Vikan - 12.06.1975, Síða 28
— Hvað heldurðu að Rósa
frænka sé gömul? sagði ég hugs-
andi.
Einhverra hluta vegna fórum
við inn i herbergi mömmu og þar
gyllti kvöldsólin allt herbergið.
— HUn var jafngömul mömmu,
sagði ég hugsandi. — Það eru sjö
ár slðan mamma dó og hUn var
tuttugu og niu ára.
— Þá er Rósa frænka þrjátiu og
sex ára. Er það nokkuð mikið,
þegar talað er um aldur konu?
— Nei, það er ekki gömul kona.
Við ' Ihuguðum þetta svolitla
stund og sögðum ekki neitt.
— Pabbi er nU ekkert gamall
heldur, sagði Lucy og það var
eins og hUn væri að reyna fyrir
sér.
— Hamingjan sanna, nei, hann
er ekkert gamall, hann er aðeins
fjö'rutiu og fimm ára.
Eftir stundarkorn sagði ég: —
Er ekki best að við förum niður.
Pabbi hefur alltaf gaman af svo-
litilli hljómlist, þegar hann kem-
ur heim.
Ég var varla búin aö segja
þetta, þegar við heyrðum i pianó-
inu og rödd Rósu frænku, sem
söng, lágt og bliðlega. Rödd henn-
ar var dálitið hás en mjög hljóm-
þýð og hún var að syngja lagið
sem Lucy haföi sérstakt dálæti á.
,,í rökkrinu ég reika niður að
ánni...”
Við forðuðumst að lita hvor á
aöra og gengum niður, arm i arm.
Siðustu tónar lagsins voru að deyj
út, þegar við komum inn I stof-
una. HUn sat við hljóðfæriö og
pabbi stóð og hallaöi sér upp að
þvi.
Pabbi sagöi við hana: — Hvern-
ig vissirðu að ég hefi dálæti á
þessum söng? Komið til mln,
telpur og segið mér hvernig
stendur á þessu. Frænka ykkar
þekkir venjur okkar, eins og hún
hafi búið hér alla tið. Ég held...
hann lækkaði róminn og sagði
eitthvað um töfra við Rósu
frænku, en það var greinilegt, að
það var ætlað henni einni.
framhaldssaga eftir önnu Gilbert
Rósa
Þetta var ekkert undarlegt, þvi
að Lucy var slmasandi og það var
vist fátt, sem Rósa frænka vissi
ekki um okkar hagi og venjur!
NU voru dagarnir breytilegri,
við vorum orðin fjögur og það var
eins og hver dagur væri hátiðis-
dagur. Enþað var Rósa, sem stóð
fyrir öllum þessum gleðskap, hún
hallaði sér letilega upp aö sessum
og koddum, hlátur hennar var
lágvær og seiðandi og hún var
orðin allt öðru visi I framkomu.
Svipurinn var fjörlegur og grænu
augun gneistuð af fjöri. (
Og þar sem mér fannst hun
skemmtileg, þá hlýtur föður min-
um aö hafa fundist hún ómót-
stæöileg. Hann var nU uppfullur
af allskonar hugmyndum um
framttöina og við höfðum aldrei
séð fööur okkar svona glaðan.
— Ég þarf að tala við ykkur,
sagöi faðir okkar einn morgun-
inn, þegar við sátum að morgun-
verði. — Þaðer reyndar um nokk-
uð, sem ég veit að kemur ykkur á
óvart.
— Hvaö er það, pabbi?
— Það er viðvlkjandi Rósu.
Hann var eitthvað svo drengja-
lega unglegur, næstum feimnis-
legur. —Rósa hefur... ég er búinn
aö biðja hana að giftast mér...
reyndar erum við búin aö ákveða
þetta elskurnar minar litlu.
Hvorug okkar kom upp orði.
Við vorum of reynslulausar til að
segja eitthvað venjulegt, of undr-
andi til að þjóta upp og óska hon-
um til hamingju. Ég sat þögul og
Lucy virtist alveg stjörf.
— Eruð þið ekki ánægðar?
Þessi skyndilegi ákafi hans varð
okkur óbærilegur þessa stundina.
— Jú, pabbi, að sjálfsögðu.
— Mjög ánægöar.
— Þiö farið þá til hennar Ellen,
viltu ekki segja hve mikiö þetta
gleður ykkur? Hún er hálf hugs-
andi út af þvi, hvernig þið takiö
þessu.
— Jú,pabbi,viöskulum fara til
hennar strax.
Það var auðvitaö gott að vita til
hvers hann ætlaðist af okkur, eig-
inlega léttir aö geta farið frá hon-
umþessa stundina. Ég drap á dyr
hjá henni. Hún lá I rúminu, sem
var fullt af koddum, með slegiö
hárið.
— Faöir ykkar er þá búinn að
segja ykkur fréttirnar?
— Við komum til að láta i ljós
ánægju okkar, Rósa frænka.
— En hve þið eruð elskulegar!
Komið og kyssiö mig.
Við flýttum okkur aö rúminu og
stóðum sitt hvorum megin við það
og kysstum hana, sfn á hvora
kinn.
— Þiö verðið eins og dætur mln-
ar.
Einhvern veginn komumst við
út úr herberginu.
— Þetta er svo undarlegt, sagði
Lucy, — þegar svona dásamlegir
hlutir bera að, að mann skuli ekki
langa til aö syngja og dansa. Mér
finnst þetta eitthvað svo fjarlægt,
eins og þetta sé eitthvað sem hef-
ur hent einhvern annan, eins og
þetta komi okkur ekki við.
Brúökaupið átti aö standa sið-
ast I september. — Rósa vill að
þetta fari hljóölega fram. Hún vill
ekki neitt umstang.
Aö sjálfsögðu þurfti hún að
kaupa ýmislegt. Pabbi og hún
fóru nokkrar ferðir til borgar-
innar og komu alltaf til baka
hlaöin pökkum.
Einn morguninn kom sendill
með pakka frá kjólastofunni. Ég
hljóp upp i suðurherbergið með
hann og þegar ég sá að herbergið
var mannlaust, lagöi ég pakkann
á rúmið og ætlaöi að fara strax út
aftur. En Rósa haföi verið að
brenna einhverju I arninum.
Samanvafinn papplr hafði dottiö
hálfbrunninn fram á ristina og
þaö gaus upp reykur. Ég tók þetta
upp með eldtönginni og ætlaöi að
fleygja þvl aftur inn I arininn, en
þá sá ég að þetta voru bréf og ég
sá barnalega rithönd sjálfrar mln
á einu bréfinu, bréfi, sem ég haföi
skrifaö til Rósu frænku fyrir
löngu slðan, þegar hún var á
Appelby End.
Þaö var svo táknrænt fyrir
Rósu frænku, að hún skyldi ekki
einu sinni geta brennt bréf, svo
nokkur mynd væri á. Ég sá lfka
aö þarna voru einhverjar tætlur
af dagblaöi. Ég sá fyrirsögnina
„Cross Gap gildran”. Ég slétti úr
blaöinu og sá að þetta var stutt
frásögn um llkfundinn I skurð-