Vikan - 12.06.1975, Page 21

von á þvl, aö Fran yröi hrifin af
svoleiöis manni.
„Hvernig var hann eygöur?”
„Hann var m.eö sólgleraugu”.
Þetta var ekki ýtarleg lýsing,
en bar þó saman viö lýsingu
Catherine Mercer.
„tir þvl aö þú tókst svona vel
eftir honum, hefuröu kannski tek-
iö eftir, hvort hann var tattóver-
aöur”.
Nora sýndi henni mynd, en
Sylvia hristi höfuöiö.
„Ég sé enga likingu”.
Bjallan úr móttökuherberginu
hringdi. Bobby Hoff var kominn.
„Þú kemur mátulega, Bobby,
ég var rétt að fara”.
Eva Lynn eyddi öllu kvöldinu
meö einum af eftirlætis viðskipta-
vinum slnum. Hann var frá New
Orleans. Hann naut þess að fara
út meö henni og láta sjá sig meö
henni. Þau höföu fengið sér aö
boröa á flnum frönskum veitinga-
staö og röltu nú eftir götunni.
Allt I einu nam Micél Feraux
staöar utan viö matsölustað, sem
Eva haföi ekki veitt athygli fyrr.
„Heyrðu, er þetta ekki nýr
staöur? Eigum viö aö koma inn
og fá okkur sopa undir svefninn? ”
„Mér llst nú svona og svona á”.
„Rétt sem snöggvast”.
Hún haföi rétt fyrir sér, henni
fannst ekki mikiö til staöarins
koma. Ekki var þar heldur margt
um manninn. Eva varð aö pira
augun I rauðleitu hálfrökkrinu —
hún notaöi ekki gleraugu I vinn-
unni.
„Hvaö langar þig I, ljúfan?”
Þegar hún sneri sér viö til að
svara, kom hún auga á hann.
Augnablik stóö hún kyrr eins og
saltstólpi. Svo hörfaöi hún aftur á
bak og rakst þá á Mitch.
„Komdu Mitch, fljótur, viö
veröum aö koma okkur út”.
Hann elti hana aö sjálfsögöu.
„Eva, hver fjandinn er um aö
vera?”
„Hann er þarna inni. Ég sá
hann. Viö veröum aö ná I lögregl-
una undir eins”.
„Hver? Hver er þarna? Um
hvaö ertu aö tala? Lögreglan?
Hvaö áttu viö?” Honum var ekki
oröiö um sel.
„Jú, hlustaöi nú á, Mitch... ég
get ekki farið inn aftur, þvi þá
gæti hann séö mig. Það er þvl
best, aö þú farir og hringir á lög-
regluna. Segðu þeim aö koma
undir eins. Segöu þeim...” Allt I
einu varö Evu ljóst, hvers hún var
aö biöja og hvern. „Nei nei, ég
hringi, þú ferö bara aftur inn og
færö þér eitthvaö á meöan þú blö-
ur”. Hún ýtti honum af staö og tók
svo til fótanna. Hún gekk enn upp
og niöur af mæöi, þegar hún náöi
sambandi.
Þegar Nóra teygöi sig eftir sim-
anum I myrkrinu, varö henni litið
á sjálflýsandi vekjaraklukkuna,
sem var ekki nema fimmtán mln-
útur gengin I tólf.
„Já”.
„Mulcahaney?”
„Já”.
„Þetta er Rand i nitjánda um-
dæmi. Það er út af nauðgunar-
kvörtun Evu Lynn. Ef þú vilt ekki
aö allt máliö fari I handaskolum,
skaltu flýta þér hingaö”.
„Fröken Lynn?” spuröi Nora
hæglátlega. „Ég heiti Mulcahan-
ey. Ég vildi gjarnan fá að tala viö
yöur”.
„Um hvaö svo sem? Mér var
nauögað. Ég legg inn formlega
kvörtun, og enginn gerir neitt.
Um leiö og ég sé náungann hringi
ég, og mér er sagt, að lögreglubill
sé á leiðinni. Veistu, hvaö ég beið
lengi? Hálftima”.
„Mér þykir fyrir þvi, fröken
Lynn”.
„Þegar bíllinn loksins kom, var
náunginn farinn”.
„Mér skilst, aö hann hafi farið I
leigubil og að þú hafir verið svo
snarráð að ná númerinu”.
„Þakka þér fyrir. Rand hrósaöi
mér líka, en hann gerir ekkert I
þessu”.
