Vikan - 22.09.1977, Blaðsíða 36

—
Regn. Þungt, andstyggilegt,
lemjandi regnið — sem rann eftir
göturæsinu og vall niður eftir
götunni. Andstyggilegt, eyðileggj-
andi laugardagsregn — sem bældi
grasið og danglaði í stjúpmæðurn-
ar. þar sem fiðrildin höfðu rétt í gær
dansað í sólskininu. í gærkvöld
hafði hjarta mitt stigið með þeim
dans. Nú var morgundagurinn
kominn, og það rigndi.
Móðir min kom æðandi inn í
svefnherbergið mitt með hrein
sængurföt.
„Hvers vegna stendur þú hér í
náttfötunum?” spurði hún.
,.Það rignir,” svaraði ég, án þess
að snúa höfðinu.
Hún lagði frá sér sængurfötin og
kom yfir að glugganum til mín.
,,Það hættir ekki, þótt þú
grátir,” sagði hún.
,,Ég er ekki að gráta!” æpti ég.
,,Þú getur farið næsta laugar-
dag,” sagði hún og tók utan um
mig. ,,Þá hefurðu eitthvað að
hlakka til, ekki satt?”
Ég reif mig lausa frá henni ergileg
yfir skilningi hennar.
..Það verður ekki eins næsta
laugardag,” sagði ég tregafull.
..Láttu ekki eins og kjáni,”
svaraði hún. ,,í guðs bænum þvoðu
þér nú og klæddu, síðan getur þú
soðið þér egg.”
,,Mig langar ekki í egg.”
..Heyrðu nú, Becky, byrjaðu nú
ekki....”
Rakel. systir mín, sveif inn í
herbergið í ljósbláum náttslopp með
handklæði vandlega vafið um
höfuðið.
..Byrja á hverju?” sagði hún.
..Engu,” svaraði móðir mín, svo
ég fór inn á bað, en skildi dyrnar
eftir opnar, svo ég gæti heyrt, hvað
þær segðu.
,,Hún er leið af þvi að það er of
blautt til að hjóla til Bilbury,”
heyrði ég að móðir mín sagði við
Rakel.
,,.\ú, er það allt og sumt?”
,,Ég býst við, að það sé vegna
þess að hún ætlaði með....”, móðir
mín lækkaði róminn.
,,Það var ágætt,” sagði Rakel.
..Ekki fékk ég að fara út með
strákum, þegar ég var fjórtán ára.”
,,Það stöðvaði þig þó ekki, eða
hvað?” spurði móðir mín, og þær
hlógu báðar eins og samsærismenn.
Hvers vegna þurfti nú mamma nú
endilega að segja Rakel frá þessu?
Ég er viss um, að pabbi veit þetta
nú þegar, og núna reyna þau öll að
vera hræðilega þolinmóð og skiln-
ingsrík, af því að ég er á svo erfiðum
aldri.
,,Það er alltaf sama sagan, þegar
þær fara að fara út með strákum,”
myndi mamma segja, eins og hún
hafði sagt, þegar Rakel var á
mínum aldri, og þær myndu glotta
hvor framan í aðra, þegar ég sæi
ekki til. Becky litla á vin, en
skemmtilegt....
Ég þakti andlit mitt með sápu,
þar til ég leit út eins og trúður, en
það var ekkert sniðugt heldur, svo
að ég skrifaði Oliver Lawson á bað-
herbergisspegilinn og staði ólundar-
lega í útklindan spegilinn.
Hvað skyldi hann vera að gera á
þessu augnabliki? Hvað skyldi
hann hugsa, þegar hann horfði á
regnið ausast niður, bæla grasið, og
drjúpa af trjánum?
Það var ekki lengra siðan en í
gær, að þessi sömu laufblöð höfðu
gljáð í sólskininu, þegar við
gengum heim úr skólanum, hægt til
að nota timann.
,,Ég ætla að hjóla yfir til Bilbury
á morgun,” hafði Oliver sagt
skyndilega.
„Til hvers?”
„Frændi minn á býli þar og
nokkra hesta. Þú getur komið með
og farið á hestbak, ef þú vilt.
Ég var frekar hrædd við hesta, en
ég gat ekki sagt honum það, svo ég
sagði: „Ég hef aldrei komið á
hestbak, aðeins asna niður við sjó.”
„Það verður í lagi fyrir þig að
vera á Trixie,” fullvissaði hann mig
um. „En þú þarft ekki að koma....”
„Ö, ég mundi gjana vilja það,”
sagði ég, gleðin yfir boði hans var
óttanum sterkari.
Við stóðum kyrr um stund og
brostum framan í hvort annað, og
þá sagði hann: , ,Ég kem við hjá þér
um klukkan hálftíu, ef það er í lagi.
tilgangslaust að hangsa nokkuð.”
„Auðvitað,” sagði ég og hljóp
síðan heim og horfði ó dans
fiðrildanna í garðinum. Ég trítlaði
yfir í næsta hús létt í lund til að
segja Mandy, að Oliver Lawson
hefði boðið mér út. Og þá um
nóttina fór að rigna....
