Vikan - 31.01.1974, Blaðsíða 40

Eftir Phyllis A. Whitney
Hrævareldur
6. hluti
— Ég var svo hrædd um, að þú kæmir
ekki aftur frá skiðaskálanum. Ég vildi
ekki, að þú yrðir úti í snjónum, það er
alveg satt, en ég þarfnaðist þin svo
mikið.... Og ég fann litla, kalda likamann
hjúfra sig upp að mér..
Þegar éf’
Þegar ég kom inn i herbergiö
mitt, flýtti ég mér að fara úr
slopp Julians. Hann ilmaði af
greninálum, viðareldi, og góðu
rakvatni. Svo fór ég i minn eigin
slopp og flýtti mér að skila
sloppnum. Ég hengdi hann á
snerilinn á hurðinni að herbergi
Julians. Ég var nú orðinn hress,
og ég mundi eftir handritinu, sem
Clay hafði lánað mér, svo ég
hugsaði, að það væri bezt að fara
niður og taka það, áður en það
glataðist. Ég fann umslagið i
úlpuvasa minum og vonaði, að ég
kæmist upp aftur, áður en einhver
yrði var við mig. En svo heyrði ég
rödd Shan og varð alveg stjörf.
— Hún verður að fara héðan,
Julian. Ég vil alls ekki, að hún búi
hér. Þú getur sjálfur séð, að hún
er lygari og það er ekki hollt fyrir
Adriu. Hún æsir barnið upp. Ég
gat varla komið Adriu i ró i kvöld,
vegna þess að hún var með
áhyggjur af þvi, að Linda kæmist
ekki hingað, vegna óveðursins.
Julian talaði rólega. — Það
getur bara verið til góðs fyrir
Adriu, að hafa eitthvað nýtt til að
hugsa um, eitthvað annað en
hana sjálfa. Ef hún laðast að
Lindu, þá er það nú eitt skref i
áttina til að losna við fortiðina.
— Það verða aldrei nein spor i
áttina til þess, Julian. Fortiðin er
hérna, allt i kringum okkur.
Greystones losnar aldrei við for-
tiðina. Þeir sem deyja skyndilega
fá ekki hvild.
— Hættu þessu, Shan! Julian
bókstaflega hrópaði þetta upp
yfir sig, og ég heyrði angistina i
rödd hans engu siður en reiðina.
Hann hefur liklega tekið skref i
áttina til systur sinnar, þvi að hún
kom hlaupandi út úr stofunni og
þaut upp stigann. Ég stóð graf-
kyrr um stund, en svo læddist ég
varlega fram hjá dyrunum að
bókaherberginu og leit inn.
Julian sat við skrifborðið, fól
andlitið i höndum sér og hreyfði
sig ekki. Allt bar vott um
örvæntingu og uppgjöf. Þetta var
þá Julian McCabe, sem óttaðist
ekkert. Julian McCabe, sem var
ókrýndur konungur fjallahlið-
anna. Mig langaði helzt til að fara
til hans, krjúpa við hlið hans og
láta vel að honum, vefja hann
örmum og hjálpa honum i þessari
hræðilegu örvæntingu, hver sem
hún var.
En ég hreyfði mig ekki. Þessi
augnabliks hvöt var auðvitað
sviksemi við það, sem mér bar að
gera. Ég lagði þvi á flótta, hljóp
hljóðlega upp stigann, þar sem
vindurinn hvein i hverjum krók
og ég var fegin, þegar ég var
komin inn i herbergið mitt. Ég
flýtti mér að hátta, slökkti á
kertinu og hreiðraði um mig
undir kaldri ábreiðunni. Ég skalf,
þangað til rúmið var farið að
hlýna af likamshita minum. Ég
sofnaöi, fyrr en ég hafði búizt við.
Barátta min við náttúruöflin
hafði tekið svo mikið á krafta
mina, að það útilokaði frekari
hugleiðingar.
Ég vakanði við það, að mér
fannst einhver vera i herberginu.
Dyrnar, sem ég hafði þó lokað,
áður en ég fór i rúmið, voru nú
opnar. Mér var ekki ljóst, hvernig
ég gat greint á milli myrkursins I
herberginu og myrkursins á
ganginum fyrir utan. En ég fann
samt, að dyrnar voru opnar og
einhver stóð og horfði á mig.
Mér datt Emory i hug. Gat það
veriö, að hann hefði læðzt að
húsinu aftur og væri nú kominn til
að framkvæma áætlun sina. Eða
var það Shan, sem ætlaði að koma
mér burt upp á eigin eindæmi.
Hjartað barðist ótt i brjósti mér,
og munnurinn varð skrælþurr, en
einhvern veginn tókst mér samt
að stynja upp:
— Hver er þar?
Þá varð skyndileg hreyfing. Ég
heyrði einhvern þjóta gegnum
herbergið, að rúminu. — Ó.
Linda! Adria talaði i lágum rómi.
— Ó, hve ég er glöð yfir þvi, að þú
ert vakandi. Má ég koma upp i til
þin? Mér er svo kalt og ég er svo
hrædd!
Ég lyfti ábreiðunni upp og fann,
mér til mikillar gleði, að þessi
litla, kalda vera, hjúfraði sig upp
að mér.
— Þú mátt sofa hérna hjá mér,
það sem eftir er af nóttinni, ef þú
vilt.
— Ég var svo hrædd um, að þú
kæmist ekki frá skiðaskálanum.
Ég vildi auðvitað ekki, að þú yrðir
úti i snjónum, það segi ég alveg
satt, — ég þarfnaðist þin svo
mikið.