„Ég hélt, að hann heföi útskýrt
þaö...”.
Aö ekkert sé hægt aö gera, fyrr
en leigubílstjórinn hefur sam-
band viö stöðina, þegar hann er
búinn i túrnum”.
„Akkúrat”.
„Og ég sagöi Rand, að ég
myndi blöa”.
Nora dró mynd af Earl Dana
upp úr tösku sinni. „Er þetta
maöurinn?”
„Já, hvernig vissiröu það?”
Nora hikaði.
„Hann er grunaöur um aðra
nauögun”.
„Hvers vegna hefur mér ekki
veriö sýnd þessi mynd áöur?”
„Viö vorum hrædd um, að þú
kreföist þess, aö hann yrði tekinn
strax. Okkur langar til aö biðja
þig um aö lofa okkur aö biða meö
þaö, þangað viö höfum meira
gegn honum”.
„Meira?”
„Hann er einnig grunaöur um
morö”.
„Já, en er ekki rétt að vara
stúlkuna viö?”
„Hvaöa stúlku?”
„Vinkonu hans”.
„Þú minntist ekkert á, aö hann
heföi verið meö stúlku”.
„Nei, ég veit, ég heföi átt aö
gera þaö. Ég var ergileg út af töf-
inni”.
Noru veittist ekki erfitt að hafa
upp á stúlkunni. Jenna Carpenter
var gláövær og fröm. Með svona
stúlku var óllklegt, aö sambandiö
héldist aðeins andlegt til lengdar.
Nora skýrði fyrir henni, að hún
væri aö spyrjast fyrir um mann
aö nafni Earl Dana, en Jenna
brosti háöslega.
„Earl hefur þegar sagt mér allt
um þaö. Viö höldum engu leyndu
hvort fyrir ööru”.
„Ég efast um það”.
Jenna yppti öxlum. „Það fer
eftir llfsviðhorfi manna. Þessi
stúlka, Gabriella Constante,
reyndi aö brjótast undan siða-
vöndu uppeldi, en guggnaði svo
og ákæröi Dana”.
„Hefur Dana llka sagt þér frá
hinum konunum, sem hann réöist
á?”
„Hann hefur sagt mér frá þér,
aö þú hafir veriö aö snuðra um
hann hjá vinnuveitendum hans og
þar, sem hann hefur leigt.
„Sagöi hann þér lika, hvaö
hann geröi á þriðjudaginn var?”
„Hann var með mér. Viö fórum
á bló og fengum okkur svo að
boröa”.
„Hvenær komstu heim?”
„Um hálf ellefu”.
„Og hvað svo?”
„Hann nauðgaði mér ekki, ef
þaö er það, sem þú vilt vita”.
„Leyfist mér að spyrja, hvern-
ig þið kynntust?”
„Þaðvar i skautahöllinni. Ein-
hver krakki rakst á Earl, og hann
rann á mig. Ég datt og sneri mig
um ökklann. Hann haföi áhyggjur
af þessu, og það endaöi meö þvi,
aö hann ók mér heim I leigubil.
Ég bauö honum i mat, og eitt af
þvl fýrsta, sem hann sagöi mér
frá, var þetta meö þessa stúlku,
Gabriellu”.
Haföi hann verið að reyna aö
vara hana viö?
„Earl fór ekki beint heim, eftir
aö hann var með þér á þriöjudag-
inn. Hann réðist á aðra konu. Hún
kæröi þaö og þekkir hann á
mynd”.
„Mér er sama á hversu mörg-
um myndum hún þekkir hann,
henni skjátlast. Hver sem þaö
hefur veriö, sem réðist á hana þá
var þaö ekki Earl, því aö ef hann
heföi langaö I kvenmann, þá heföi
hann getað fengiö mig”.
Þá var að fá skýringu á tattó-
veringunni. Hann hlaut aö hafa
fengið þaö eftir aö hann deyddi
Frances Russo. Hoff komst aö
þvl, aö Dana haföi alist upp i
Portsmouth, sem er hafnarbær I
New Hampshire. Vegna þess aö
ólöglegt var aö tattóvera I New
York ákváöu Nora og Bobby aö
athuga sambönd Earls I Ports-
mouth.
Nora haföi heppnina meö sér.
Elsta og reyndasta málningavöruverzlun landsins i
nyjum húsakynnum aö Grensásvegi 11 — simi
83500. Erum einnig a gamla staönum Bankastræti 7
simi 11496.
24.TBL. VIKAN 21