Vikan - 20.09.1979, Side 38

HUER5 UECnn
garðinum yfir. Með þvi að gripa i hana
gæti honum tekist það.
Það var ekki auðvelt. Gary var eng-
inn fimleikamaður en einhvern veginn
gat hann hafið sig upp, sveiflað sér yfir
og látið sig síga þar til hann gat látið sig
falla á jörðina. Hann lenti í hrúgu af
garðrusli. 1 nokkrar mínútur stóð hann
þarna móður, sumpart vegna þreytu og
sumpart vegna hræðslu. Síðan gekk
hann varlega yfir garðinn og nolaði
vasaijósið með þvi að leggja höndina yfir
það. Garðurinn var frekar lítill og brátt
var hann kominn að húsabaki. Hann
lýsti með vasaljósinu I kringum sig.
Þarna stóð kofi upp við húsið og rusla-
tunna við kofann. Regnvatnstunna á
steinsteyptum stöplum var í einu horn-
inu. Gary opnaði kofann varlega, það
marraði ofurlítið i hurðinni en annað
hljóð heyrðist ekki. Hann lýsti inn með
vasaljósinu og sá kassa fulla af flöskum
og stafla af tómum pappakössum. Hann
athugaði þá. Johnson’s Baby Powder,
las hann, og Dettol. Hann var í garðin-
um á bak við lyfjabúðina.
Hann reyndi i huganum að staðsetja
sig á aðalgötunni fyrir framan Indíána-
tjaldið. Var lyfjabúðin ekki til vinstri?
Hann sá að garðarnir voru aðskildir af
hárri girðingu. En með því að klífa upp á
vatnstunnuna komst hann upp á kofa-
þakið og hoppaði inn í næsta garð. Nú
rak hann fótinn í eitthvað og hljóð, eins
og þegar málmhlutur veltur, heyrðist.
Hann hrökk í kút og beið þess að til hans
sæist en ekkert gerðist. Það var einnig
kofi i þessum garði og töluvert rusl, kass-
ar, blómapottar og virar lágu dreift á
jörðinni. Hann opnaði kofann þarna
enn varlegar en þann fyrri og sá nú garð-
yrkjuáhöld og fræ.
Gluggi á efri hæðinni var opinn. Með
því að standa á kofaþakinu var leikur
einn fyrir Gary að ná i hann. Glugga-
tjöldin voru ekki aiveg dregin fyrir og
hann lýsti með vasaljósinu, sem hann
hélt enn fyrir að nokkru, milli þeirra.
Hann sá nú rúm sem i var stór hrúga af
rúmfötum. Stór hrúga? Gary athugaði
þetta betur, tvö höfuð, mjög greinileg,
hvildu á koddanum og meðan hann
horfði á þau breyttist andardrátturinn.
Hann hörfaði í flýti og hjarta hans
barðist um. Ef þetta var íbúð frú
McBride þá var hún með mann hjá sér.
öllu frekar hafði hann misreiknað sig og
Indíánatjaldið var þá hinum megin við
garð lyfjabúðarinnar.
Móður og bölvandi fór Gary aftur
sömu leið og hann hafði komið inn í
fyrri garðinn. Nú gat hann ekki notað
kofann til þess að komast yfir. En
girðingin þar var ekki há, hún var gerð
úr vírneti og hann kleif léttilega yfir. I
næsta garði virtist vera meira rými og
engan kofa sá hann. Steinveggur var
fyrir framan hann og svartmálaðar dyr.
Næst þeim var lítill gluggi með möttu
gleri, hálfopinn.
Gary leit í kringum sig eftir einhverju
til þess að standa á. Ef hann gæti teygt
sig inn gæti hann opnað stærri hlerann,
ef ekki varð hann að brjóta glerið. Þarna
var líka sorptunna og hann sneri henni
við til þess að stíga upp á hana.
Innihaldið rann út í vel frágengnum
plastpokum sem gáfu til kynna að hús-
ráðandi væri reglusamur. Með því að
standa svona gat Gary opnað gluggann
en ekki var auðvelt að komast inn. Hann
rak fótinn í suðupott og tómahljóð
heyrðist, lágt, en fyrir honum hátt.
Hann opnaði dyrnar og gekk eftir þröng-
um ganginum sem ljósgeislinn sýndi að
lá eftir húsinu endilöngu. Við enda
gangsins var brattur stigi, til hægri voru
dyr, lokaðar með klinku, hans megin.
Gary losaði klinkuna og leit inn. Hann
var á bak við afgreiðsluborðið í verslun
fullri af barnafötum, loksins var hann á
réttum stað. Hann flýtti sér úr dyrun-
um. Ef einhver væri úti á götunni myndi
hann sjást. Með þeirri leynd sem hann
hafði farið inn og út úr húsi foreldra
sinna í Nottingham fyrir mörgum árum,
læddist Gary nú upp teppalagðan stig-
ann. Það marraði í einu þrepinu og hann
beið i heila mínútu áður en hann hélt
áfram, ekkert gerðist.
Á efri hæðinni voru nokkrar dyr.
Hann reyndi eina af þeim og sá þá inn í
setustofu. Næsta, sem sneri að bakhlið
hússins, var að eldhúsinu. Baðherbergið
hlaut að vera fyrir q^an þvottahúsið,
sem hann hafði komist inn um, svo frú
McBride hlaut að sofa I herberginu sem
sneri að framhlið hússins.
