Vikan - 22.09.1977, Qupperneq 18

Framhaldssaga eftir Lawrence G. B/ochman
Dóttir milljónamœri
Og svo komu ekki fleiri dag-
skýrslur á töfluna fyrir neðan kortið
af Kyrrahafinu. Larkin var þó ekki
vakandi af þeirri ástæðu, hann svaf
eins og steinn þrátt fyrir hræðilegan
hitann. En skyndilega var hann
hrifinn ruddalega úr örmum Morfe-
usar. Hann settist upp í hvílunni
með mikinn hjartslátt, og fann,
hvemig þessi kaldi hlutur rann
hægt niður háls hans og brjóst.
Óttasleginn greip hann það, það var
mjúkt og rakt. Hann kastaði því frá
sér og heyrði, að það datt á gólfið
með undarlega linu hljóði.
Larkin fálmaði í myrkrinu eftir
slökkvaranum. Klefinn.sem er svo
einfaldur var hlægilega rólegur og
eðlilegur, þegar hann var búinn að
kveikja, og hann gat hvergi séð
þennan dularfulla hlut. Rodriques
bylti sér í svefninum og hraut hátt.
Klefadymar stóðu opnar, og kýr-
augað var opið. Larkin leit varlega
út. Enginn var sjáanlegur.
Larkin stökk fram úr rúminu.
Hann veu- nærri því búinn að stíga
ofan á ferkantaðan bita af tofu —
hvítan, gagnsæjan, limkenndan
baunaost, sem Japanir álíta ekki
aðeins ætan, heldur sælgæti. Hann
tók hann upp og horfði undrandi á
hann. Hvaðan kom þetta? Svo
kom hann auga á smámiða, sem
stóð út úr rifu á tofu. Hann tók
miðann út og las eftirfarandi:
Hr. Larkin — Komið strax niður í
akkerisgeymsluna!
Larkin starði brúnaþungur á
barnalega skriftina. Hver hafði farið
svona frumlega að því að komast í
samband við hann? Hann hafði
annars aldrei séð rithönd Dorothy.
— Asni var hann að setja Dorthy í
samband viðþetta. Hvað hafði hún
að gera í akkerisgeymslunni á
þessum tima nætur? Hann leit á úr
sitt. Klukkan var 15 mín. yfir eitt!
í flýti fór Larkin í buxur og skó
og fór í frakka yfir náttfatajakkann.
í vasann stakk hann skammbyssu
sinni sem Cuttle, þótt undarlegt
megi virðast, hafði ekki gert
upptæka. Hann hafði enga hug-
mynd um, hver það var, sem
hann átti að hitta — en hann var
ákveðinn í að fá það upplýst.
Rodriques hershöfðingi hraut
hátt, þegar Larkin fór út.
Á þilfarinu var heitt og kyrrt. Í
kyrrðinni urðu hávaði vélarinnar og
hafsins helmingi meiri en ella.
Larkin vissi, að akkerisgeymslan
hlaut að vera einhvers staðar á
miðþilfarinu. Hann klifraði niður
bratta tröppuna og læddist milli
sofandi farþeganna á þilfarinu.
Fjarlægustu dymar stóðu opnar í
nótt. Larkin gekk hægt gegnum
þær, niður annan brattan, stuttan
stiga, og þaðan var gangur og aðrar
opnar dyr. Það hlaut að vera
akkerisgeymslan. í daufu ljósinu
frá stjörnunum gat hann séð stóra
akkerisfestina alla með leðju og
þangi. Hann hélt um byssuna í
vasanum og gekk inn.
Á næsta augnabliki lokuðust
dyrnar að baki hans.
Hann þreifaði sig áfram. Með
byssuna í hendinni stóð hann eins
og myndastytta og starði inn í
myrkrið.”
„Larkin?” heyrðist sagt hárri
spyrjandi röddu.
Larkin stóð með finguma á
gikknum.
„Þetta er Jeremy Hood, hr.
Larkin,” sagði röddin aftur. Emð
þér einn?”
„Já,” svaraði Larkin loks. „Ég
er einn.”
Nú þorði hinn hræðilegi hr. Hood
að kveikja ljós, og Larkin varð
vandræðalegur er hann horfði á
þennan litla, horaða bogna mann í
þykku, svörtu ullartreyjunni. Hann
stakk byssunni í vasann.en sleppti
henni ekki. Svo hló hann vandræða-
lega.
„Ég bjóst satt að segja ekki við,
það væri þér, sem senduð mér þetta
leyndardómsfulla boð!” sagði hann.
„Hvaða boð?” spurði Hood,
og lítil fulgslaugu hana höfðu áhrif
á Larkin.
„Boð um að koma hingað, fallega
komið fyrir í smá baunaostbita.
