Vikan - 31.01.1974, Blaðsíða 47

GISSUR
GULLRASS
BfTlO-
BILL KAVANAGU e.
FRANK FLETCUSR.
stjakað við stólnum hennar
mömmu.
— Hvaðan komstu inn i her-
bergi móður þinnar?
— Frá bókaherberginu, sagði
Adria strax. — Ég var þar að tala
við Stuart Parrish og Clay.
— Dyrnar voru þá ekki læstar.
— Auðvitaðekki. Ég fór inn um
þær.
— En sástu Clay og Stuart á
eftir?
— Ég sá Stuart. Hann fór út um
útidyrnar, þegar ég var að tala
viö Shan. Hún sendi mig þá upp
og ég fór inn i herbergið mitt og
lokaöi á eftir mér. Löngu siðar
kom Shan upp til min og sagði
mér, að móðir min væri dáin. Hún
var ekkert æst, en ég sá að hún
titraði. Það gerði ég lika. Við ...
við gretum saman. Og hún spurði
mig, hvaö hefði skeð, þegar ég
var inni hjá mömmu og hvað ég
heföi séð, þegar ég kom þaðan.
En þegar ég var að reyna að
skýra það fyrir henni, sussaði hún
á mig og sagði, að það væri bezt
að gleyma þessu öllu. Hún sagði,
að þeir héldu að Stuart Parrish
hefði ýtt stólnum fram af. En svo
sleppti lögreglustjórinn honum og
ég fór að halda, að það hefði verið
ég sjálf. Faðir minn varð svo
æstur, þegar ég fór að tala um
þetta við hann og svo fann ég, að
hann elskaði mig ekki lengur. Og
nú dreymir mig alltaf þessa
hræðilegu drauma, á hverri
nrfttu.
— Já, sagði ég, — ég sé þetta
allt fyrir mér. En nú verðum við
að reyna að losa þig við þessa
drauma. Þeir koma aðeins vegna
þess, að þú ert hrædd um eitt-
hvað, sem ekki er raunverulegt.
Segðu mér, elskan, þarna þegar
ég hitti þig fyrst varstu þá ekki i
stólnum hennar mömmu þinnar? •
Hvers vegna?
— Mig langaði til að prófa,
hvort þetta hefði skeð á þann hátt,
sem ég var hrædd um, að það
hefði gert. Ég hélt, að ef ég settist
i stólinn, þá... en þá fór pabbi að
kalla til min..„
Ég reyndi að róa hana.
— Á morgun skulum við sann-
prófa, að það hefir aldrei getað
skeð þannig, Adria. Þú sýnir mér
herbergið hennar móður þinnar á
morgun og þá sjáum við þetta allt
betur. Það verður allt i lagi, þvi
lofa ég þér.
Smám saman hvarf tauga-
spennan hjá barninu. Adria
hjúfraði sig upp að mér og féll i
væran svefn. Ég lá lengi vakandi,
hlustaði á reglulegan andardrátt
barnsins og hugsaði um, hvað ég
ætti að gera og hvernig ég ætti að
haga athugunum minum. Það gat
verið, «ð ef ég losaði Adriu við
sektartilfinninguna gæti Stuart
verið i ennþá meiri hættu. En það
mátti ekki fórna sálarfriði
barnsins.
Við Adria sváfum fram eftir.
Þegar við komum niður til morg-
unverðar, höfðum við húsið eigin-
lega út af fyrir okkur. Það var
enginn á ferli nema stúlkan, sem
bar fyrir okkur morgunverðinn
og matreiðslukonan i eldhúsinu.
Jafnvel Shan hafði látið þau boð
liggja, að hún heiði farið ut til
að athuga skemmdirnar eftir
óveðrið. Ég sá, að eitthvað hafði
verið mokað frá húsinu með
skóflu og nú voru bæði Kmory og
Julian að ryðja snjóinn með
ýtum.
Adria virtist eitthvað i óvissu
gangvart mér. Ég býst við, að
hún hafi haft i huga, það sem ég
sagði við hana um nóttina, um
hvað okkur bæri að gera og að það
hafi truflað hana svolitið. Hún
snerti varla matinn, drakk svo-
litla mjólk, ýtti stólnum sinum
aftur, en fór samt ekki strax frá
borðinu.
— Þú helur vonandi ekki
gleymt þvi, að þú ætlar að sýna
mér herbergi móður þinnar i
dag?
Bláu augun störðu á mig. — Það
er læst.
— En þú sagðist vita um auka-
lýkil.
— Ég er búin að gleyma, hvar
hann er.
— En það er ekki satt, sagði ég.
Hún ók sér i stólnum. — Pabbi
segir, að ég megi aldrei fara
þangað inn nema i fylgd meö hon-
um.
— Ég skal taka ábyrgð á þvi.
Þú mátt ekki sifellt eiga á hættu
aö hafa martröð á nóttunni, eða
finnst þér það? Þetta getur leyst
vandann. Við skulum athuga
þetta nánar..
Henni var liklega ljóst, að ég
ætlaði ekki að gefast upp og hún
renndi sér af stólnum og hljóp út.
Ég fylgdi henni eftir en ég vissi
ekki, hvort ég hefði unnið eða
tapað. En hún beið min i and-
dyrinu. Ég tók tvo kuldajakka af
fatahenginu og rétti Adriu annan.
— Við skulum fara i þetta, það
getur verið kalt i herberginu.
Hún hlýddi mér, eins og dáleidd
og ég fór i hinn jakkann.
— Jæja, hvar finnum við svo
lykilinn? sagði ég.
Andartak komu drættir i andlit
hennar og ég hélt, að hún færi að
gráta. Ég fann til með henni og
það lá við, að ég hætti við þetta.
En þá hljóp hún inn i bókaher-
bergið og fór að leita á skrifborði
föður sins. Þegar hún sneri til min
altur, hélt hun á lykli. Ég tók
hann án þess að gera nokkrar
athugasemdir og stakk honum i
skrána á hurðipni, sem lá milli
herbergjanna. Ég var samt ekki
eins örugg eins og eg lézt vera.
Ég gat auðveldlega snúið
lyklinum i skránni og opnað
dyrnar. Adria stóð rétt hjá mér.
Ég fann, að hún skalf og ég lagði
arminn þétt um axlir hennar.
— Það er ekkert að óttast,
sagði ég bliðlega, þótt ég fyndi
kuldahroll læðast um mig.
Herbergið hafði liklega varla
verið snert, siðan Margot dó.
Dyrnar að dagstofunni voru
5. TBL. VIKAN 43