Vikan - 06.12.1979, Qupperneq 71

hefði ekki áhuga á nokkru öðru. Þú
hefðir þó getað keypt ilmvatn i flughöfn-
fnni.
— Nú, drottinn minn dýri, en þú
fékkst tvaer flöskur á afmælinu þinu,
andmælti Ivar.
— Það skiptir ekki máli, sagði Döra
þvermóðskulega. — Þær voru ekki frá
þér. Þú gafst mér þvottavél.
— Já, en það var nú eitthvað verð-
mætari gjöf en þessar flöskur.
— Ó, þú skilur ekki neitt, hrópaði
Dóra örvæntingarfull. — Það er nú ein-
mitt gallinn. Allt er metið til fjár — þú
reiknar allt I krónum og aurum og allt á
að vera svo fjandi gagnlegt. Veistu hvað
er það besta, sem þú hefur gefið mér?
— Nei, I hreinskilni sagt. Ívar var
djúpt særður.
— Það var meðan við bjuggum i litlu
tveggja herbergja ibúðinni okkar —
þegar við vorum hamingjusöm. Við vor-
um nýbúin að fá staðfest að von væri á
Bogga og fórum út til að halda daginn
hátiðlegan. Við gengum fram hjá karli,
sem sat með nokkrar fötur fullar af
rósum á gangstéttinni. Þú keyptir þrjú
stór búnt, bara vegna þess að ég sagði að
þær væru dásamlegar. Við drösluðumst
svo með þessa blómvendi allt kvöldið og
allt var svo yndislegt og þá þurfti svo
litið til að gleðjast. Ó, ivar — við
gerðum oft svona nokkuð áður fyrr —
nú hendir þaðaldrei.
Hann sat þögull og hugleiddi orð
hennar.
Dóra stóð aftur upp. — Maturinn er i
ofninum. Viðskulum borða núna.
Hann hafði ekki haft hugmynd um
óánægju Dóru, þekkti ekki tilfinningar
hennar. Ekki gat hann allt I einu farið að
kaupa einhvern dauðans óþarfa. henda
bara peningunum I vitleysu. Hvað
myndi ske, ef hann ætti svo ekki fyrir
rafmagnsreikningnum? Hann hafði gert
sitt besta. lagt sig allan fram, búið þeim
fallegt heimili. Hana skorti ekkert, en
var samt að kvarta. Annars var kannski
eitthvað til i þessu sem hún sagði. Hann
var raunar ekki hugmyndaríkur. Hann
vildi hafa röð og reglu i lífi sinu. hann
var reglumaður. Konur voru skrýtnar.
konan hans var greinilega ekki nein und-
antekning.
Honum þótti ósköp vænt um hana og
langaði til að hún væri ánægð og ham-
ingjusöm eins og hann. Hann gekk til
hennar og lagði hendurnar um axlir
hennar og þrýsti henni að sér.
— Heyrðu nú, sagði hann þýðlega,
— ég vissi ekki að þú værir vansæl. Ég
er bara ansi smeykur um að ég eigi erfitt
með að skrifa svona smáseðla og ég er
hræddur um. að ég hafi ekki efni á að
setja demantsarmband I súpudiskinn
þinn — en ég skal sjá hvað ég get gert.
Hann kyssti hana á kollinn.
Og víst braut hann heilann. Heil-
mikið. En hann fékk sig ekki til að koma
heim með einhverjar kjánalegar smá-
gjafir eða blóm. Það hefði bara verið
eins og eftir pöntun. Hún hefði vitað, að
hann gerði það aðeins fyrir hennar orð.
En hann langaði sannarlega til að sýna
henni, að hann væri alls ekki orðinn sá
trédrumbur, sem hún hélt að hann væri.
Honum datt i hug að kaupa helgar-
ferð til Parísar — en bæði var það of
dýrt og svo höfðu þau engin ráð með
barnagæslu. Hann reyndi að skrifa smá-
seðla, en fannst hann vera eins og hálf-
viti og reif þá jafnharðan I smásnepla.
Fyrr eða síðar hlaut honum að detta eitt
hvaðIhug .. .
Nokkrum dögum siðar borðuðu þeir
saman hann og Hólmgeir yfirmaður
hans. Hólmgeir var ánægjulegur maður
og alltaf þægilegur að vera með.
— Jæja, hvernig líður litlu frúnni?
sagði hann við tvar, þegar þeir voru
sestir til borðs. — Þú átt mjög ánægju-
lega konu, Ívar. Þú ert lukkunnar pam-
fíll!
— Já, það er mér Ijóst, svaraði Ívar.
