Vikan - 01.03.1979, Side 52

sítrónu út í púnsið þegar honum var
vísað inn í stofuna. Sir Richard leit upp
og sagði: „Góða kvöldið. hr. Philips.
býstégvið?"
Hr. Philips var gráhærður herra-
niaður, þreytulegur um augun og með
svolitla ístru.
„Til þjónustu reiðubúinn, herra. Hef
ég heiðurinn af þvi ávarpa sir Richard
Wyndham?"
„Minn er heiðurinn, herra,” sagði sir
Richard, upptekinn af púnsinu.
„Herra,” sagði hr. Philips. „hin
einkennilega frásögn yðar — það er að
segja hin dæmalausa lýsing yðar — varð
til þess, eins og þér sjáið. að ég kom
hingað undir eins til þess að athuga
þetta sérstæða mál.”
„Skynsamlega gert," sagði sir
Richard. Ég býst við að þér viljið athuga
morðstaðinn. Ég get sagl yður til um
það. en þorpslögreglumaðurinn er án efa
kunnugur staðháttum. Líkið, herra
Philips. er — eða var i kjarrþykkninu
við veginn."
„Eigið þér við að þessi saga sé sönn?”
spurði dómarinn.
„Auðvitað er hún sönn. Hélduð þér
virkilega að ég væri að senda eftir yður
hingað á þessum tima sólarhrings i
fýluferð? Viljið þér eina eða tvær
sítrónur í blandið?”
Hr. Philip virti sir Richard ibygginn
fyrir sér og sagði án umhugsunar:
„Eina.einernóg."
„Það er rétt,” sagði sir Richard.
„Þér skiljið það, herra, að ég verð að
spyrja yður nokkurra spurninga um
þetta einkennilega mál,” sagði hr.
Philips og minntist nú erindis síns.
„Það skuluð þér gera, fyrir alla muni.
Vilduð þér spyrja þeirra núna eða eftir
að þér hafið hugað að líkinu?"
„Ég mun fyrst athuga likið," sagði hr.
Philips.
„Gott,” sagði sir Richard. „Ég mun
reyna að hafa púnsið tilbúið þegar þér
komið.”
Hr. Philips fannst sem þessi tilvilj-
unarkennda aðferð til þess að kanna
málið væri ekki sem réttust, en freisting-
in að komast aftur til púnsskálarinnar
var svo mikil að hann ákvað að leiða hjá
sér alla málsgalla. Þegar hann kom aftur
dl krárinnar, hálftíma seirrna, var
honum orðið frekar kalt þvi það var
komið fram yfir miðnætti og hann hafði
ekki tekið með sér yfirhöfn. Sir Richard
var búinn að kveikja eld i þiljaðri stof-
unni og úr skálinni á borðinu, sem hann
hrærði í með langri skeið, steig þægi-
legur og hressandi ilmur. Hr. Philips
nuddaði saman höndunum og gat ekki
stillt sig um að hrópa: „Ha!”
Sir Richard leit upp og brosti. Bros
hans hafði unnið hjörtu margra fleiri en
hr. Philips og það hafði auðsjáanleg
áhrif á þennan herramann.
„Hana nú. Ég skal ekki neita þvi að
þetta er svo sannarlega góður ilmur, sir
Richard. Og meira að segja eldur! Því er
ég svo sannarlega feginn. Það verður
kalt á næturnar, mjög kalt. Þetta var
Ijótt að sjá, herra, mjög Ijótt."
Sir Richard jós rjúkandi blöndunni i
tvö glös og rétti yfirvaldinu annað
þeirra. „Dragið stólinn að eldinum, hr.
Philips. Þetta er eins og þér segið Ijótt
mál. Ég ætti að segja yður aðég er kunn
ugur fjölskyldu hins látna.”