Gary sneri húninum varlega og opn-
aði dyrnar. Hurðin straukst við teppið
með daufu hljóði. Hann sá ekkert. Hann
lagði lófann aftur fyrir vasaljósið og lét
aðeins örmjóan geisla skína yfir gólfið.
Hann sá rúm og var einn rúmfóturinn
beint fyrir framan hann, það glitti í bleik
rúmföt í daufu ljósinu. Gary lét ljósgeisl-
ann leita upp eftir rúminu.
I því vaknaði frú McBride og bjargaði
þar með lífi sínu. Eitt hræðilegt augna
blik horfði Gary á snjóhvítt hár og rautt,
bústið andlit. Frú McBride, I ermasíðum
náttkjól, var ekki rétta konan.
Hann var hlaupinn niður stigann
áður en henni gafst tími til að æpa og
kominn út um dyrnar sem lágu inn i
búðina á augabragði. Smárúðótt útihurð
búðarinnar var lokuð með klinku og
keðju. Jafnvel þegar það hafði verið fjar-
lægt opnaðist hún ekki því frú McBride
var mjög varkár og geymdi lyklana uppi
hjá sér til enn frekara öryggis.
Gary leit örvinglaður í kringum sig, sá
stól, greip hann og fleygði honum í
hurðargluggann sem brotnaði með háu
hljóði. Hann steig út um skörðótt opið,
hljóp upp götuna þangað sem hann
hafði skilið bílinn sinn eftir og var rok-
inn út úr bænum um það leyti sem frú
McBride, sem hafði reyndar aldrei æpt,
var að tala við lögregluna og áður en
fyrstu ljósin kviknuðu og forvitin andlit
litu út til þess að sjá hvað urn væri að
vera.
7. K.AFLI.
Á forsíðum flestra þriðjudagsblað-
anna var mynd af Söndru. Vera kynni
að hún hefði sést með morðingja sínum
og I fréttinni var skorað á alla þá sem
höfðu séð hana á föstudagskvöld að gefa
sig fram. Flest blaðanna minntust á það
að eiginmaður hennar hefði kvöldið
áður hjálpaö lögreglunni I marga
klukkutíma.
Jeremy fannst félagsskapur Odgen
fólksins næstum óþolandi. Hann var alls
óhæfur til þess að halda uppi almenni-
legu samtali, i huga hans bergmálaði það
sem Bailey hafði sagt og hann var farinn
að stara á Bill með hroðalegar grun-
semdir i huga en hann var með smá
rispu á andlitinu. Eftir nokkra svefn-
lausa klukkutíma í gestaherbergi Odgen
fólksins fór hann aftur á lögreglustöð-
ina.
„Hvað eruð þið að gera?” spurði hann
um leið og hann var kominn inn á skrif-
stofu Baileys. „Gerið þið eitthvað til
þess að finna þennan mann? Einhver
hlýtur að hafa séð hann?”
„Við höldum rannsóknum okkar
áfram, hr. King,” sagði Bailey. „Allur
okkaríimi fer í það.”
Rólyndi mannsins fór i taugarnar á
Jeremy.
„Konan mín var á lífi. Nú er hún
dáin. Ég vil fá þann sem myrti hana,
hver sem hann er,” sagði hann.
„Það viljum við líka, hr. King,” sagði
Bailey. „Og við munum finna hann.
Látið okkur um þetta. Við erum búnir
að fá nokkrar niðurstöður frá rann-
sóknarstofunni. Það voru skinnflögur
undir nöglum frú Kings. Hún getur hafa
merkt manninn, hver sem hann var.”
„Svo þið eruð hættir að gruna mig?”
„Kvennaklór undir slíkum kringum-
stæðum eru ekki alltaf merki um mót-
þróa, hr. King,” sagði Bailey. „En ég
býst við að fá fréttir frá Hjaltlandseyjum
innan skamms. Þá fara hlutirnir að skýr-
ast."
Jeremy vissi að enginn gæti fullyrt
með vissu um hvar hann var á föstu-
dagskvöldið og laugardagsmorguninn,
honum hafði fundist sem hann væri að
fá kvef og því farið snemma I rúmið. Það
væri þó samt sem áður ekki erfitt að
sanna það á svo afskekktum stað að
hann hefði ekki keypt sér flugfar. Eins
og dauði Söndru væri ekki nógu mikið
að þola án þess að það þyrfti að gruna
hann um að hafa valdiö honum.
Bailey mýktist ofurlítið en ekki mikið.
„Þér þurfið að ganga gegnum margt,
hr. King, áður en þessu er lokið,” sagði
hann í mildari tón. „Hver veit að hverju
við komumst?”
Bailey hélt að Sandra hefði átt sér
elskhuga. En ef svo var, hvers vegna var
hún myrt? Höfðu þau rifist? Það var
fáránlegt að hugsa svona, auðvitað hafði
hún ekki átt sér elskhuga.
Jeremy hafði enga eirð I sér til þess að
dveljast í tómri íbúð Odgen fólksins all-
an daginn. Hann spurði Bailey hvort
hann mætti fara að hitta foreldra sína
sem bjuggu sjötíu og fimm kílómetra I
burtu. Hann fékk leyfið. Eins og krakki,
hugsaði hann reiðilega.
Lögreglumaðurinn sem hafði yfir-
J* Vlkaa SS. *M,