Vikan - 12.06.1975, Blaðsíða 32

og missti þar meB tækifæri, sem
ég átti ekki eftir að fá aftur.
Haustlaufið var fallið og trén
stóðu ber eftir, þegar pabbi og
stjiipa okkar komu heim úr brúð-
kaupsferðinni. Þau höfðu fram-
lengt dvölinni i London og svo
langaði Rósu svo afskaplega
mikið til aB fara til Paris. ÞaB var
kominn nóvember, þegar viB
fengum skeyti um heimkomu
þeirra.
Ég var svo óþolinmóB eftir að
hitta pabba, að ég vafBi um mig
sjali og gekk út á veginn, en ég
hafBi ekki gengið lengi, þegar ég
sá i gegnum runnagróðurinn að
maBur stóð á hæðarbrúninni.
Hann hafði þá ekkí gleymt
gömlum venjum, — að koma
okkur á óvart. Þessi þægilega til-
finningkom mértil að taka til fót-
anna og fleygja mér upp um háls-
inn á honum. — Pabbi! Pabbi)
— Ellen, elskan min, mikið er
ég búinn að vera lengi i burtu,
alltof lengi. Eruð þið báðar
friskar? Hvar er Lucy? Hvernig
liður Binnie?
Og arm I arm gengum við niður
brekkuna, þarsem sinanvargrá I
hálfgerðu rökkrinu og ég hrasaði
um rætur og steina og hló af gleði.
— Það er svo margt sem ég
hefi að segja ykkur, sagöi hann.
— Þetta hefur verið dásamlegur
timi og sérstaklega spennandi
fyrir Rósu. Ég er lika ánægður,
þegar ég veit að hún er glöö, það
er ekki of gott aö hún njóti ein-
hverrar ánægju eftir allt það
erfiði, sem hún hefur gengiö i
gegnum. Trúðu mér Ellen, þetta
hefur sannarlega, sannarlega
verið allra peninganna virði.
Það var eitthvað I fari pabba,
sem ég kannaðist ekki við. Mér
fannst hann svo yfir sig ákafur,
aö það var eins og hann þyrfti að
fá staðfesta einhverja afsökun.
Viö vorum komin hálfa leiö
niður hallann, rétt fyrir öfan
húsið, þá nam ég staöar til að
hlusta á niðinn I vatninu.
— Ó, þetta er allt svo yndislegt,
sagði ég.
— Finnst þér það? t raun og
veru?
Þarna fannst mér ákafi hans
eitthvað óeölilegur: hann vissi
vel, að ég haföi mikiö dálæti á
umhverfinu.
Rósa virtist vera I góðu skapi
eftir ferðina. En þegar hún var
búin að taka upp úr töskunum
allan varninginn, sem hún hafði
keypt: kjóla, selskinnskápu, húfu
og handskjól og komið þvi öllu
fyrir I vesturherberginu, sem hún
og pabbi notuðu nú fyrir svefn-
herbergi, féll hún aftur I sömu
deyfðina. Hún var yfirleitt þögul,
löt og eirðarlaus.
Það var einn morguninn i mars,.
Ég var aö enda viö æfingar mlnar
á planóið, þegar faðir minn kom
inn I stofuna.
— Ég þarf að tala við þig,
Ellen.
Hann var með bréf I
höndunum. Ég tók eftir ein-
hverjum áhyggjuhrukkum milli
augnanna og það greip mig
einhver hlægilegur ótti fyrir þvi,
að hann væri aö eldast. Við
settumst á gluggabekkinn.
— Sjáðu nú til, hélt hann
áfram, — ég hefi oröið að taka
dálitið óþægilega ákvörðun. Nei,
þú skalt ekki vera svona áhyggju-
full! Sjáðu nú, þetta eru reikn-
ingar, það er ekkert undarlegt við
það. Þeir verða greiddir, að sjálf-
sögðu verða þeir allir greiddir.
En það er dýrara aö reka heimili
en ég hafði haldið. Og það verður
ekki ódýrara, þegar maður á tvær
fullvaxnar heimasætur.
Rósa vill lika gjarnan fá létti-
vagn og það er sanngjarnt, við
þurfum eitthvert farartæki, eins
og aðrir. En þá þarf að eignast
hesta og hesthús og einhvern til
að hirða það.
— Höfum við ráð á þessu?
— Við erum ekki beinlinis
fátæk, elskan min, en ég hefi
komist að þeirri niöurstöðu, að ég
verð að fara á sjóinn aftur, að
minnsta kosti I nokkur ár. Það er
nú lika«alltof snemmt fyrir mig,
að leggja upp laupana og setjast I
helgan stein.
Þetta var ósköp sennileg
skýring, en kom mér samt ónota-
lega á óvart, svo mér varð fyrst á
að mótmæla þvi. — Nei, nei, þú
mátt ekki fara aftur. Honum
hefur fundist ég ósanngjörn og
taugaæst, en ég hélt áfram: Þú
mátt ekki fara, það er alls ekki
nauðsynlegt. Við þurfum ekki aö
hafa vagn og hesta. Það skiptir
engu máli með fötin okkar. Við
getum látið okkur nægja, það sem
við eigum.
Faðir minn fór að hlæja. — Þaö
getur verið. Þú hefur aldrei tjáð
þig svona hressilega. Mér fannst
þú minna talsvert á Southern.
Hann heldur svona ræður, við og
við. En ég er búinn að athuga
þetta allt saman og taka
ákvöröun. Ég skrifaöi skipafélag-
inu og fékk svar I morgun. Þeir
vilja að ég komi strax. Það er
sannarega gott, bætti hann viö,
með sinum gamla drengjalega
ákafa.
— Hafa þeir boðið þér aö taka
Miröndu aftur?
— Já, gamla skipið mitt i
nokkrar ferðir. Það veröur gott
aö finna þilfarið undir fótum sér
aftur.
Hann virtist ánægöur með þetta
fyrirkomulag og þegar hann hafði
gengið frá farangri sinum, vorum
við farnar aö jafna okkur á þessu.
Hann fór fyrsta mai, nákvæmlega
einu ári eftir að Rósa frænka
hafði komið til okkar.
32 VIKAN 24. TBL.