Vikan - 22.09.1977, Síða 37

„Hvar sagðirðu, að hann byggi?”
kallaði Mandy og fletti síma-
skránni. „Nú, það er ekki rétt hjá
þér, því það er ekki... Ö, jú, hér er
það - 77452.”
Ég spurði taugaóstyrk: „Hvað,
ef hann segir ekkert um að fara í
bíó?”
„Þú berð ekkert traust til mann-
legrar náttúru, það er það, sem að
þér er,” sagði hún. „Sjáðu til, ef þú
hringir ekki til hans — geri ég það.
Ég stend ekki í þessu öllu tU
einskis.”
Tut, tut, tut, tut — virtist
klukkan segja.
„Eftir hverju bíður þú? Ertu
hrædd við hann?”
Ég tók upp tólið og hringdi, áður
en ég gæti skipt um skoðun. Það
hringdi, og síðan var svarað.
„77452,” sagði kvenrödd.
„Ö, sagði ég veikt. „Mætti ég
tala við Oliver?”
„Ég held hann sé að dútla
eitthvað við hjólið sitt í bilskúrn-
um,” svaraði hún. „Bíddu augna-
blik, Valerie...”
Tólið varð blýþungt.
„Nei, vertu ekki að því — það —
er ekki aðkallandi, þakka þér
kærlega fyrir,” stamaði ég og lagði
á.
„Hvers vegna gerðirðu þetta
nú?” sagði Mandy.
„Hún hélt ég væri einhver
Valerie,” sagði ég aumingjalega.
„Hvað með það?” svaraði Mandy
og fór inn í stofu. „Ég býst ekki
við, að þú sért eina stúlkan, sem
hann þekkir. Þú getur ekki reiknað
með að vera sú eina sanna....”
Ég beit fast í eplið, sem hún bauð
mér. „Hann getur átt heila tylft af
vinstúlkum mín vegna,” sagði ég,
og mér svelgdist á eplabita. „Hann
er ekki mín manngerð hvort sem er,
ég veit ekki, hvers vegna ég sagðist
ætla út með honum í fyrstu.”
Mandy leit á mig út undan sér, en
hún mótmælti mér ekki í þetta sinn.
„Þá erþetta í lagi,” sagði hún og
setti plötu á plötuspilarann.
Við spiluðum allar plöturnar
hennar mjög hátt, en tónlistin var
ekkert nema hrærigrautur af hljó—
um. Valerie hver? Valerie hvað?
Bíddu augnablik, Valerie...” Háv-
aðinn streymdi allt í kringum mig,
gleypti mig, en ömurleikinn var
þarna enn.
Síðan var þögn.
„Hvernig væri að fara í bíó í
dag?” spurði Mandy. „Ég hugsa,
að pabbi aki okkur, ef ekki styttir
upp....”
Það vildi ég síst af öllu gera,
þegar ég hugsaði til þess, sem gæti
hafa orðið, en Mandy beið eftir
svari mínu — og vonaði, að ég
myndi gera daginn skemmtilegan
með henni. Hún hafði reynt að gera
minn dag bjartan, og þegar öllu var
á botninn hvolft, þá var það ekki
henni að kenna, að ég hafði verið
tekin fyrir Valerie — og það yrði
sennilega ekkert annað að gera....
„Allt í lagi þá,” sagði ég. „Ég
ætla ekki að hanga aðgerðalaus
allan daginn vegna eins né neins.”
Og ég var fegin, að ég skyldi
segja þetta, því að þegar ég kom
heim um hádegið, hafði ekkert
heyrst frá Oliver.
Þegar við komum úr bió, hafði
stytt upp, og veik sólin varpaði
ljóma á rakar göturnar og lífgaði
upp á allt umhverfið.
Þegar ég gekk inn um hliðið
heima, sveimaði býfluga yfir stjúp-
mæðrunum og móðir min stóð í
eldhúsdyrunum brosandi út undir
eyru. „Oliver bíður þín inni í
stofu,” sagði hún lágt. „Hann
\ _...................
• —■ \
.. _ _____________ ______
hringdi rétt eftir að þú fórst, en
hann vildi ekki skilja eftir skilaboð,
svo ég sagði honum að koma, þegar
þú værir komin aftur....”
Ég starði á hana stjörf í framan.
„Því í ósköpunum varstu nú að
því?”
Hún skellti niður potti.
„Þetta er í síðasta skipti, sem ég
geri nokkuð fyrir þig, stúlka mín,”
sagði hún.
Mig langaði til að segja henni, að
ég væri glöð yfir, að hún skyldi
bjóða honum heim, ég var það
hreinskilin, en orðin vildu ekki
koma, og ég sneri mér undan.
Oliver var öðruvísi þarna í miðri
stofunni okkar. Klemmurnar á
buxnaskálmunum gerðu fætur hans
kubbslega, og hárið var bælt.
Hann brosti, þegar hann sá mig,
og setti tímaritið, sem hann hélt á,
frá sér á kaffiborðið.
„Leitt að það skyldi rigna, fannst
þér ekki?” sagði hann. „Ég reyndi
að hringja í þig í morgun, en það
var alltaf á tali, og eftir það svaraði
enginn.”
„Þau hljóta að hafa farið út,”
muldraði ég, en sagði honum ekki,
hvar ég hafði verið.
„Heyrðu, Becky,” byrjaði hann,
„getur það verið, að þú hafir reynt
að hringja i mig i morgun? Mamma
hélt það hefði verið einn af ljósálf-
unum sínum, en minntist þess svo,
að hún hafði farið burtu um
helgina...”
Ég starði á hann heimskulega um
stund. „Einn af ljósálfunum sin-
um?” hrópaði ég siðan og reyndi að
bæla niður hláturinn.
„Já, einhver stelpa, sem heitir
Valerie, er alltaf að hringja í mig út
af naggrísnum sínum, af því að
mamma sagði henni, að ég hefði eitt
sinn átt naggrís.”
„Mæður eru alltaf að gera sig
sekar um slíkt,” sagði ég og gat
ekki haldið hlátrinum niðri lengur
— bjánalegum, óstöðvandi hlátri,
sem kom tárunum til að leka niður
kinnar mínar.
Hvað er svona fyndið við að ég
hafi átt naggrís?” sagði Oliver.
„Ekkert,” sagði ég, „alls ekkert
— Það er bara hugsunin um, að
Ijósálfur hafi hringt i þig.”
Við hlógum saman um stund, þá
sagði hann. „Hvernig væri að fara
út í kvöld? Við gætum gengið
meðfram ánni, ef þú vilt, og fengið
okkur kaffi.”
„Allt i lagi, gerum það,” sam-
þykkti ég alsæl. Og þegar við
gengum fram í forstofuna, beygði
hann sig fram og kyssti mig á
kinnina...
Ég stóð og beið Olivers í mildu
sumarhúminu. Sólin skein hlý á
vanga minn, þar sem hann hafði
kysst mig, skógarþröstur söng, og
fiðrildin dönsuðu milli blómanna.
En þegar ég horfði á þau flögra,
dansaði hjarta mitt ekki alveg á
sama hátt og það hafði gert áður en
fór að rigna. .
■H-"

í' \
m
ST!
- ^
* ,
*
— - -
-- •-v—*
.....
■ *r“ 'r
n f - , , t
mm
— r,d
........ ■'V. J'
...n
'strr’ \ V -4.
A* *3 -X

\ j
"1
jfcsf ***
3’
t
fMí

£
><-
• m m-

nP *
r ^ ,\&A
■ ____

..* *

*» •) •>
Svíá;*^_:-K
•í
•* yr-»
’■$ '
't .