Vikan - 31.01.1974, Blaðsíða 30

Flýöu Managua í rúst
á aöfangadag 1972-
héldu þar jól ári síöar
Rætt við Jón Jónsson, jarðfræðing, og fjölskyldu
hans um dvöl i þremur rikjum Mið-Ameriku og
jarðskjálftana i Managua.
Að morgni Þorláksmessu, fyrir
rúmu ári, bárust þær fréttir um
heimsbyggðina, að jarðskjálftar
hefðu lagt borgina Managua i rúst
og mætti alveg eins búast við að
mikill hluti Ibúanna hefði farizt
eða særzt alvarlega. Þegar fréttir
berast af náttúruhamförum fyll-
ast liklega flestir óhug, en þegar
ókunn og fjarlæg lönd eiga í hlut
vilja hörmungarnar oft gleymast
manni ótrulega fljótt. Þótt fæstir
íslendingar hefðu getað svarað
þvi á stundinni hvar Mánagua
væri, varð brátt ekki meira um
annað hugsað eða talað, þvi það
fréttist, að i Managua, höfuðborg
Mið-Amerikurikisins Nicaragua,
væru milli 10 og 20 íslendingar,
þar á meðal börn. tslenzka þjóðin
beið milli vonar og ótta og fylgd-
ist nákvæmlega með fréttum frá
Managua, þar til spurðist að allir
tslendingarnir væru heilir á húfi
og hefðu komizt til nágrannarik-
isins E1 Salvador. Þá gátu menn
andað léttar og átt gleðileg jól.
Siðar bárust nákvæmari fréttir af
þvi, sem gerzt hafði — en íslend-
ingarnir sátu ennþá i óvissu i E1
Salvador þann 23. janúar, er gosið
hófst i Heimaey og Islendingar
fengu um annað að hugsa.
Meðal tslendinganna I Mana-
gua voru Jón Jónsson jarðfræð-
ingur, Guðrún Guðmundsdótt-
ir kona hans og fjögur börn þeirra.
Þau höfðu dvalizt 1 Managua um
tveggja mánaða skeið, er ósköpin
dundu yfir. I stað þess að dveljast
i rólegheitum i eitt ár i Managua,
eins og áætlað hafði verið, þurftu
þau að vera um skeið i E1 Salva-
dor þar til þau komust til Costa
Rica og eignuðust „heirnili” á ný.
Flestum finnst vist rióg fyrir 6
manna fjölskyldu að taka sig upp
og fara til árs dvalar i fjar-
lægri heimsálfu, þó ekki þurfi i
ofanálag að hrekjast þar land úr
landi. Allt fór þó vel og á
gamlársdag kom fjölskyldan til
tslands. þ.e.a.s. Jón, Guðrún,
Dagur 12 ára og Sigurlaug 11
ára. Jón Kári, 15 ára, kom heim i
sumar til að fara skóla, en Vala,
18 ára, er enn i Costa Rica, þar
sem hún ætlar að ljúka mennta-
skólanámi i vor.
Fjölskyldan hafði ekki verið
nema nokkra daga á tslandi. þeg-
ar Vikan sótti hana heim i Garða-
hreppnum. Það var ekki að sjá
þar á neinu að húsráðendur hefðu
verið fjarverandi (nema hvað
þeir sjálfir voru ögn útiteknari en
tslendingar eru almennt á þess-
um árstima) og á borð voru born-
ar að minnsta kosti 6 tegundir af
heimabökuðum smákökum.
— Það voru nágrannarnir, sem
færðu okkur þetta, þegar við
komum heim, segir Guðrún til út-
skýringar. — Þeir tóku okkur með
kostum og kynjum og voru mejra
að segja búnir að leggja á borð
hér i borðstofunni og gera jóla-
legt, þegar við komum á gaml-
ársdag.
En hvernig stóð á þvi að fjöl-
skyldan fór til dvalar þarna suð
ureftir?
Eins og einhverjir minnast
vafalaust úr fréttum frá i fyrra
var Jón i Nicaragua á vegum
Guðrún, Jón, Dagur, Sigurlaug, Jón Kári, Vala og hundurinn Vaskur.
Myndin var tekin i Managua á jólunum, áður en Vaskur var kvaddur,
en hann fékk ekki að fara með til lsiands.
Þessar tvær myndir eru teknar á nær sama stað, önnur fyrir jarö-
skjálftana, en hin eftir. Nýju háhýsin stóðu, en byggingarnar nær á
myndunum hrundu flestar eins og spilaborgir. Eftir jarðskjálftana var
prentað á póstkort „Managua No Ha Muerto. Duerme”. — „Managua
er ckki dauð. Hún sefur”.
26 VIKAN 5. TBL.