Vikan - 06.09.1979, Blaðsíða 18

ar. Vitneskjan um að Simoni væri borg-
ið og að hann væri hjá mér fyllti mig
ánægju og gleði.
Tiundi kafli
Aldrei þessu vant var ég ein við morg
unverðarborðið. Frú Buller-Hunter var
vön að fá bakka sendan inn á herbergi
sitt þvi hún vildi hafa tima til að snyrta
sig. Simon var ekki vanur að sýna sig
nema örsjaldan og Clive og Vaughan,
sem voru orðnir bestu vinir, kusu að
snæða morgunverð i stofu Clives. James
frændi var þó vanur að vera við borðið
en yfirleitt var hann niðursokkinn i dag-
blöðin. 1 dag undraðist ég því fráveru
hans. Ég tók hraustlega til matar mins
og hafði rétt lokið við að borða þegar
Slim, ráðsmaðurinn, kom til min.
„Hans hágöfgi vill hitta yður í skrif-
stofu sinni, fröken."
„Allt I lagi Slim.”
Ég vonaði að rödd mín væri róleg en
satt best að segja varð ég hálf uggandi.
Frændi minn hafði aldrei kallað á mig á
þennan hátt áður. Mér varð hugsað til
hegðunar minnar fyrir stuttu síðan.
Skyldi ég hafa móðgað hann? Þá varð
mér hugsað til árásar minnar á Simon og
ég fór að óttast að hann hefði orðið veik-
ari fyrir bragðið. Ég flýtti mér óttaslegin
aðskrifstofunni.
Þetta var herbergi sem ég hafði aldrei
komið inn I áður, þetta var griðastaður
frænda mins. Húsgögnin voru þung og
dökk og veggirnir þaktir bókum frá gólfi
til lofts. Stórt fallegt skrifborð var við
gluggann og þar sat frændi minn. Ég
flýtti mér að rannsaka andlit hans til að
athuga hvort ég sæi á þvi reiðisvip en ég
sá engin merki þess. Hann hleypti ekki í
brýrnar, augun voru ekki köld né varir
hans herptar. Þess I stað virtist hann
vera ákaflega óhamingjusamur. Þar sem
hann sneri bakinu I gluggann virtist and-
lit hans fölt og tekið í grárri umgerð
hársins. Onnur föla höndin hélt á bréfi.
i hinni hafði hann bréfahníf sem hann
fitlaði órólega við. Ég þekkti skriftina á
bréfinu, það var frá pabba. Ég gat mér
þess allt i einu til að ég hefði brugðist
vonum föður mins á hinn skammarleg-
asta hátt. Þrátt fyrir viðleitni mina og
góðan ásetning hafði ég aðeins örsjaldan
skrifað heim. Mér fannst ég ekki hafa
neitt mcrkilegt að skrifa um en hafði þó.
með slæmri samvisku lofað sjálfri mér
því að skrifa einhverntíma langt og
greinargott bréf. Sá dagur var ekki enn
kominn og ég vissi með sjálfri mér að ég
var jafn pennalöt og mamma, Viola
frænka og Jenny. Og nú var pabbi
orðinn óþolinmóður að frétta af mér.
Frændi minn leit sem snöggvast á mig
og bað mig um að setjast niður. Ég sett-
ist á móti honum, á stóran mahónistól. Út-
skorið bak hans fór illa með hrygg minn
þar sem ég beið eftir að hann tæki til
máls. Djúp þögnin og óróleikinn í fasi
hans fékk hjarta mitt til að slá ört og
ójafnt. Að lokum sagði hann: „Della
min, mér þykir ákaflega erfitt að segja
það sem ég nú verð að segja þér. Eg veit
hve heitt þú elskar fjölskyldu þina,
móður þína, föður og systur. .
„Það geri ég vissulega frændi minn og
ég skammast min reglulega mikið fyrir
að hafa ekki skrifað fleiri bréf. Ég mun
gera það strax og lofa að halda þvi
áfram,” sagði ég við hann.
Hann lét sem hann tæki ekki eftir
þessu innskoti mínu en hélt áfram: „ . ..
og systur þina Jenny. Þú veist að hún
var ekki hraust þegar þú fórst að
heiman. Það var reyndar ein af ástæðun-
um fyrir því að foreldrar þinir sendu þig
hingað, til að þú yrðir ekki vitni að loka-
baráttu hennar.”
„Lokabaráttu? Jenny? 0 nei! Ég verð
að fara til hennar frændi minn, gerðu
það leyfðu mér að fara til hennar. Eg vil
ekki vera svona langt frá henni." Ég
stökk á fætur i ákefð minni að komast af
stað, leggja milurnar að baki mér eins
fljótt og unnt yrði og vera hjá minni
elskulegu Jenny. Hefði ég vitað hvernig
Allt til skólans
Ritföngin
Þú þarft ekki aó leita víóar
EYMUNDSSON
Austurstræti 18 Sími 13135
Námsbækurnar
urnar
18 Vikan 36. tbl,