Vikan - 06.09.1979, Blaðsíða 17

mögulega gat. Hún sveif í löngum boga
og hafnaði síðan á höfði Simonar sem
með óhugnanlegum dynki féll til jarðar.
Ó Guð, láttu hann ekki falla i vatnið,
bað ég, þvi að ég vissi að ég gæti ekki
bjargað honum. Og þótt ótrúlegt væri
féll hann aftur fyrir sig og inn á bakk-
ann. En hve lengi yrði hann öruggur
þar? Þegar hann rankaði við sér gæti að-
eins örlítil hreyfing orðið til þess að
hann félli i vatnið. Ég sá að ljótt sár var
á gagnauga hans. Skyldi það geta komið
af stað kasti? Síðan greip enn hræðilegri
hugsun mig. Skyldi ég hafa drepið hann?
Þó að ég væri frávita af ótta vissi ég
að ég yrði að fá hjálp og það fljótt. Ég
ýtti reiðilega lil gróðrinum með árinni
og tárin runnu niður kinnar mínar um
leið og ég bað í hljóði um hjálp. Allt i
einu var báturinn laus! Það tók aðeins
örfáar mínútur að komast að landi. Ég
lagðist á hnén við hlið Simons, tók um
úlnliðinn á honum og fann að ég titraði
óstjórnlega um leið og ég reyndi að telja
æðaslög hans. Hann var lifandi! Ég
vætti vasaklút minn í vatninu og lagði
hann á enni hans en hann var hreyfing-
arlaus eftir sem áður. Ég vissi að ég gat
ekki tafið lengur, ég varð að sækja hjálp.
Ég tók á öllum þeim styrk sem ég átti,
lagði handleggina undir hann og dró
hann lengra frá bakkanum. Ég fann þó
að mér myndi ekki takast aðdraga hann
nógu langt svo að ég safnaði saman
greinum, og byggði einhvers konar vegg
milli hans og vatnsins. Siðan lyfti ég pils-
unum mínum og byrjaði að hlaupa í átt-
ina aðklaustrinu
Óttinn léði mér vængi og mig bar
hratt yfir ógreiðfæran stiginn þar sem
fallnar greinar og sprek urðu þess
næstum valdandi að ég dytti. Ég stans-
aði allt í einu. Hljóp ég I rétta átt? Eða
var ég að fjarlægjast klaustrið? Ég horfði
í kringum mig á sjóndeildarhringinn en
gat ekki séð neina reykháfa. Að lokum
ákvað ég þó að halda áfram stiginn því
að ég óttaðist að annars kynni ég að fara
í hringi. Ég fann sting í siðunni og
neyddist þess vegna til að ganga hægar.
Þar sem ég æddi þarna áfram sá ég
nokkuð sem undir eðlilegum kringum-
stæðum hefði fyllt mig ánægju og hrifn-
ingu en gerði mig nú aðeins óttaslegna.
Eyrir fótum mér sá ég aragrúa af kastan-
iuhnetum og ég var viss um að ef þær
hefðu orðið á vegi mínum áður hefði ég
tekið eftir þeim. Ég stansaði aftur og leit
í kringum mig að einhverju lifsmarki en
án árangurs. Mér varð hugsað til Simons
sem lá hjálparvana á bakkanum og tók
aftur til fótanna þvi að stigurinn hlaut
að liggja að einhverjum mannabyggð-
um? Hjarta mitt barðist svo ört í brjósti
mér við þessa óvæntu áreynslu að ég
heyrði ekki fótatakið sem nálgaðist.
Þegar Manning stóð svo allt í einu fyrir
framan mig, stór, ófriður og þögull eins
og villt dýr, hrópaði ég ósjálfrátt upp yfir
mig. En umhyggjan fyrir Simoni varð
óttanum yfirsterkari og ég fylltist þakk-
læti því ég vissi að Manning var annt
um velferð Simonar. En hvernig átti ég
að tala við hann. Ég baðaði út annarri
hendinni, um leið og ég benti með hinni í
áttinasemég kom úr.
„Simon er við vatnið. Hann er slas-
aður,” sagði ég og hreyfði varimar eins
greinilega og ég gat, eins og það hjálpaði
eitthvað.
Hann starði sviplaus á mig dauflegum
augum. Ég greip örvæntingarfull i hand-
legg hans og endurtók: „Simon. Hann
þarf hjálp.”
Hann hristi hönd mina af sér eins og
hún væri óhrein. En það skipti engu
máli því mér til mikils léttis lagði hann
af stað i áttina að vatninu og ég elti
hann til að vera viss um að hann myndi
finna Simon. Eg hafði þó ekki við löng-
um skrefum hans og þegar ég kom að
vatninu sá ég að Simon sat uppi með
handlegg Mannings við bakið. Ég flýtti
mér seinasta spölinn og sá mér til mikils
léttis að augnhár Simonar titruðu á
vöngum hans.
Allt I einu opnaði hann augun undr-
andi og leit af Manning á mig. „Hvað i
ósköpunum gerðist eiginlega?” Síðan
varð allt í einu sem ský drægi fyrir andlit
hans og svipurinn lýsti ótta og viðbjóði.
Hann sneri sér undan og tautaði örvænt-
ingarfullur: „Svo aðégfékk kast?”
„Nei, Simon, nei,” sagði ég áköf.
„Þetta var mér að kenna. Ég rotaði þig
með árinni og þú misstir meðvitund. Ég
. .. ég gat ekki vakið þig upp, svo að ég
varð að hlaupa til klaustursins; þá mætti
ég Manning."
Simon hristi af sér visnar greinar og
laufblöð um leið og Manning hjálpaði
honum að standa upp. Allt I einu fór
hann að hlæja. „Jæja, svo að þú slóst
mig niður litla vatnanornin þín? Hafði
ég móðgað þig?”
„Ó, Simon. Þú heldur þó varla að ég-
hafi slegið þig viljandi?" mótmælti ég, og
vissi innst inni að i stað þess að gera
honum mein vildi ég ekkert fremur en
faðma hann að mér, hugga hann og fá
hann til að gleyma martröðum bernsku-
ára sinna og heilsuleysi sinu. „Ég var
um borð í árabátnum sem festist í gróðr-
inum og þú reyndir að hjálpa mér í land.
Ég kastaði til þín árinni svo að þú gætir
náð henni og dregið mig að landi. En
árin var svo þung að ég missti vald á
henni og hún lenti á höfðinu á þér.”
Um leið og ég sagði þetta sá ég á undr-
uninni í andliti Simonar að hann mundi
ekki eftir hvernig þetta hefði atvikast og
vissi ekkert um slysið. Eg vonaði inni
lega að þetta yrði ekki til að hann yrði
veikari.
Manning gekk rétt á eftir okkur þar
sem við héldum í áttina að klaustrinu.
Þótt undarlegt væri þá virtist leiðin
miklu styttri núna og mér fannst ég
einnig þekkja hana betur. Stundum
ræddum við saman en þögðum þó að
mestu leyti og eina hljóðið var skrjáfið í
laufunum sem brustu undan fótum okk-
Leyndarilómar
gamla klaustursins
36. tbl. Vikan 17