„Ertu sest þarna að?” hrópaði
faðir minn, svo ég þurrkaði af
speglinum og vatnið rann úr
vaskinum með tómlegum ekkasog-
um.
„Allt í lagi, ég er að koma núna,”
æpti ég — og þá gall í símanum.
Þetta hlýtur að vera Oliver. Það
hlaut að vera hann að bjóða mér út
til býlisins á morgun. Ég gæti ekki
beðið til næsta laugardags, en ég
gæti beðið til morguns...
Ég rauk niður stigann — en
Rakel var þegar komin í símann —
að tala við Malcolm.
„Ég veit, er þetta ekki and-
styggilegt... Láttu þér detta eitt-
hvað í hug... Við gætum það, býst
ég við, ef það styttir svolítið upp..
sagði hún, og þannig héldi hún
áfram timum saman.
„Ætlarðu að vera þarna í allan
dag?” spurði ég hana.
Hún lyfti augabrúnunum og
gretti sig í framan.
„Becky vill, að við förum úr
símanum,” sagði hún við Malcolm.
„Ég held hún bíði eftir símhring-
ingu... Það kæmi mér ekki á
óvart... 0, ég veit ekki, hún er nú
ekki nema... Hvað? Ég egi henni,
að þú hafir sagt það...” svo hló hún
alveg eins og hún hafði hlegið með
mömmu, og ég hefði getað lamið
hana.
JOAN WILCOX
Þegar
styttir
upp
, ,Hlauptu aldrei á
eftir nokkrum pilti
” sagði systir mín
alltaf. En hún
hafði aldrei verið
ástfangin af pilti
eins og Oliver
Lawson...
Á eftir óskaði ég þess, að ég hefði
lamið hana. Ef ég hefði hrist hana
almennilega til, hefði hún kannski
farið úr símanum, og allur dagurinn
hefði verið öðruvísi. En ég vissi það
ekki, þegar ég staulaðist með tárin í
augunum upp i herbergið mitt og
tróð mér í fötin.
Hahaha — ofsalega sniðugt —
Becky er vonsvikin og farin upp til
herbergis síns og starir út í
rigninguna....
Gatan var mannlaus; húsin
líflaus og þögul, eins og allir hefðu
farið burtu um nóttina. Ég óskaði
þess, að allir hefðu farið, sérstak-
lega Mandy, sem slettist eftir
gangstígnum, regnbúin upp fyrir
haus.
,,Hún er ekki enn búin að borða
morgunverð,” heyrði ég mömmu
segja, ,,en farðu upp, ef þú vilt —
færðu henni þennan tebolla.”
Tveimur mínútum síðar opnaði
Mandy herbergisdyrnar.
„Geturðu nokkuð farið núna?”
sagði hún. „Þú ert vist örugglega
vonsvikin.”
„Auðvitað er ég vonsvikin.”
Hún fór að hossa sér á rúminu
mínu.
„Hvers vegna hringirðu ekki
bara í hann?” spurði hún. „Kannski
býður hann þér í bíó í staðinn.”
Ákafinn frá í gær streymdi aftur
um hana. Ég vildi miklu frekar fara
í bíó heldur en að gera mig að fífli á
hestbaki — miklu, miklu frekar.
Kannski rigndi ekki svona mikið
seinna um daginn — kannski ringdi
alls ekki þegar við kæmum úr bió,
og við gætum farið og fengið okkur
kaffi einhvers staðar... Um stund
varð blýgrár himinninn silfraður —
og síðan gullinn. En aðeins um
stund.
„Ég gæti það ekki,” sagði ég.
„Þau myndu öll liggja á hleri.”
Mandy hætti að hossa sér og stóð
upp teinrétt, kringluleitt andlit
hennar varð lifandi af áhuga.
„Þú getur hringt í hann heima
hjá mér,” sagði hún. „Þau eru farin
að versla.”
Rakel hringdi aldrei í vini sina,
ekki einu sinni Malcolm. Hún
sagðist vita, hvernig strákar hugs-
uðu til stelpna, sem ónáðuðu þá
með símhringingum. Hún ætlaði
ekki að eltast við nokkurn mann —
sagði Rakel alltaf....
„Ég eltist ekki við hann — hann
getur hringt í mig,” sagði ég við
Mandy.
„Nú, hann getur það ekki ”
benti Mandy á. „Systir þin er i
símanum — og það er ekki nema
kurteisi að láta hann vita, að þú
getir ekki farið í dag...”
Auðvitað hafði hún rétt fyrir sér
— alveg rétt. Það var ókurteisi að
láta fólk ekki vita...
„Komdu nú,” sagði hún.
„Hættu þessu hangsi.”
Við æddum niður stigann eins og
villidýr væri á hælunum á okkur, og
ég var komin út úr einu húsinu og
inn i annað, áður en mamma gat
spurt mig nokkurs.
Það var mjög hljótt heima hjá
Mandy, þegar við vorum þar bara
tvær. Klukkan i forstofunni tifaði
hátt af vandlætingu, og þegar við
töluðum, virtist hún öskra.