Haflð þér kannski ekki beðið mig að
koma hingað?”
„Þjónninn gerði það fyrir mig,’
sagði Hood.
„Þjónninn — eigið þér við Sato?”
„Ég veit ekki, hvað hann heitir.
Það var þjónninn á okkar gangi. Ég
sagði, að ég yrði að tala við yður og
bauð honum peninga fyrir að koma
mér út úr klefanum, þar sem hr.
Cuttle hafði lokað mig inni í. Hann
vildi ekki þiggja peninga en sagði,
að hann skyldi sjá um það. Hann
kom mér út úr klefanum og hingað.
Og svo fór hann upp að sækja
yður.”
Larkin bretti brúnir, það var
eitthvað við þennan þjón, sem hann
skildi ekki. Upphátt sagði hann:
„Jæja, nú er ég þá kominn hingað.
Hvað viljið þér mér?”
„Ég heyrði yður segja við hr.
Cuttle, að þér vilduð gjarnan tala
við mig,” sagði Hood. „En Cuttle
vill ekki, að ég tali við neinn. Þess
vegna fannst mér ég verða að
komast að, hvað þér eiginlega
vilduð mér.”
„Ég held, að yður sé mjög vel
ljóst, hvað ég vil yður.” sagði
Larkin. „Ég vil sjá myndasafnið
yðar — finna þar ef til vill nokkrar
horfnar tréskurðamyndir úr safni P.
G. Bonners.”
Jeremy Hood andvarpaði djúpt
og settist á kaðlahrúgu.
Hann fól visið, grátt andlit sitt í
grönnum höndum sínum og stundi:
„Ég hélt það líka! 0, hversvegna
gerði ég það? Hversvegna? Hvers-
vegna?”
„Eigið þér við, að þér játið að
hafa myrt Arthur Bonner og Dr.
Bioki?” spurði Larkin.
„Nei, nei!” Hood andmælti
harðlega. Það var hræðilegur
glampiáaugum hans. „Nei, nei, ég
hef ekki myrt þá! Ég hef engan
myrt!
En það er refsingin! Hin réttláta
refsing!” sagði hann. „Ég hefði
getað vitað það. Ég hef ætíð verið
heiðarlegur maður og ráðvandur.
Ég skil ekki sjálfur, hversvegna ég
gerði það. Maður á mínum aldri —”
Larkin settist á kaðalhrúguna við
hliðina á Hood. Hann kveikti sér í
sigarettu og beið. Að lokum sagði
hann:
„Segið mér nú frá öllu, hr. Hood.
Þér munuð komast að raun um, að
yður léttir við það!”
Hood glennti upp augun og sagði
hátt:
„Heyrðuð þér til min það kvöld?
Heyrðuð þér, hvað ég sagði við
Arthur Bonner?”
„Þér hafið sagt við mig að þér
þekktuð hann ekki,” sagði Larkin.
„En ég laug — ” sagði Hood og
lokaði augunum sneyptur. „Ég
talaði við hann kvöldið áður en
hann var myrtur — gegnum
kýrauga mitt. Það var rétt áður en
þér komuð og rannsökuðuð björg-
unarbátinn — og svo — sló hann
yður.”
„Hvað sögðuð þér við hann.”
Hood tók að róa sér fram og aftur
á kaðalhrúgunni.”
„Þér elskið ungfrú Bonner?”
spurði hann skyndilega.
„Það geri ég ekki!” svaraði
Larkin.
„Það er ekki til neins, að þér
reynið að bera á móti því. Það er
alltof greinilegt. Aðeins hvernigþér
horfið á hana! Já, það er ekki hægt
annað en sjá það.”
„Eigum við ekki að sleppa
þessu?” spurði Larkin.
„Nei,” sagði Hood og opnaði
aftur augu sín. „Það er einmitt þess
vegna, að ég sendi boð eftir yður.
Ég vildi biðja yður að lagfæra það,
sem ég hef eyðilagt. Guð veit, að ég
gerði það mjög gjarnan sjálfur, en
ég óttast, að dagar mínir séu taldir.
Ef ég — ef ég mundi fara burt áður,
þá hef ég hér bréf. Það er nokkurs
konar erfðaskrá, skiljið þér, hún á
að fá allar tréskurðarmyndirnar,
sem eru í klefa mínum. Flestar þeirra
á hún. En hún á að fá þær allar —■
Þér lofið mér að sjá um, að hún fái
þær áreiðanlega?”
„Má ég fyrst heyra söguna — og
allt frá byrjun,” sagði Larkin. „Þér
Kumu-maru var ekki lengur á
leið til Honolulu.
r
Kumu-maru hélt beina leið
til Japan.
18 VIKAN 38. TBL.