Hr. Philips tók bréf sir Richards upp
úr vasa sinum. „Já. já, herra, eins og ég
bjóst við. Þér hefðuð varla annars gefið
mér upp nafn vesalings mannsins. Þér
þekktuð hann. Einmitt. Hann var kann-
ski ferðafélagi yðar?"
„Nei,” sagði sir Richard og tók sér
sæti hinum megin við arininn. „Hann
dvaldi hér hjá vini sínum, sem býr hér i
nágrenninu. Ég held að hann hafi heitið
Luttrell."
„Einmitt! Þetta verður alltaf — En
haldið áfram herra. Þið voruð sem sé
ekki saman?”
„Nei, það vorum við ekki. Ég kom
hingað vestur vegna fjölskyldumála. Ég
ætti ekki að vera að þreyta yður með
þeim, held ég.”
„Einmitt, einmitt. Fjölskyldumál, já.
Haldið áfram, herra. Hvað varð til þess
að þér funduð lík hr. Brandons?"
„Það var óvart. En það væri ef til vill
betra ef ég gerði grein fyrir minum hlut
að máli fráupphafi."
„Vitanlega! Já. Gerið það, herra.
Þetta er óvenjulega gott púns, verð ég að
segja.”
„Ég þyki hafa nokkuð gott lag á
púnsi," sagði sir Richard. „En svo við
byrjum aftur á byrjuninni. Þér hafið ef-
laust, hr. Philips, heyrt talað um
Brandon demantana?”
Eftir undrunarglampa i augum yfir-
valdsins og hálflafandi kjálkum var aug-
ljóst að hann hafði aldrei heyrt þá
nefnda. Hann sagði: „Demanta? Ég er
ansi hræddur um — nei. ég verð vist að
viðurkenna að um þá hef ég aldrei
heyrt."
„Þá er best að ég segi yður að þeir eru
í hálsmeni, sem er virði. ja, hvers sem
þérdetturíhug.”
„Einmitt það, já! Ættargripur. Já, já,
en hvernig — ?"
„Á leið minni til Bristol ásamt ungum
ættingja mínum, þá varð vagn okkar
fyrir smáslysi og við vorum neyddir til
þess að gista i lítilli krá nærri Wroxham.
Þar, herra, hitti ég mann sem mér
virtist — en ég er nú ekki vel að mér i
svona málum — nokkuð grunsamlegur
náungi. Hve grunsamlegur vissi ég ekki
fyrr en næsta morgun, þegar Lundúna-
lögreglumaður kom til krárinnar.”
„Hamingjan sanna, herra! Þetta er nú
— En ég trufla yður.”
„Alls ekki,” sagði sir Richard kurteis-
lega. „Ég yfirgaf krána meðan lögreglu-
maðurinn var að yfirheyra þennan
mann. Það var ekki fyrr en ég og hinn
ungi frændi minn vorum komnir tölu-
vert á leið að ég uppgötvaði pyngju i
vasa mínum sem innihélt Brandon dem-
antana.”
Hr. Philips sat teinréttur í stól sinum.
„Þér vekið undrun mina, herra. Menið í
vasa yðar? Ég veit svei mér ekki hvað ég
á aðsegja.”
„Nei," samsinnti sir Richard, stóð
upp og fyllti aftur i glas gests sins. „Ég
varð sjálfur mjög undrandi. Ef satt skal
segja, þá leið þó nokkur tími áður en ég
gat gert mér grein fyrir þvi hvernig það
hafði komist þangað."
„Mig skal ekki undra. Það er nú skilj-
anlegt, svo sannarlega. Þér hafið þekkt
menið?”
„Já,” sagði sir Richard og settist aftur
í stól sinn. „Ég þekkti það — ég furða
mig á heimsku minni — en setti það ekki
strax í samband við manninn sem ég
hitti við Wroxham. Það var ekki svo
mikilvægt að vita hvernig það hafði
komist i hendur minar, heldur hvernig
væri hægt að koma þvi aftur til Saar
lávarðar án tafar. Ég gat séð fyrir mér
vonleysi lafði Saar við svo óbætanlegt
tjón. Þér skiljið, hún er mjög lilfinninga-
næm kona.”
