Vikan - 20.09.1979, Side 23

Framhaldssaga eftir Rhonu Uren 8. hluti
levndardómar
gomla klaustursins
Þýð: Steinunn Helgadóttir
„Nei, frændi, neií" hrópaði ég æstf nú var
ég loksins búin að fá málið aftur. „Einhver
hélt mér fastri, lagði höndina yfir andlitið á
mér og dró mig blindaða í gegnum
ganginn. Síðan var mér sparkað inn í
herbergið mitt. Þetta er sannleikurinn."
Þegar ég fór að líta í kringum mig eftir
árásarmanni minum sá ég að ég var ein
og dyrnar að herberginu voru vandlega
okaðar.
Þrettándi kafli
Morguninn eftir hafði ég enga matar
lyst. Ég beið óþolinmóð eftir tækifæri til
að segja James frænda frá því er gerst
hafði nóttina áður en ég vissi að ég yrði
að bíða þar til hann hafði snætt
morgunverð og lesið bréfin sín. En hann
leit aftur og aftur upp frá dagblaðinu og
leit áhyggjufullur á mig.
„Della mín, þú borðar ekkert og svo
ertu náföl. Ertu eitthvað lasin?” spurði
hann vingjarnlega.
„Það er svolítið að frændi,” útskýrði
ég, fegin að hann bryddaði upp á þessu.
„Ég veit að þér er illa við að vera
truflaður svo snemma dags en mér þætti
vænt um að fá að tala við þig þegar þú
nefur tíma.”
Hann lagði blaðið saman og sagði um
leið og hann stóð upp: „Fremsta áhuga-
efni mitt er að létta á huga þínum, vina
mín. Gerðu það fyrir mig að borða dá
litið og komdu síðan inn á skrifstofuna
til min eftir tíu mínútur.”
Mér varð óglatt við tilhugsunina um
mat en fékk mér annan kaffibolla til að
eyða tímanum. Þegar ég kom inn á skrif-
stofuna bauð frændi minn mér sæti og
rétti mér stól áður en hann settist aftur
við skrifborðið. Mér fannst mjög
þægilegt að sjá hann sitja á móti mér,
vingjarnlegan og hjálpfúsan. Þó vissi ég
varla hvernig ég átti að byrja á að segja
honum sögu mína eða hvernig ég ætti að
koma orðum að því að á mig hefði verið
ráðist undir hans þaki. Vesalings
maðurinn myndi áreiðanlega bölva þeim
degi sem ég hafði komið og snúið öllu
við í heimilislífi hans. Hann hlaut að
hafa tekið eftir því hve erfitt ég átti með
að taka til máls því að hann sagði
bliðlega: „Vertu ekkert að flýta þér,
Della. Þú þarft ekki að vera hrædd við
að segja mér það sem þér liggur á
hjarta.”
Að lokum flýtti ég mér að segja: „Ég
vaknaði við fótatak í nótt.”
Hann leit föðurlega á mig og sagði:
„Mér þykir það leitt ef einhver hefur
truflað þig, vina mín. Sennilega hefur
einhver viljað fá eitthvað heitt að
drekka og hringt á þjónustustúlkuna. Ég
held við getum verið viss um að það
mun ekki gerast mjög oft. Hélt þetta
fyrir þér vöku?”
Mér brá þegar ég heyrði að hann hélt
að ég væri að kvarta yfir slíkum smá-
munum og flýtti mér að útskýra mál
mitt betur.
„Nei, frændi, fótatakið i sjálfu sér
hefði ekki truflað mig. En þú veist sjálf-
sagt að herbergið mitt er það siðasta
sem notað er í áttina að klaustur-
veggnum? Hver hefði það getað verið
frændi og hvert var hann að fara? Ég
heyrði ekki neinn ganga til baka.” Ég
grandskoðaði andlit hans í þeirri von að
hann gæti komið með einhverja eðlilega
skýringu á þessu.
