Vikan - 22.09.1977, Page 44

Lögregluforinginn var snillingur í að
leysa morðgátur. Sérstaklega var
hann næmur fyrir þríhyrningnum —
miðaldra eiginmaður, unga konan og
elskhugi hennar.
SKRIFSTOFAN lítur út eins og
skrifstofa yfirmanns rannsóknar-
lögreglu á að líta út, svolítið
óvistleg og aðeins búin nauðsyn-
legustu húsgögnum.
Hún er að hálfu leyti ópersónu-
leg, en ber þó vott um sérkennileg-
an smekk lögregluforingjans. í
gluggasyllunni er röð af kaktusum,
gegnum rúðuna sést út í bakgarð.
Skrifborð, sem muna má sinn fífil
fegri — þrír símar á borðinu, fjórir
litlir kaktusar — stór ferköntuð
ritvél á hliðarborði — veggirnir
naktir að frátöldu tólf ára gömlu
veggspjaldi með mynd af hollenskri
blómasýningu. Skrifborðsstóllinn
er vandaður,með örmum og dimm-
bláu áklæði, hinum megin borðsins
öllu óþægilegri gestastólar með
trésetu. upp við vegginn fjær
hvilubekkur með gulrósóttu efni,
sem stingur mjög í stúf við
dökkbrúnan litinn i veggnum.
Á hvílubekknum siturstúlka, eða
réttara sagt dama — um það bil
þrítug. Hún situr með saman-
klemmda fætur, þráðbein í baki og
heldur hliðartösku sinni þétt upp að
sér.
Hún situr framarlega á bekknum,
viðbúin að þjóta upp við fyrsta
henni sæti á öðrum tréstólnum. —
Þér eru frá Daily News?
— Daily Telegraph, segir hún.
— Æjá, nú mað ég það.
Hann kemur sér vel fyrir í
skrifborðsstólnum og hagræðir ístr-
unni.
— Þér höfðuð lofað mér viðtali,
segir stúlkan.
— Passar.
— Vegna sextugsafmælis lög-
regluforingjans á laugardag.
— Sunnudag.
— Laugardag, endurtekur stúlk-
an, — það á að birtast í laugar-
dagsblaðinu.
HÚN opnar hliðartöskuna, tekur
upp blokk og blýant. Svo lætur hún
töskuna renna niður á gólfið og
bregður blýantsoddinum á tungu
sér af gömlum vana.
— Ég skil, segir lögreglufor-
inginn. — En afmælið er samt sem
áður ekki fyrr en á sunnudag.
Hann brosir og fitlar við yi'ir-
skeggið, finnur hvernig það kitlar
nasavængina.
— Hversu lengi hefur lögreglu-
foringinn starfað hér um slóðir?
byrjar hún.
Sextugsafmœli lögre
tiiefni. Lítur öðru hverju á úrið sitt,
gýtur augunum til dyranna.
Kannski fullmikið förðuð, varalit-
urinn ekki alltof nákvæmlega
smurður, kinnaliturinn ofurlítið
misjafn í vöngunum.
Um leið og lögregluforinginn
kemur inn, þýtur hún á fætur i
miklu ofboði. Hvílubekkurinn renn-
ur u. þ. b. tvo metra fram eftir
nýbónuðu gólfinu.
Munnsvipur lögregluforingjans
harðnar — klaufaskapur stúlkunnar
ergir hann. Svo brosir hann, gengur
til móts við hana og réttir fram
sterklega höndina.
— Velkomin, segir hann og býður
— 38 ár, svarar hann stuttlega,
— síðustu tíu árin sem yfirmaður
þessarar deildar.
Hún punktar niður. — Byrjuðuð
sem venjulegur lögreglumaður?
heldur hún áfram.
— Vill ungfrúin kaffibolla?
Hún kinkar kolli. Hann lyftir
einu simtólinu og hringir í tveggja
stafa númer.
— Gjöra svo vel að koma með tvo
kaffi, segir hann í símann.
Hún hreyfir sig órólega á tré-
stólnum. Það er eins og hún viti
ekki almennilega, hvernig hún eigi
að ná taki á honum.
— Lögregluforinginn hlýtur að
hafa frá mörgu spennandi og
athyglisverðu að segja, reynir hún.
— Eftir svona mörg ár, svona mikla
reynslu.
Þögn stundarkorn.
— Ég hef reynt ýmislegt, segir
hann.
Lögreglufulltrúinn kemur inn
með tvö plastglös, setur annað fyrir
lögregluforingjann, hitt á borðs-
hornið hjá stúlkunni.
Lögregluforinginn tekur eftir
einkennilegur augnatilliti þeirra,
eins og þau séu þátttakendur í
samsæri.
— Takk, segir hún, sýpur á
glasinu og finnur biturt bragðið af
duftkaffinu á vörum sér.
— Hvaða eiginleikum þarf góður
lögregluforingi að vera gæddur?
spyr hún.
Lögregluforinginn hallar sér aftur
á bak, spennir greipar um hnakk-
ann og hugsar sig um.
— Hann þarf að geta safnað
upplýsingum, segir hann, — og
kunna að vinna úr þeim á réttan
hátt, hann þarf að kunna að tína
það nýtilega úr upplýsingabunkan-
um og raða því saman á alla vegu,
uns lausnin er fengin. Lausnin er
einmitt oft rétt við nefið á okkur.
44VIKAN38. TBL.