— Ég er hérna húna, sagði ég
hughreystandi. — Hvað varstu
svona hfædd viö, elskan?
— Drauminn. Ó, en hann kom
ekki. Ef hann heföi gert það, þá
hefði ég æpt og vakið alla i
húsinu. Ég vil aldrei gera það.
Það...það bara skeður. En
stundum get ég fundið það fyrir-
fram og þá gét ég kannski stöðvað
drauminn. Það er eins og að
ganga eftir löngum gangi. Allt er
svo bjart til að byrja með,
gluggar á báðar hliðar, en svo
hverfa gluggarnir og það er eins
og að ganga gegnum jarðgöng.
Ég veit, að þar er allt i svarta-
myrkri og einhver hryllingur
biður min i myrkrinu, og ég sé
ekki fyrir endann á þvi. En þegar
ég kem þangað byrjar draum-
urinn.
Ó, hve vel ég þekkti þessa
drauma. Ég þrýsti henni fast að
mér og hugsaði. Hún hefir ekki
talað við Shan, hún beið eftir mér.
— Ég gat ekki farið til Shan,
hvislaði hún, eins og hún hefði
lesið hugsanir minar. — Hún
gerir svo mikið veður út af öllu,
jafnvel þótt ég skriði upp i til
hennar. Hún myndi bara segja
mér að vera ekki að tala um
þessa vitleysu. Hún segir, að ég
eigi að gleyma þessu.
— En faðir þinn? spurði ég. —
Hvað segir hann?
— Hann verður bara áhyggju-
fullur og æstur. Ég held hann sé
stundum bókstaflega hræddur við
mig, hann gerir ekkert annaö en
að kalla á Shan og biðja hana að
sinna mér. Hann var ekki svona
áður. Aöur hefði hann aðeins
tekið mig i faðm sér og allt varð
gott. En hann er hættur að elska
mig. Hann, hann er... hræddur við
mig.
Ég þrýsti fingri á varir hennar.
— Nei, nei, þetta máttu aldrei
segja, þú mátt ekki einu sinni
hugsa þetta. Þú matt segja svona
hluti við mig, ef þér finnst það
betra og það léttir á þér. En þetta
er ekki satt, og þú verður að trúa
þvi. Þú getur lika sagt mér frá
draumnum, ef þú vilt.
Hún lá grafkyrr stundarkorn,
andaði ótt og titt. Svo tók hún til
máls, lágt og óskýrt, stundum svo
lágt, að ég heyrði ekki til hennar.
— Við endann á göngunum er
herbergi mömmu... með svöl-
unum fyrir utan. Hún situr i gætt-
inni i hjólastólnum, tilbúin til að
ýta sér sjálf niður hallann, niður á
jörðina. Ég er þarna hjá henni.
Hún er reið, afskaplega reið og ég
veit ekki hvers vegna. Þegar ég
kem inn til að spyrja um eitt-
hvað þá er hún lika reið við mig.
Hun segir mer að skipta mer ekki
af sér, ég eigi ekki alltaf að koma
vælandi til hennar og ég veit, að
hún vill bara losna við mig.
Lágværa röddin þagnaði alveg
um stund, en ég lagði fyrir hana
spurningu, varlega þó, til að
trufla ekki hugsanagang hennar.
— Hvað var það, sem þú
spurðir hana um þennan dag,
þegar hún varð svona reið?
— Ég man það ekki einu sinni.
Hún var reið, þegar ég kom. Það
var ekkert markvert. En hún var
svo afskaplega reið og hún var
alls ekki sanngjörn, svo ég varð
lika reið. Ég.... ég studdi
höndunum á stólbakið...
Ég beið og hún hélt áfram.
— Ég sagði: Ef ég vildi gæti ég
ýtt stólnum þinum fram af og
nfður i gilið. Þá sagði hún: Já,
gerðu það bara, já hrintu mér
fram af. Svo sagði hún, að það
þýddi ekki neitt, vegna þess að
hemlarnir væru svo góðir á
stólnum. „Farðu”, sagði hún,
„láttu mig vera. Ég hefi aldrei
þolaö börn”.
Nú varð aftur þögn og ég vafði
hana betur að mér. — Hún hefur
liklega verið eitthvað þreytt og
hefur alls ekki ætlaö að segja
þetta.
— Ég veit það. Siðan hefði ég
ekki tekið svo mikið mark á
þessu, vegna þess að hún elskaði
mig, — stundum. En þá var ég
svo reið. Ég ýtti á stólinn, eins
fast og ég gat — og svo hljóp ég út
úr herberginu.
— En hemlarnir voru þá á,
sagði ég.
— Ef þeir hafa verið það, þá
hefði stóllinn ekki runnið, ekki
lent á gilbarminum?
Ég lét við það sitja — Hvað
skeði svo? Hvert fórst þú? Fórstu
beint upp stigann og hittir Shan
þar, þegar hún var að koma
niöur?
— Nei, nei, þaðheld ég ekki. En
ég er ekki viss. Þetta er allt svo
hræðilega ruglingslegt. Ég held,
að ég hafi stanzað i dagstofunni,
ég man eftir þvi, að ég stóð við
gluggann og horfði á brunatrén.
— Og þú heyrðir hljóöin I
móður þinni?
Adria hikaði, eins og hún væri
að reyna að muna þetta i réttri
röð og þaö var undrunarhljómur i
rödd hennar, þegar hún svaraöi.
— Nei, það held ég ekki. Ekki þá
strax. Ég sá eitthvað á hreyfingu
Framhald á bls. 42
36 VIKAN 5.TBL.