„1 gömlum húsum eins og þessu getur
hljóð borist ótrúlega langt og komið úr
ákaflega villandi áttum, vina mín, sér-
staklega þegar hljótt er að nóttu til. Þó
að fótatak kæmi, jafnvel neðan úr
kjallaranum frá þjónustufólkinu, gæti
það bergmálað og endurbergmálað
þannig að |»ð virtist vera alveg við
dyrnar. Sérstaklega ef maður er hálf
sofandi.” Hann brosti ástúðlega til min.
„Þú getur verið viss um það, vina mín.
að þessi gangur endar við vegginn og þar
sem ekki er hægt að komast lengra er
engin ástæða fyrir neinn til að vera að
ganga þar inn, eða hvað?” Ég heyrði það
á rödd hans að hvað honum viðvék var
viðtalinu lokið. En ég þurfti að segja
honum fleira.
„Það skyldi maður ætla. En einhver
var nú þama samt, frændi. Ég var svo
viss í minni sök að ég fór og athugaði
læsingarnar á hinum herbergjunum en
þær voru allar eins og þær áttu að vera.
Samt hafði einhver faliðsig þarna.”
Augasteinar frænda mins urðu eins
og svartir punktar og ég varð hrædd um
að ég hefði reitt hann til reiði.
„Vitleysa, Della. Eg er búinn að segja
þér hvað sennilegast er að hafi gerst,”
sagði hann stuttlega og tók upp bréf,
sem lá á borðinu. Ég var meiri kjáninn,
hafði sagt honum svo klaufalega frá
þessu, að hann missti áhugann.
„Gerðu það fyrir mig, frændi, hlust-
aðu á það sem ég þarf að segja,” bað ég.
Hann kinkaði stuttlega kolli og bældi
niður andvarp. „Allt í lagi, segðu mér
þaðþá.”
„Þegar ég komst að þvi að herbergin
voru læst áleit ég að leynidyr hlytu að
vera á veggnum.” Ég þorði ekki að
þagna þegar ég sá frænda minn hleypa í
brýrnar en flýtti mér að halda áfram:
„Ég ákvað að rannsaka málið og ég var
einmitt að þreifa á veggnum þegar... ”
Hryllingur siðastliðinnar nætur yfir-
bugaði mig allt í einu og tár vonleysisins
fylltu augu min.
„Einhver kom aftan að mér,”
kjökraði ég.
„Einhver kom aftan að þér? Hver var
það?” Þó að rödd hans væri kurteisisleg
var hún kuldaleg og full vantrúar.
Eg hristi höfuðið örvæntingarfull.
„Ég veit það ekki. ég gat ekki snúið mér
við.”
„Hrópaðirðu ekki á hjálp?”
„Nei,” hvíslaði ég og minntist
sterkrar handarinnar fyrir munni mér.
Frændi minn lagði fingurna saman og
sat jjannig og virti mig fyrir sér. „Svo að
þér fannst einhver koma aftan að þér en
þú hvorki snerir þér við né hrópaðir á
hjálp? Mér finnst þetta illskiljanlegt þvi
eðlilegustu viðbrögðin og besta vopn
konunnar er að kalla á hjálp.” Hann
lækkaði röddina. „Þig hefur dreymt
þetta allt saman barnið mitt, er það
ekki?”
„Nei, frændi, nei!” hrópaði ég æst, nú
var ég loksins búin að fá málið aftur.
„Einhver hélt mér fastri, lagði höndina
yfir andlitið á mér og dró mig blindaða í
gegnum ganginn. Síðan var mér sparkað
inn í herbergið mitt. Þetta er
sannleikurinn.”
Nú var ég búin að ná allri athygli
frænda míns. Hann stóð upp og settist
við hlið mér, tók utan um báðar hendur
minar og rannsakaði andlit mitt eins og
hann væri að sjá mig í fyrsta skipti.
Augu hans virtust stara beint inn í sál
mína. Síðan sneri hann sér sorgmæddur
undan.
„Della mín, ég bið þig. Hættu að
hugsa um þetta. Ég veit að þér finnst
38. tbl. Vikan Z3