Vikan - 12.06.1975, Side 20

Nsfn.
Heimiiisfang.
Sendist! Vángur H.F. Vesturgötu 10, Reykjavík.
Báðar tegundir ofnanna hafa öryggisstraumrofa,
sem kemur í veg fyrir, að ofninn geti ofhitað og
getur hann því ekki brennt föt eða klæði.
Á hverjum ofni er sjálfvirkur hítastíllír, sem lagar
sig eftir lofthita herbergis, en ekki eftir yfirborðs-
hita ofnsins.
Ofnarnir eru— sérstak-
lega hentugir, þar sem
næturhitun verður viö-
komifi, og kemur þá spar-
neyti þeirra mjög vel I
l|ós.
VANGURHE
VESTURGÖTU10 SÍM119440 & 21490 REYKJAVIK
Vinsamlegast sendlð mér verð og myndallsta um
Dimplex rafmagnsofna.
Dimplex
OLÍUFYLLTIR
RAFMAGNSOFNAR
ÞOGULT
ÓP
Framhaldssaga eftir lillian O’Donnell
„Þaö gerði ég”, viðurkenndi
Silvia Petrie. ,,Ég var bara að
reyna að hjálpa”.
„Hvað áttu við með þvi að
hjálpa?”
„Fran var i rusli út af kærast-
anum”.
Nora trúði naumast eigin eyr-
um. „Kærasti?” át hún eftir.
„Já, þau áttu reglulega vel
saman, — bæði einmana, feimin,
dáldiö gamaldags. Fran var
verulega snortin af þvi, aö hann
skildi aldrei gerast nærgöngull
viö hana. Vildi ekki einu sinni
koma inn með henni”
Það skýrði það, að enginn i hús-
inu hafði séð hann með henni.
Nora heföi veriö til i að bölva sér
upp á að þetta var Dana — hver
annar hefði haft ástæðu til að fara
svo laumulega?
„Hvernig kynntust þau?”
Sylvia Petrie brosti. „Þaö var
tilviljun. Fran för með bilinn á
verkstæði til að láta líta á
hann...”
„Atti hún bil?”
„Nei,nei, hún var að hugsa um
að kaupa sér notaöan bil og vildi
láta lita á hann. Sá, sem það
gerði, réð henni frá að kaupa
hann. Hún var honum þakklát.
Nokkrum dögum seinna sá hún
hann i nágrenninu og vék sér að
honum til að þakka honum”.
Skyldi Dana ekki hafa orðiö
svolitið bylt viö, varð Noru hugs-
að.
„Framan af var Fran hrifin af
þvi, hvaö hann var óágengur, en
þegar frá leið fór hún að hafa á-
hyggjur af þvi. Ég sagöi henni, að
ef til vill léti hann hana ráöa ferð-
inni og hún skildi stiga ögn meira
i vænginn við hann. Láta honum
skiljast, að hún væri nú ekki alveg
heilög.
Hún féllst ekki á þaö, héit þvi
fram, aö hann kynni að missa allt
álit á henni. Það var þvi ekki um
annaö að ræða fyrir hana en aö
reyna að gera hann afbrýðisam-
an. Ég stakk upp á þvi, að næst
þegar hann hringdi, skildi hún
segja honum, að hún ætti stefnu-
mót við annan — og láta verða af
þvi”. _
„Og’hún hefur fallist á það?”
„Já”.
„Sagði hún...” Nora var rét.t
búin aö nefna Dana með nafni.
„Sagöi hún kærastanum frá
þvi?”
„Auövitað. Hún var skimandi i
kringum sig allt kvöldið, eins og
hún byggist við honum”.
Ef til vill hafði hann ekki elt
hana, en hann gæti hæglega hafa
beðið nálægt héimili hennar.
„Tókstu nokkuö eftir, hvort ein-
hver var að sniglast fyrir utan hjá
Frances, þegar þið skiluöuð þeim
af ykkur um kvöldið?”
„Nei”.
Frances Russo hafði verið að
svipast um eftir honum allt
kvöldið og ef til vill komið auga á
hann að lokum. Hugsanlega var
það þess vegna, sem henni var
ekkert um að karlinn kæmi inn
meö henni. Hún var fljót að losa
sig viö hann, en ekki nógu fljót.
Dana lagði allt til versta vegar.
Kærastinn var sá eini, sem
heföi getað fengið hana til að fara
út aftur. Sjálfsagt hefur hann ekki
þurft annað en að hringja i hana
ogbiðja hana u,m aðhitta sig. Hún
þá hugsað sem svo, að brellan
heföi heppnast og hann ætlaði að
segja henni hug sinn.
„Hvernig stendur á þvi, að þú
skýrðir lögreglunni ekki frá
þessu?”
„Það var ekki leitað til min.
Þaö er að segja ekki fyrsta dag-
inn á eftir. Raunar vissum við
ekki um þetta fyrr en seinni part-
inn daginn eftir, að einhver rakst
á þaö i kvöldblaðinu. Ég varð al-
veg miður min. Daginn eftir fór
égtil Evrópu með yfirmanni min-
um. Viö vorum þar i þrjár vikur”.
„Þú.hafðir nógan tima til þess
um kvöldið”.
„Ég segi það satt, það hvarflaði
bara ekki að mér. Samkvæmt
blöðunum var það ókunnugur
maöur, sem myrti Fran. Ég hitti
aldrei kærastann hennar. Ég veit
ekki einu sinni, hvað hann heitir”.
Noru dámaði ekki. „Hún var si-
talandi um hann, eitthvað hlýtur
hún að hafa kallað hann”.
„Hún kallaði hann Buzz. Hvaða
vitleysa annars, ég sá hann einu
sinni, i Central Park. Þaö var á
siöustu páskum. Ég og vinur
minn vorum i, þú veist, svona
léttivagni, og Fran var á hjóli
með ungum manni. Viö mætt-
umst og veifuöum. Við fórum
hægt, svo að ég hafði nógan tima
til að viröa hann fyrir mér”.
„Geturðu lýst honum?”
„Hvort ég get. Þetta var hippi.
Ég meina, hann leit þannig út —
með sitt ljóst hár. Ég hafði sist átt
20 VIKAN 24. TBL.