Vikan - 12.06.1975, Side 26

um saman. Um þetta leyti komst
hUn aö þeirri niðurstöðu, að
Chopin væri ekki fæddur til
ástriðuþrunginnar ástar, og sál
hans væri ekki nógu sterk til að
þola miklar tilfinningasveiflur.
Þrátt fyrir mótmæli hans, hélt
hUn fast við viðhorf sitt, og smám
saman nutust þau æ sjaldnar, uns
svo var komið, að þau voru hætt
að gista eina sæng. Hann hélt þó
áfram að unna henni andlega, og
hUn bar i brjósti móðurtilfinning-
ar til hans — og auðvitað dáðu
þau og virtu hæfileika hvors ann-
ars.
Smekkur þeirra var mjög ólik-
ur. T-il dæmis kunni George Sand
ákaflega vel að meta fjörugan fé-
lagsskap, eins og gjarnan var að
hafa á heimili þeirra i Paris, en
Chopin hafði andstyggð á ölíum
látum. Stjórnmálaskoðanir
þeirra voru gerólikar, og oft uröu
þau ósammála um athæfi og
skoðanir vina sinna. Chopin virt-
ist gersamlega fyrirmunað að
setja sig i spor annarra og skilja
sjónarmiö þeirra, og þetta fór oft
ákafiega i taugarnar á George, en
hUn hélt stöðugt vörð um við-
kvæma heilsu hans og reyndi á
allan hátt að draga Ur þunglyndi
hans og hvetja hann og styrkja,
þegar verst lá á honum. En ólikur
hugsunarháttur þeirra setti eng-
an blett á djUpa og einlæga vin-
áttu þeirra. Hann var ætið hinn
tryggi aðdáandi hennar, sem
stöðugt hreifst og dáðist að henni.
A þessum árum tók ástriða
George Sand að dvina og eðli
hennar að mýkjast. Hún skrifaði
nokkursinna bestu verka —Spiri-
don, en margir vinir hennar
kváðust ekki skilja orð i bókinni,
Consuelo, La Comtesse de Rudol-
stadt, og Les Sept Cordes de la
Lyre. HUn hafði einnig tima til að
blanda geði við listamenn og
kunningja, þeirra á meðal ást-
konu Liszts, sem ætið hafði imu-
gust á George Sand, þótt hUn lét-
ist vera vinur hennar.
Verst af öllu voru þó deilur fjöl-
skyldunnar i Nohant. Solange
dóttir George varð fögur og á-
kveðin kona, þegar hUn óx Ur
grasi, og hUn tók ekki hið minnsta
tillit til móður sinnar eða nokkurs
annars. Hún var ákaflega ákveð-
in I framgöngu og örugg með
sjálfa sig og þar sem hún dáðist
að Chopin og var ein þeirra fáu,
sem ekki komu fram við hann
eins og óþægan krakka, tók hann
gjarnan upp hanskann fyrir hana.
Maurice, sonur George Sand, var
hins vegar hændur að móður
sinni, en þegar George ættleiddi
fjarskylda unga stúlku með það i
huga, að hún giftist Maurice sið-
ar, var heimilisfriðnum stefnt i
voða.
Ekki bætti það ástandiö á heim-
ilinu, þegar Solange krafðist þess
að fá að giftast ungum og glæsi-
legum höggmyndara, sem móðir
hennar hafði rennt hýru auga til,
jafnvel sem tengdasonar, en hann
reyndist vera hinn mesti friðspill-
ir og jafn rótlaus og Solange. Einu
sinni varð George Sand aö skilja
son sinn og tengdason, en Solange
stóð hins vegar hjá og hvatti þá til
skiptis. Eftir það visaði George
26 VIKAN 24.TBL.
Solange og manni hennar á dyr og
kvaðst aldrei vilja sjá þau aftur.
Þetta gerðist i Nohant, og með-
an á þessum heimiliserjum stóð,
var Chopin i Paris. Þegar Solange
og maður hennar komu til höfuð-
borgarinnar, fóru þau beint til
hans og tóku að rægja George við
hann. Solange kvað George hafa
átt alla sök á ösamkomulaginu,
og hún hefði rekið þau á dyr til
þess að reyna að koma i veg fyrir
að þau uppgötvuðu, að hún hafði
tekið sér nýjan elskhuga — ungan
mann, sem hét Victor Borie.
Hann var i einum bókmennta-
kiúbbi George og tiður gestur i
Nohant. Auk þess sagði Solange,
að Maurice ætti vingott við
frænku hans og notfærði sér þvi
komur Bories til Nohant til að
breiða yfir ástarmang sitt.
Chopin trúði hverju einasta
orði, sem Solange sagði. Hann
var særður og skrifaði George
hvassyrt bréf. HUn brást ilia við.
HUn kvaðst hafa verið i Nohant og
átt von á honum frá Paris á
hverjum degi og haft áhyggjur af
þvi að hann kom ekki. Sjálf sagð-
ist hún hefði verið farin fyrir
löngu til Parisar, hefði hún ekki
óttast, aö þau færu á mis á leið-
inni. Akveðnum og yfirveguðum
orðum sagði hún honum, aö hún
væri særð og móðguð, en ef hann
vildi taka málstað dóttur hennar,
þá hann um það, en sjálfri stæöi
henni stuggur af þess háttar kon-
um. Úr þvi að hann hafði svo
hreinskilnislega játað, hvað hon-
um bjó i brjósti, ætlaði hún ekki
að reyna að telja honum hug-
hvarf. Þótt hún kvæðist vera
hissa á breytingunni á honum og
þvi viöhorfi hans að telja sig
frjálsari með þessu, ætlaði hún
ekki að láta þaö eftir sér aö láta
sér sárna það. Hann gæti látið
hana frétta af sér við og við, en
þýöingarlaust meö öllu að
imynda sér, að samband þeirra
gæti orðiö hið sama á nýjan leik.
Þvi sterkari sem tilfinningarn-
ar eru, þeim mun meiri hætta er
á, að vinslitin snúist i hatur.
George Sand var ekki svo smá-
sálarleg, að hún færi að hata
Chopin, en upp frá þessu vildi hún
aðeins heyra talað lítillækkandi
um Chopin. Þegar allt kom til
alls, þótti henni hreint ekki svo
leitt, að svo fór sem fór. HUn fann,
að vinir Chopins voru farnir að
notfæra sér hana, og hann var
farinn að láta eins og hann ætti
hana meö húð og hári.
HUn reyndi þvi að láta sem
minnst á vonbrigðum sinum bera
og gerði ekkert til að ná sætturn
viö Chopin, kannski vegna þess,
aö hún bjóst við þvi, að vinir
Chopins teldu hana hafa losað sig
við hann til þess að fá sér annan
elskhuga. En vissulega var
George særðari en hún lét uppi I
bréfum til vina sinna. Þreijiur
mánuöum eftir vinslit þeirra,
kom upp misskilningur vegna
pianós, sem Chopin hafði skilið
eftir I Nohant og hún hélt, að hann
heföi haft á leigu. En hann kom til
hennar skilaboðum með Solange
þess efnis, að hún gæti haldið þvi
og hann skyldi sjá um fjárhags-
legar skuldbindingar vegna þess.
En hún sendi honum það. ,,Ég er
1