Vikan - 06.09.1979, Page 15

Ég varð ofsakát, en gleði mín var
skammvinn. Sennilega var þetta aðeins
refur. Það brast nú í grein og þrátt fyrir
vonleysið hrópaði ég aftur: „Hjálp,
hjálp!” og horfði stöðugt á bakkann.
Kannski væri þetta veiðiþjófur að leggja
gildrur sínar en ég yrði þakklát fyrir að
sjá hvern sem var. Síðan sá ég eitthvað
hreyfast á milli trjánna, eitthvað rauð-
gullið og siðan! Þvílík dásamleg sjón!
Simon birtist á milli trjánna.
„Simon, Simon, ég er hér,” hrópaði
ég. Hann stansaði og hlustaði. Síðan leit
hann i kringum sig, hann leit jafnvel upp
til himins þar sem rauð skýin geystust
kæruleysislega um. En hann leit aldrei á
mig. „Ég er hér, á vatninu. Hjálpaðu
mér,” hrópaði ég.
Þá skyggði hann fyrir sólina með
hendinni, sá mig og lyfti hendinni i
kveðjuskyni.
„Ó Simon," sagði ég þegar hann kom
að bakkanum, „ég er svo fegin að sjá
þig. Ég var orðin hrædd um að þurfa að
eyða nóttinni hér.”
„Og það hefði vel getað gerst þvi ég
kom hingað aðeins fyrir tilviljun,” svar-
aði hann. „Clive sagði að þú hefðir farið
út að leita að mér og þar sem ég hafði
ekki séð þig, og tekið var að kvölda,
ákvað ég að athuga þessa leið. Það var
hreinasta heppni.”
„Hvort það var því að ég er föst i
gróðrinum. Ég býst við að ég hefði reynt
að hoppa ef enginn hefði komið.”
Rödd Simons var hræðsluleg. „Þakk-
aðu þínum sæla fyrir að þú reyndir það
ekki. Gróðurinn er stórhættulegur og
hér hafa margir drukknað.”
Hann athugaði aðstöðu mina og
styrkleika bakkans. Loksins virtist hann
vera ánægður, en ég gat ómögulega séð
hvernig hann ætti að geta hjálpað mér.
Síðan fór hann eins langt fram á bakk-
ann og hann gat og sagði mér siðan hvað
ég ætti aðgera.
„Hlustaðu nú vandlega á það sem ég
segi þér, Della. Haltu fast I árina og réttu
hana eins langt og þú getur I áttina til
mín. Ég mun grípa hana og reyna að
draga þig að landi. En i hamingjunnar
bænum passaðu að þú dettir ekki út-
byrðis.”
Árin reyndist ótrúlega þung þegar
hún var komin upp úr vatninu og
hvernig svo sem ég teygði mig eða sneri
náði ég ekki að koma henni að útréttri
hendi Simonar. Ég reyndi aftur og aftur
en lét að lokum fallast uppgefin niður I
bátinn.
„Hvað eigum við að gera, Simon?”
andvarpaði ég.
„Ég ætla að reyna að komast nær,”
svaraði hann. Hann fetaði sig enn lengra
út á bakkann og greip i nokkrar hríslur
til að halda I. En þær brustu undan
þunga hans og ég varð frávita af skelf-
ingu. Eg óttaðist að vatnið myndi ná
einu fórnardýrinu enn.
„Nei Simon, nei!” hrópaði ég. Siðan
neytti ég allra þeirra krafta sem ég átti
eftir og kastaði árinni eins langt og ég
36. tbl. Vikan 15