Vikan - 01.03.1979, Qupperneq 24

Á KROSSGÖTUM
og silfrið, hafði verið selt og peningarnir,
sem urðu reyndar ekki eins miklir og þau
höfðu átt von á, voru lagðir i ballett-
skóla Rogersfjölskyldunnar.
Hún var ánægð með hvernig hárið fór
og nýi kjóllinn skýldi vel þvi sem betur
mátti fara í vaxtarlagi hennar. En það
var rétt að perlufestin frá Emmu var
ekki nógu góð. Þó henni þætti það
miður, tók hún hana af sér og lagði hana
á snyrtiborðið við hliðina á upplitaðri
mynd af henni sjálfri og Wayne í
ballettinum „Bláa fuglinum”. Hún starði
á myndina af sjálfri sér og leit svo aftur í
spegilinn. Hún þyrfti að missa fjögur
kiló. En hún var orðin fertug og ef hún
missti fjögur kíló myndi það sjást á
andlit hennar og hálsi. Hún rétti úr sér
og dró inn magann: Hvern heldurðu að
þú blekkir? Hún seig aftur saman og
reyndi að halda aftur aftárunum.
„Ég get ekki farið," sagði hún og
horfði á spegilmynd Wayne. „Sjáðu
hvernig éger!”
Hann horfði yfir öxl hennar og brosti,
tók utan um hana og kyssti hálsinn á
henni að aftan. „Ég er líka sautján árum
eldri. Við erum það öll. Meira að segja
Emma.”
„Já, en hún hefur sótt balletttíma á
hverjum degi."
„En þú hefur kennt ballett á hverjum
degi.”
„Það er ekki sambærilegt.”
„Guði sé lof, að þú hefur einhverjar
línur.”
,,-Það hefur þú líka."
Hann hló og þrýsti henni fastar að
sér. „Hverju skiptir það. Við erum að
minnsta kosti enn i tengslum við
ballettinn.”
„Já, með þvi að starfrækja ballett-
skóla.”
„Vildirðu heldur vera með forngripa-
verslun? Eða stunda hundarækt?”
Báðum varð þeim hugsað til allra
þeirra dansara sem þau höfðu þekkt
gegnum árin. Ballettinn tók allan tima
þeirra. Starfsferillinn varstuttur. Ballett-
dansarar byrja ungir og hætta ungir, og
þegar þeir verða að hætta að dansa hafa
þeir ekki neina aðra starfsreynslu. Slitin
hásin og þú átt í mesta lagi fyrir farinu
heim.
„Getum við ekki farið að reyna að
komast af stað?” sagði Ethan sem stóð i
dyrunum og Emilia og Janina voru að
baki hans.
„Komið ykkur út í bílinn í einum
hvelli.” Rödd Deedee var hlýleg og
ástúðleg. Hún horfði á eftir börnunum
og sneri sér síðan að Wayne. „Við höf-
um ekki yfir neinu að kvarta," sagði hún
stolt.
Deedee var búin að búa í Oklahoma
í sautján ár án þess að kunna nokkurn
tima við sig. Wayne var þar borinn og
barnfæddur, en hún átti engar minning-
ar þaðan. Frá hennar sjónarhóli séð var
borgin ekkert annað en endalausar raðir
af steinhúsum og ópersónulegum stór-
frískandi þurrkur
vættar spritti
á skrifstofuna
íbílinn
í ferdalög
Heildsölubirgdir
Halldór Jónsson hf.
Sendum
í póstkröfu
um land allt
Vandaö
íslenskt
sófasett
á ótrúlega lágu veröi
Staðgreiðsluverð aðeins
kr. 299.500.-
Husgagnadeild
J|í' -
Jon Loftsson hf
Hringbraut 121
Simi 10600
verslunum, byggð á uppþornuðu og
litlausu flatlendi. Velsnyrtir húsa-
garðarnir náðu ekki að bæta upp
auðnina alls staðar meðfram
hraðbrautinni sem hún ók eftir daglega
á leið í ballettskólann. Trén voru það
eina sem upp úr stóð. Öll þessi flatneskja
gerði fólkið flatneskjulegt.
Þau höfðu valið hverfið sem þau
bjuggu i vegna þess að þeim hafði verið
sagt að þar væru góðir skólar fyrir
börnin (seinna komust þau að því að það
var af því þar voru fáir svertingjar).
Þetta var notalegt hverfi fólks með
meðaltekjur, endalaus röð af snyrtileg-
um görðum og húsum sem öll voru
samlit jörðinni sem þau stóðu á og öll
hlaðin úr múrsteini. (Deedee hafði
næstum tekist að gera hinn annars
rólynda Wayne vitlausan með því að
neita stöðugt að búa í rauðu múrsteins-
húsi. Loks höfðu þau fundið hús sem var
gulleitt. En samt úr múrsteini). Næstu
nágrannar þeirra, Van Cleaves fjölskyld-
an, vann i garðinum öll kvöld, frúin
geystist yfir grasið sitjandi á litilli vél-
knúinni sláttuvél, en húsbóndinn klippti
og snyrti runnana. Van Cleaves hjónin
voru einhverrra hluta vegna þeirrar
skoðunar að garðvinna væri dauða-
dæmd nema hún væri .framkvæmd á
tímabilinu frá sólarlagi til sólarupp-
komu. Að öðru leyti voru þau eins flat-
neskjuleg og hinir nágrannarnir.
„Og eins indæl," sagði Wayne.
„Hvað er svona indælt?” spurði
Deedee. „Nógu indæl til þess að hægt sé
að umgangast þau? Ef þau eru ánægð, af
hverju drekka þau þá svona mikið?”
„Af því loftslagið er svo þurrt,” sagði
Wayne hlæjandi.
Flest það fólk sem þau kynntust var
ánægt með lifið og tilveruna; það var
fætt og uppalið i Oklahoma eða ein-
hvers staðar þar um kring og hafði valið
að búa þar áfram. í þeirra augum var
Dallas og Las Vegas það sama og
London og París, og það hvarflaði ekki
að þeim að hugsa til annarra staða.
Þetta var allt saman ágætis fólk; síma-
númer þeirra höfðu smátt og smátt
safnast i símaskrá Rogershjónanna;
þægilegt fólk sem leit á Deedee og
Wayne sem vini sína af því þau hittu
þau að staðaldri. Þetta voru nágrannar,
foreldrar vina barna þeirra og foreldrar
barna sem sóttu balletttíma hjá þeim.
Foreldrar flestra barnanna i ballett-
skólanum bjuggu í Nichols Hills sem var
álitið besta hverfi borgarinnar. Hús
þeirra voru mörg stór og byggð úr
timbri. Sum voru hvítmáluð, sum
nýbyggð, en öll voru þau umlukt trjám.
Um helgar flaug þetta fólk í sínum
einkaflugvélum hvert sem hugurinn
girntist. Á sumrin tilheyrði að fara til
Kaliforniu og á veturna til Colorado,
þau fóru til Mexico og komu heim hlað-
in minjagripUm.
„Flatneskjulegt,” varskoðun Deedee.
Framhaldi næsta blaöi.
24 Vikan 9. tbl,