Vikan - 12.06.1975, Blaðsíða 27

btiin að jafna mig,” skrifaði htin
einum vina sinna, ,,og sætta mig
við orðinn hlut. En ég kæri mig
ekki um, að hann geri mér neinn
greiða...”
1 öðru bréfi játaði htin, að
,,hjarta mitt og likami hafa
harmað hann mjög. Ég held að
sársaukinn sé ólæknandi. Ég get
hrakið hann á braut i eina eða
tvær stundir, en svo þyrmir yfir
mig aftur, og mér finnst dimma
allt i kringum mig.”
Þau hittust i siðasta sinn af til-
viljun. George Sand fór að finna
sameiginlegan vin þeirra og
mætti Chopin, sem var að koma
út tir húsinu. Hann var hinn kurt-
eisasti, spurði hana, hvernig htin
hefði það og hvort hún hefði ný-
lega frétt eitthvað af Solange.
George kvaðst engar spurnir hafa
haft af henni. Þá sagði Chopin
henni, að Solange hefði alið dótt-
ur. George ,,sýndi þvi mikinn
áhuga” og spurði um aðstæður
Solange og síðan um heilsu
Chopins. Hann kvaðst hafa það
gott, hneigði sig og gekk burtu.
t Historie de ma Vie segir
George Sand frá þessu atviki.
Htin játar að hafa gert sér vonir
um, að nokkurra mánaða fjarvist
myndi lækna sárin og jafna vin-
áttu þeirra á nýjan leik, en þegar
htin hitti hann þennan marsdag
og hann tók i hönd hennar, fann
htin, að hún var fsköld og skalf.
Htin skrifaði: „Mig langaði til að
tala við hann, en hann snerist á
hæli. Ég hefði átt að segja honum,
aö hann elskaði mig ekki lengur,
en ég sparaði honum þann sárs-
auka, og ég lagði allt i hendur
guðs og framtiðarinnar. Ég sá
hann aldrei framar.”
Chopin var hins vegar ekki eins
örlátur andlega og George. Hann
lagöi það i vana sinn að gera and-
styggilegar athugasemdir um
hana, og þegar hún lenti i póli-
tiskum erfiðleikum, henti hann
gaman að. En sagt er, að þegar
hann dó þann 17. október 1849,
hafi hann muldrað: „Htin sagði,
að ég ætti ekki að deyja i örmum
annarrar en hennar.”
Þegar George Sand frétti um
lát Chopins, lagði htin lokk af hári
hans i umsíag og skrifaði utan á
það: „Veslings Chopin! 17.
október 1849.” Tveimur árum sið-
ar komst Alexandre Dumas yngri
yfir bréfin, sem George haföi
skrifað Chopin. „Ég er stolt af þvi
að hafa huggað og glatt þetta göf-
uga hjarta, sem ekkert gat lækn-
að, eins og það hefði verið hjarta
mins eigin barns...”
Það, sem George Sand átti ólif-
að — hún lést sjötiu og tveggja
ára að aldri — átti htin marga
„syni”, unga menn, sem dvöldu
lengri og skemmri tima i Nohant,
en Chopin var siðasti elskhugi
hennar. Sumir ungu mannanna
héldu tryggð við hana, og einn
þeirra, Manceau, bjó i mörg ár i
Nohant, en það er ótrtilegt, að
samband þeirra hafi verið meira
en vinátta og samstarf. George
Sand hafði stillst með árunum.
Htin sneri sér af meiri ákefð að
stjórnmálum, og sfðustu árunum
eyddi htin i sveitinni, þar sem htin
skrifaði sveitalifslýsingar. Ast
hennar á karlmönnum hverfðist i
ást á fólki, nátttirunni og guði.
Þrátt fyrir frelsi konunnar — ekki
i stjórnmálum, heldur lagalega
og i ástamálum. Einu syndina,
sem ekki verður fyrirgefin, taldi
htin vera að saurga ástina, sem
ætti að vera alger sameining,
með lygum eða þögn.
Kannski tókst henni ekki alltaf
aövera trti kenningum sfnum, en
htin taldi hverja konu eiga heimt-
ingu á þvi að neita að gefast
manni, sem hún ekki elskaði,
jafnveí þótt htin væri gift honum.
Þannig leit htin á lifið, en htin var
þess háttar kona, sem hlaut að
hafa mikil tilfinningaleg áhrif á
aöra.
Um hana var sagt: „Hún var
flókin vera — töfrandi og gáska-
full — ástrík — draumlynd og lét
stjórnast af ástríöu, svo htin geröi
margt heimskulegt — stolt I ást-
inni og ákaflega góöviljuö i vin-
áttunni — hún var blfö drottning,
sem leit niöur á allt tir miklum
hæöum.”
GI5SUR
GULLRASS
E-FTlR
BILL KMANAGH e.
FRANK FLETCUeR
£g bf 6 næstu hæS fyrlr neðan ykkur
I- ef maðurlnn þlnnhættlr ekkl þeBsum
Ihamarshöggum, verð ég að grfpa C
tll róttækra ráðstafana. =
Elnmlttf Látum hann gera
þaðf Segðu honum, að ég
smfðlbara, þegar mðr
Ég keyptl nftt ndtnaheftlí Vlltu,
að ég syngl svolítlð fytlr þlg,
elskan?
Maðurlnn uppl sagðl, að þetta værl dþarflega
róttæktf Hvað ætll hann hafl r—
melnt? ---—--------------'
24. TBL. VIKAN 27