i fjöllum ásamt
skólafélögum sinum. Vala systir
þeirra fór með, en hún var eins
konar umsjónarkona i hópnum.
Var farið i gönguferðir og fjöll
klifin og átti það vel við Sigur-
laugu og Dag, þvi þau hafa frá
unga aldri farið mikið á fjöll með
föður sinum og skoðað blóm og
steina.
Dagur segir okkur að yfirleitt
hafi honum fundizt þetta allt
„ágætt” og skólinn „allt i lagi”.
Hann var svo heppinn, að góður
vinskapur tókst með honum og
spænskukennara hans, og til að
Dagurkæmist reglulega vel niður
I spænskunni, kom kennarinn
honum um mánaðartima til vina
sinna i litlu fjallaþorpi. Þar var
hann i skóla með þorpsbörnunum
fyrstu vikuna, en eftir það átti
hann fri, lék sér og fór, um ná-
grennið á reiðhjóli. 1 þorpinu var
stundaður landbúnaður og einnig
var þar læknamiðstöð og kom
þangað mikið af fólki úr nærliggj-
andi sveitum. Dagur komst þarna
meðal annars i skirnarveizlu og
þótti honum saga til næsta bæjar
að kalkún, sem borða átti I veizl-
unni, var fylltur (af áfengi), áður
en honum var slátrað.
Fyrir Jón Kára hafa umskipt-
in liklega verið meiri en fyrir
yngri systkini hans, þvi skolarnir
voru svo gerólikir islenzkum
gagnfræðaskólum. Hann segir að
sér hafi leiðst til að byrja með, en
eftir þvi sem timinn leið kunni
hann æ betur við sig og nú myndi
hann ekki hugsa sig tvisvar um,
ef honum byðist að fara til San
José til dvalar. Hann myndi fara
strax á morgun. — í San José kom
hann sér upp mótorhjóli og fór á
þvi um allt, mömmu sinni til tak-
markaðrar ánægju.
Ekki má gleyma að minnast á
hundinn Vask, sem börnin fengu
sem Htinn hvolp i Managua, en
var orðinn stærðar hundur er árið
var liðiö. Hann var þeim til ómet-
anlegrar ánægju og fór með fjöl-
skyldunni i ferðalög.
1 marz, eftir að fjölskyldan
halöi komið sér fyrir i San José,
voru aðstæður i Nicaragua loks
orönar þannig að Jón gat byrjað á
útivinnu sinni og gekk hann þar
fram og aftur um fjalllendi ásamt
fylgdarliði sinu, gerði hvers kyns
mælingar og athuganir og merkti
inn á kort. Var þetta heldur erfið-
ara verk en hann hafði búizt við
þvi hús, sem vaf i bjggmgu við
rætur Momotombofjallsins og átti
að verða aðsetur þeirra, sem við
jarðhitarannsóknirnar unnu, var
ekki tilbúið og uröu þeir þvi að
hafa aðalaðsetur i Managua, sem
er 80 km i burtu.
30 VIKAN 5. TBL.
Við spyrjum Jón hvort jarð-
skjálftarnir hafi ekki haft einhver
áhrif á fyrri virkjunaráætlanir?
— Upphaflega áætlunin var að
gera almennar jarðfræðiathug-
anir á þvi svæði sem valið yrði og
bora þar sjö eitt þúsund metra
djúpar rannsóknarholur. En eftir
jaröskjálftana voru allar fram-
kvæmdir i landinu i mikilli óvissu
og var þessi áætlun þá skorin nið-
ur og allar boranirnar felldar úr .
Þrátt fyrir það lukum við vinnu
okkar að mestu en fannst heldur
slæmt til þess að hugsa að allt
þetta hefði ef til vill verið unnið
fyrir gýg. En nú hefur orku-
vandamálið I heiminum breytt
viðhorfinu og hefur verið ákveðið
aö láta upphaflegu áætlunina
standa og bora holurnar. Erum
viösem að þessu unnum fegnir að
framhald skuli verða á þessu
máli.
Þegar Jón hafði lokið jarðhita-
leit sinni i Nicaragua var ekki eft-
ir neinu að biða með að halda
heim i frostið á Fróni, þar sem
deildarstjórastarfiö á jarðhita-
deild Orkustofnunar beið. Fjöl-
skyldan freistaðist þó til þess að
ylja sér i vikutima á baðströnd
við Kyrrahafið, áður en hún hélt
til Managua, til að eyða þar jólum
með Sveini Einarssyni verkfræö-
ingi og fjölskyldu hans, sem á ný
hafa setzt að á sinu fyrra heimili i
Managua.
— Það var undarlegt að koma
til Managua. réttu ári eftir að viö
höfðum flúið borgina, þá rjúkandi
rúst, segir Guðrún. Nú voru borg-
arhverfin, sem stóðu nokkurn
veginn heilleg og ný hverfi, sem
verið er að byggja, lýst með fall-
egum jólaljósum og allir voru i
jólaskapi. A aðfangadag ókum
við niður i miðborgina — sem var
— og minningarnar frá aðfanga-
degi 1972 komu upp i huga mér.
Miðborgin var dimm og þar hafði
litið breytzt annað en nú heyrðust
ekki ópin i þjáðu og deyjandi fólk-
inu. Nú var allt hljótt og i þessum
húsarústum mun liklega verða
þögn um aldur og ævi.