Yfirvaldið kinkaði kolli. Rommpúnsið
var búið að hita honum jafn mikið og
eldurinn og honum fannst það ekki
óþægileg tilfinning að njóta félagsskapar
eins úr yfirstéttinni.
„Til allrar hamingju — eða ég ætti
kannski að segja til allrar óhamingju ef
afleiðingarnar eru teknar til greina."
sagði sir Richard. „mundi ég að Beverly
Brandon — hann var yngri sonur Saar
lávarðar — var einmilt hér i nágrenn-
inu. Ég fór því undir eins hingað til þess-
arar kráar og var svo heppinn að hitta
Brandon rétt fyrir utan þorpið, þar sem
ég lét hann fá menið án frekari ntála-
lenginga.”
Hr. Philips lét frá sér glasið. „Þér
létuð hann fá menið? Vissi hann að þvi
hafði verið slolið?”
„Alis ekki. Hann var alveg jafn undr-
andi og ég, en hann tók það að sér að
skila því aftur til föður sins. Ég taldi þá
allt klappað og klárt. Eins og þér vitið þá
er Saar illa við allt umtal sem hlýtur að
NANCI HELGASON ^
SAUMASKAPUR
AÐ ÞRÆÐA NÁL TÖLUR
Ef þér veftist erfitt að þrœða nál,
prófaðu þé að dýfa þróðar-
endanum i glært naglalakk. Það
þornar fljótt, og þræðingin
verður auðveld.
Einnig má úða ofurlitlu hárlakki
á fingurna og nudda þvi svo á
endann, sem ætti að stifna
nægilega, svo að auðvelt verði
að hitta augað.
TÍTUPRJÓNAROG
NÁLAR
Til þess að skerpa nálina i sauma-
vélinni er ágætt ráð að bregða
henni nokkrum sinnum i gegnum
sandpappír.
Nálar og títuprjónar vilja
dreifast út um allt, og þá er
hentugast að eiga segul til að ná
þeim auðveldlega saman aftur.
Allar saumakonur eiga
nálapúða að stinga nálum og titu-
prjónum i. Korkur er til dæmis
ágætur til slikra nota. En til þess
að nálarnar og tituprjónarnir
haldist beitt i oddinn, er ágætt
ráð að sauma utan um stálull og
nota sem nálapúða.
Ef þú stingur þig við sauma-
skapinn og blóðblettur kemur i
efnið, skaltu prófa að tyggja
spottaflækju og nudda blettinn
með henni.
Sumar tölur eru með fjórum
götum, og þegar þær eru festar
á, er snjallt að sauma aðeins
gegnum tvö göt i einu, festa
siðan endann og slíta frá og
sauma gegnum hin tvö götin
með nýjum þræði. Talan dettur
þá ekki af, þótt slitni öðrum
megin.
Tilvalið er að lakka með glæru
naglalakki yfir töluna, þegar hún
hefur verið saumuð á. Það ver
þráðinn gegn sliti.
Til þess að sýna fyllstu
nákvæmni við að velja tölum
stað á flik, er til dæmis hægt að
festa þær á með mjög fínum
hárnálum. Raðið tölunum á efnið,
stingið nálunum gegnum götin
og gegnum efnið og beygið
endana.
RENNILÁSAR
Takið rennilásinn úr flik, sem
hætt er að nota, úðið hann með
sterkju og pressið siðan. Hann
verður þá sem nýr i næstu flik.
Ef rennilásinn er orðinn stirður,
reynið þá að bera á hann sápu,
svo að hann liðkist.
Á SPÓLUNNI
Það borgar sig að hnýta þráðar-
endana fasta við spólurnar til að
hindra stöðugar flækjur.
52 Vlkan 9. tbl.