En eitthvað i svipbrigðum hans vakti
tortryggni Hólmgeirs.
— Það er vonandi ekkert að? spurði
hann.
— Eiginlega ekki, sagði Ívar, en áður
en hann vissi af var hann farinn að segja
Hólmgeiri allt um vandamál sitt, það
sem Dóra hafði sagt og hvernig hann
væri búinn að brjóta heilann um hvað
hann gæti gert til að koma henni á
óvart.
— Það er mikið til I því sem Dóra
segir, sagði Hólmgeir. — Lífið er ekki
bara vinna og aftur vinna — þó ég sem
yfirmaður þinn ætti kannski ekki að tala
svona. Við verðum að draga úr ferðalög-
unum, þær eru ekki heppilegar, þessar
ferðir, fyrir fjölskyldumenn. Og reyndu
svo að nota hugmyndaflugið.
— Þvi miður er ég ekki hugmynda-
ríkur, sagði Ívar I uppgjafartón.
— Vitleysa, mótmælti Hólmgeir og
brosti uppörvandi til unga mannsins. —
Án hugmyndaauðgi hefði þér aldrei
tekist svona vel I síðustu samningum.
Annars máttu ekki halda, að þetta komi
ekki fyrir á bestu bæjum. Ég þykist
þekkja sönginn, þvi þegar ég var ungur
maður á uppleið og vann baki brotnu.
sagði konan mín að ég hugsaði aldrei um
neitt nema starfið.
Þeir tóku matseðilinn og þjónninn
mælti með kræklingunum. — Þeir eru
marineraðir I hvítvíni og hvítlauk, sagði
hann.
— Freistandi. Umm, þá verð ég að
fá. Hvaðsegir þú, ivar?
— Mér líst betur á túnfisksalatið, ég
hef ekki smekk fyrir kræklinga. Það er
annað en Dóra, hún bókstaflega elskar
kræklinga.
— Nú, jæja, gerir hún það, sagði
Hólmgeir. — Ertu þá ekki búinn að
finna lausnina, drengur.
— Fyrirgefðu. ég átta mig ekki
alveg.
Hólmgeir var glettinn á svip. Hann
tók upp pennann og skrifaði eitthvað á
bakhlið matseðilsins og rétti þjóninum.
— Þú kemst að þvi, sagði hann. — En
nú verðum við að snúa okkur að við-
skiptunum.
Það var orðið áliðið þegar Ivar kom
heim. Það var kveikt á náttlampanum
hjá börnunum og Dóra steinsvaf. Þegar
hann hafði lagt á bakka allt sem við átti,
læddist hann á tánum inn i svefnher
bergið og setti bakkann á gólfið. Svo
kveikti hann á náttborðslampanum.
— Er kominn morgunn, umlaði Dóra
svefndrukkin og reis upp viðdogg.
— Ekki ennþá, sagði fvar og settist á
rúmstokkinn. Hann kyssti hana á kinn-
ina. Þú átt ekki að fara á fætur, en ég
ætla að koma þér á óvart. Hann tók
bakkann upp.
— Kræklingar! Dóra glaðvaknaði. —
Hvar i ósköpunum náðirðu í þetta?
— 1 veitingahúsinu þar sem við
Hólmgeir borðuðum, sagði Ivar. —
Þjónninn mælti með þeim. Kræklingar
eru ekki i neinu dálæti hjá mér, en ég
vissi að þeir eru uppáhaldsmaturinn
þinn.
Hann dró tappann úr vinflöskunni og
það kvað við hár smellur, þegar tappinn
dróst úr.
— Ó, passaðu þig, Ivar, þú mátt ekki
vekja krakkana.
— Nei, heyrðu mig nú, sagði hann
hlæjandi. — Hérna sit ég á rúmstokknum
hjá yndislegustu stúlkunni á jarðríki og
ber fram marineraða kræklinga og hvit-
vin og þá segir hún bara: „Passaðu þig
að vekja ekki krakkana."
— Elskan, þetta er eins og I draumi,
sagði Dóra. — Þetla er dásamlegt.
Engum nema þér gæti dottið I hug að
bera fram kræklinga um hánótt. Þú ert
einstakur!
— Tja. fvar vissi ekki alveg hvað
segja skyldi. I rauninni átti hann ekki
hólið skilið, en hann vissi að Hólmgeir
myndi geta unnt honum þess. — Þú
mátt ekki gleyma því, vina mín, að
maðurinn þinn er hugmyndarikur.
Þau lyftu glösum og skáluðu. — Skál
fyrir okkur, sagði hann lágt og þau
brostu bæði kankvis. ENDIR.
49. tbl. Víkan 71