Vikan - 31.01.1974, Blaðsíða 22

ÞÓ ÉG
„Beztu þökk fyrir allt gamalt
og gott. Ég skrifa i þeim einum
tilgangi aö bi&ja ykkur aö leiö-
rétta þetta meö Mammonsbænina
á krossgátunni minni. Visuna hef
ég kunnaö lengi og held, að hún sé
eftir K.N., veit það þó ekki meö
vissu. En ég vil ómögulega láta
eigna mér annarra ritsmiðar,
allra sizt i bundnu máli. Ég
klóraði þetta i hugsunarleysi, þvi
aö þankinn var ekki buröugur rétt
þá stundina. Hins vegar væri
kannski ráö aö klóra niöur svona
dagsdaglega einhverja eldhús-
þanka dreifbýlishúsmóður með
fullt hús af börnum á ýmsum
aldri og sjá, hvort einhver gæti
brosað aö þvi eöa jafnvel grátið,
þvi a& sumt er svo sannarlega
ekki broslegt, að minnsta kosti
ekki meðan á þvi stendur....”
Þannig hefst skemmtilegt bréf,
sem þættinum hefur borizt frá
Bryndisi Guðjónsdóttur á Þórs-
höfn. Við heföum gjarnan viljaö
birta bréfið i heild, en Bryndis
bannar þaö og verðum þvi að láta
upphafiö meö leiðréttingunni
nægja. Hins vegar langar okkur
til aö hvetja hana eindregiö til að
skrifa eldhúsþanka dreifbýlis-
móöur og senda Vikunni til
birtingar, þvi aö hún er gædd
léttri kimni og ágætlega penna-
fær.
Jóhann Jónsson fra Hábæ i
Garöi ljóöaöi á Seyðfiröinga fyrir
jólin meö eftirfarandi visu:
Þegar sé ég Seyðfiröing
senda snjalla botna,
geng ég hér um götu og syng,
svo gler i húsum brotna.
Og Seyðfirðingar létu ekki á sér
standa. Einar H. Guöjónsson
sendir Jóhanni fjögurra erinda
brag:
Stakan geymir ljóma og lit
lands og sunnuglóöar,
veðurgný og vorsins þyt,
vonir Isaþjóðar.
Ljóöaskemmtun lýsti bæ,
ljómuöu hélugluggar.
Hurfu út á heiðasnæ
hugarkviöans skuggar.
Láttu vaka visnaglóö,
vinum gömlum orna.
Ennþá verndar Eglu þjóö
ættarmeiöinn forna.
Varla finnast viö þvi ráð,
þó vi&a rúöur brotni.
Þú ert skáld af þeirri náð,
sem þrýtur ei hjá drottni.
Og Jón Sigfinnsson sendir
Jóhanni kveöju sina og þökk með
þessari visu:
Þér er létt um ljóöasmiö,
leikur á tungu gaman,
þó að báli botnastriö
brosiröu aö öllu saman.
Vikjum þá aö botnurn viö tvo
fyrriparta, sem birtir voru i
desember. Hinn fyrri fjallar um
LIFI OG LEIKI
málið, sem setti þjóöina á annan
endann, svo aö um stund
gleymdust efnahagsáhyggjur,
landhelgisstrið og óáran hvers
konar. Fjaörafokiö út af ævisögu
jómfrú Ragnheiðar verður lik-
lega lengi ein eftirminnilegasta
skammdegisdeila hérlendis, og
höfum viö þó háð þær margar
snarpar og sögulegar. Fyrripart-
urinn var þannig:
Ævisögur seljast vel
séu þær aö handan.
Og þá koma fáein sýnishorn:
Ragga, Daöi og rlflegt kel
reyndist finust blandan.
Finnur Baldursson,
Reykjahlið 4,
Mývatnssveit.
Þegar sækja aö þrautaél,
þarf aö leysa vandann.
Bak viö dauöans dimma hvel
drottinn leysir vandann.
Indriði Þ. Þórðarson
Grunnvikings,
Keisbakka, Skógarströnd,
Snæf.
Er úr minni skrið ég skel,
skal ég fræöa landann.
Sumum yrði ekki um sel,
ef þeir hittu á fjandann.
Þá björtu von i brjósti el,
a& brátt þeir leysi vandann.
Daða og Röggu dufl og kel
er dáldiö fyrir andann.
Jóhann Jónsson,
Hábæ, Garöi.
VÍSNAÞÁTTUR VIKUNNAR
Hygg ég þó að hanastél
hýrgi betur andann.
Einar H. Guöjónsson,
Seyöisfiröi.
Musteriö ég moldu fel,
mínum drottni andann.
E.B.G, Seyöisfiröi.
Miðill upplauk ástarskel,
afmeyjaöi vandann.
Kristinn Magnússon,
Reykjavik.
Innihaldiö ekki tel
auðugt fyrir landann.
Jón Sigfinnsson,
Seyðisfiröi.
Miklu færri fundu hjá sér hvöt
til aö setja sig I jólastellingar og
botna fyrripartinn um hátið ljóss-
ins, enda var hann kannski I
lakasta lagi:
MÉR...
Hátið nálgast heilög ein,
hátfö ljóssins bjarta.
Af þvi litla sem okkur barst
birtum viö þetta:
Börnin litlu brosa hrein
meö bæn i ljúfu hjarta.
Finnur Baldursson,
Mývatnssveit.
Jólaljós á grænni grein
gleöur barnsins hjarta.
Ljósiö sem að skærast skein
skugga hrakti svarta.
Vill hún græ&a mannleg mein
og milda húmið svarta.
Indriði Þ. Þórðarson
Grunnvikings,
Keisbakka, Skógarströnd.
Trúin allra mýkir mein
mæöu og sorg i hjarta.
Jón Sigfinnsson,
Seyöisfiröi.
Aöur en viö sendum út nýjan
fyrripart, skulum viö hafa yfir
fáeinar vlsur eftir Svein Hannes-
son frá Elivogum, en hann var
mikiö i kastljósinu á si&asta ári.
Sonur hans, Auöunn Bragi
Sveinsson, skrifaði ágæta grein
um fööur sinn i Lesbók Morgun-
blaösins, og Rósberg G« Snædal
gaf út bók fyrir jólin undir heitinu
„Sveinn frá Elivogum”.
Um kerskni Iljóðum orti Sveinn
Frá Elivogum þetta:
Þó um voriö vandL ég óö
vill það enginn heyra,
en kveöi ég sora og kersknisljóö
kitlar sérhvert eyra.
Nær af manni ber ég blak
brosir enginn kjaftur,
en ef grannans bit ég bak
1 bollann fæ ég aftur.
Sveinn bjó á Vindhæli á Skaga-
strönd i þrjú ár. Þaöan fluttist
hann fram i Laxárdalinn, þar
sem hann haföi áöur veriö. Þá
uröu þessar visur til:
Auönusól ég aldrei leit
eöa viö mig kunni
á höfuðbóli i breiöri sveit,
beint I þjóðgötunni.
Fötum breyta æviar
eöli mannsins siöur.
Þangaö leitar klakaklár
kvalir mest hann liöur.
Fyrriparturinn okkar er aö
þessu sinni fjarska einfaldur og
ætti aö vera au&velt aö botna
hann á margvislegan hátt. Meö
honum kveöjum viö i þetta sinn
og vonumst eftir góöri þátttöku:
Þó ég lifi og leiki mér
léttur mjög l sinni.
18 VIKAN 5. TBL.