Vikan - 31.01.1974, Blaðsíða 48

r
læstar. Sláin var fyrir svaladyr-
unum. Hjólastóllinn stóð á miðju
gólfi og Cinnabar lá þar sofandi á
púðanum sinum.
Adria rak upp óp og flaug i
fangið á mér. Andartak lá við að
ég legði á flótta þt úr þessu
örlagaherbergi, en ég stillti mig
og sagði rólega við hana.
— Ég skil <>kki i þvi, aö Shan
skuli alltaf láta köttinn hingað
inn, sagði ég. — Viltu ekki láta
hann út fyrir, Adria? Við þurfum
að nota stólinn.
Róleg rödd min virtist róa •
hana, svo hún hljóp ekki út, en
hún vildi ekki snerta köttinn.
— Ég vil ekki láta hana út. Hún
hefir rétt til að sjá, hvað við
gerum.
Það var ein hlið málsins, sem
ég vildi ekki ræða þessa stundina,
en ég vildi ekki hafa köttinn
þarna. Ég hafði aldrei snert Cinn-
bar áður, en ég gekk að hjóla-
stólnum og rétti út höndina
Kötturinn hvæsti og stökk niöur á
gólf.
En hann fór ekki út úr her
berginu, þótt dyrhar inn i bóka-
herbergið stæðu opnar. Hann
settist bara á gólfið og góndi á
okkur, gulum glyrnum.
Ég gekk fyrst að svaladyrunum
og dró slána frá. Dyrnar opnuðust
inn, svo snjórinn féll inn á gólfiö
og kuldinn streymdi inn. Ég var
fegin, að við höfðum farið i
jakkana. A svölunum var
stór skafl og sólin roðaði snjóinn.
Skábrautin var alveg ósýnileg.
Ég ók stólnum fram að svölunum
og kallaði á Adriu-
— Komdu og sýndu mér,
hvernig á að festa hemlana.
Hún kom hikandi til min og
benti mér á plastfóörað hand-
fangiö, sem stjórnaði hemlunum
báöum megin. Þegar ég hafði ýtt
þeim báðum niður, reyndi ég að
hreyfa stólinn og svo settist ég
rólega i sætið.
Adria horfði á mig og þaö mátti
greinilega sjá óttann i augum
hennar.
— Nú verður þú að reyna að
muna allt, sem skeði þennan dag,
sagði ég viö hana og reyndi að
láta sem ekkert væri. — Viö erum
aö prófa þetta, svo þú losnir viö
draumana. Hvernig veiztu, hvort
hemlarnir eru á.
Hún var nú alvarleg á svipinn
og ekki eins hræösluleg.
—Ég setti þá fasta.
— En hvernig veiztu, að þeir
voru fastir þennan dag.
Hún hugleiddi þetta andartak,
en svo birti yfir henni. — Ég festi
þá lika þennan dag. Ég man það
vel. Annar var svolitiö stiröur,
svo ég þurfti að taka nokkuö fast
á.
— Hvers vegna gerði móöir þin
þaö ekki sjálf?
— Hún vildi, að ég hjálpaði sér,
svaraði hún og það var ekki laust
við að þaö kenndi ánægju i rödd-
inni.
— En þegar stóllinn fannst
stöar, þá voru hemlarnir lausir.
Hvernig getur þú verið viss um,
aö þú hafir fest þá?
Hún var ekki hikandi lengur,
það var vissa i rödd hennar.
— Ég er alveg viss um það. Við
töluðum um að annað handfangiö
væri stirt, og hún reyndi að mjaka
stólnum til til að prófa hemlana.
Þeir voru i lagi.
— Allt i lagi. Við vitum báðar,
að hemlarnir eru á núna og ég sit I
stólnum. Svona nú, reyndu að ýta
mér áfram. Ýttu eins fast og þú
getur, Adria.
Hún hörfaði aftur á bak. —
Nei, nei, ég get það ekki.
Cinnabar vældi ömurlega viö
hljóminn i rödd hennar og það
varö siöur en svo til að hjálpa
mér.
— Auðvitað geturðu það. Það
skeður ekkert, hemlarnir eru
fastir. Ýttu stólnum og þá geturðu
séð það sjálf.
Hún greip um bæði handföngin
aftan frá og hörfaði svo aftur á
bak. — Nei, þú, þú ferð þá niöur
hallann og lendir i gilinu! Þú
deyrð, eins og Margot.
— Adria, elskan min, það getur
ekki skeð, sagði ég. — Sjáðu bara
allan snjóinn þarna úti. Ég gæti
alls ekki runnið niður. Sjáðu!
Ég losaöi hemlana báðum
megin og hjólaði svo hratt, sem
ég komst niður svalirnar, sem
voru þaktar snjó. Hjólin stóðu
strax föst.
— Jafn vel þótt þú legðir alla
þina krafta i þetta, myndi það alls
ekki hafa neitt að segja, ég gæti
ekki meitt mig. Svona nú, nú set
ég hemlana á og reyndu svo.
Sjáðu. Ýttu stólnum, Adria, ýttu
fast!
1 þetta sinn hlýddi hún og lagði i
það alla sina krafta. Stóllinn
mjakaðist um eina tommu eöa
svo, en fór alls ekki fram á brún-
ina á skápallinum. Adria gekk
fram fyrir stólinn, sem ég sat
kyrr i og horfði beint i augu mér
og ég sá móta fyrir vonarneista i
augum hennar. — Svo að jafnvel
þótt ég hefði ýtt við stólnum, hefði
hún aldrei getað meitt sig?
— Að sjálfsögðu ekki.
Ógurlegt neyðaróp kom frá
opnum dyrunum, reglulegt
móðursýkisöskur. Shan kom þjót-
andi inn i herbergið. Hún var
ennþá i skiðafötum og hún þreif
Adriu til sin.
— Ó, hve grimmlynd þér eruð,
þetta er hræðilegt, sagði hún. Hún
sleppti takinu á Adriu, hljóp fram
á svalirnar og kallaði: — Julian!
Julian!
Ég heyrði hljóðið I snjóýtunni,
en hann heyröi ekki til Shan
vegna hávaðans, svo hún þaut
niður skápallinn og hrasaði i
snjónum, veifaði svo báðum
handleggjum til Julians. Hann
hlýtur að hafa heyrt til hennar,
þvi að hann stöðvaði vélina og
andartaki siöar kom hann æðandi
upp pallinn og inn i herbergið.
Ég sat i stól Márgot og Adria
kom strax upp að hlið mér og nú
streymdu tárin niður kinnar
hennar. Ég fann lika, hvernig hún
skalf i örmum mér. Julian var
náfölur.
— Hvað ert þú eiginlega að
gera? sagði hann við mig. — Hefi
ég ekki gefiö strangar skipanir
um, aö þetta herbergi eigi að vera
44 VIKAN 5.TBL.