Vikan - 17.01.1980, Síða 20

Framhaldssaga
„Ég gæti það ekki,” hvæsti hún og
hörfaði.
„Þú ræður,” sagði Smith hirðuleysis-
lega.
Tara hikaði en hún vissi að hún átti
ekkert val. Hún dró hann hægt af fingr-
inum. „Þetta er aðeins lán — ég næ í
hann aftur.”
Smith brosti. „Það mun alltaf verða
gaman að eiga viðskipti við þig.”
Það var kalt úti og snjóaði. Rétt hjá
var Mondame hótelið. Það leit út fyr-
ir að vera hljóðiátt og virðingar-
vert. Hún hringdi bjöllunni og var undr-
andi á að kínversk hjón tóku á móti
henni með mikilli kurteisi. Herbergi og
rúm myndu kosta tíu dali.
Hún var þakklát og fór upp. Hún fór i
dýrðlegt bað og fékk að borða og henni
fannst hún get horfst í augu við allt. En
þegar hún háttaði og fann auðan fingur-
inn, var hún ekki eins örugg. Hún gat
ekki gleymt Jefferson Smith.
Næsta morgun, þegar hún kom niður,
heilsaði séra Bowers henni. „Góðan
daginn, systir Tara. Ég vona að þú hafir
sofið vel.”
„Þakka þér," sagði Tara gætilega, „ég
svaf vel.”
„Lof sé guði. Okkur er öllum annt um
líðan þína. Hvað hyggstu fyrir?”
„Ég er að fara til Dawson.”
„Það er ekki ferð fyrir kristna konu
sem er ein. Hvers vegna ertu ekki kyrr
hér? Ég gæti lagað þig til. Hr. Smith er
farinn að líta þig hýru auga.
Hún horföi beint í augu hans.
„Ég hef ekki áhuga á neinu sem hr.
Smith hefur að bjóða. Segðu honum
bara aö ég muni ná giftingarhringnum
mínum aftur.
Tara
Fyrir utan virtist borgin vera í upp-
námi. Tara fór út og sá ritstjóra Frétta-
blaðsins sem fór móður og másandi fram
hjá. Hávaðasamur skríllinn kom í Ijós og
dró með sér mann. Fyrirliði hópsins var
Colson marskálkur og var hann með
byssu. Samanþjappaður hópurinn
myndaði hring í kringum hátt birkitré.
„Cal Mason,” hrópaði marskálkur-
inn, „það á að hengja þig fyrir morðið á
Serenu Bradley.” Hann gaf hópnum
merki. „Setjið reipið upp.”
Reipinu var hent yfir grein á trénu.
Tara gat ekki hugsað sér að sjá meira.
Hún sneri sér við en stansaði svo.
Á móti henni komu sex einkennis-
klæddir menn gangandi, ákveðnir á svip-
inn. Skot hljóp úr byssu og hópurinn
tvístraðist. Fjallalögreglan stóð and-
spænis Colson. „Leysið þennan mann.”
Marskálkurinn sneri upp á sig. „Þetta
er lögleg aftaka.”
„Að lifláta án dóms og laga er ólög-
legt,” sagði lögregluþjónninn. „Þið hafið
tvær mínútur til að hætta við þetta.”
Hópurinn hreyfðist áfram og Tara
heyrði óheillavænlegan skell frá rifflum
fjallalögreglunnar. Þeir færðu sig hægt
áfram.
Colson sneri sér við og leit yfir
hópinn. „Eigum við aö láta þetta við-
gangast?”
Þá kvað við skipandi rödd: „Bíddu,
marskálkur,” og Jefferson Smith reið
yfir götuna á hvítum hesti. Hann
stansaði á milli fjallalögreglunnar og
skrílsins. „Herrar mínir, munið að við
erum öll löghlýðnir íbúar.” Hann steig
lipurlega af baki og hneigði sig fyrir
fjallalögreglunni.
„Vinir mínir,” hélt hann áfram,
„auðvitað störfum við saman. Það
verður engin aftaka án dóms og laga.”
Fyrir aftan hann var hrópað reiðilegri
röddu: „Hvað með Serenu?”
„Hafðu ekki áhyggjur af því,” svaraði
Smith. „Serena mun fá bestu jarðarför
sem peningar geta borgað fyrir. Við vit-
um hvernig þér líður, Matt. Þú átt
heiður skilinn.”
„Cal drap stúlkuna mína. Ég skal ná
honum hvað sem þú segir,” æpti Matt
Thatcher.
„Það verður að vera fallegt og lög-
legt,” sefaði Smith hann. Hann rölti til
fjallalögregluþjónanna. „Lögreglu-
þjónn. tbúarnir eru mjög reiðir út í
þennan mann. Margir dáðu Serenu.
Munið það bara. Ef þið eruð of lengi í
burtu gæti þá farið að klæja i lófana.”
„Við erum á leiðinni til Dawson i
dag,” svaraði lögregluþjónninn. Hann
gaf skipanir og safnaði lögregluþjónun-
um saman. Þeir umkringdu fangann og
fóru með hann burtu.
Á meðan hafði Tara gert áætlun í
huganum. Hún flýtti sér aftur til
Mondame hótelsins og settist niður við
skriftir.
Kæra Tara mín, skrifaði hún, við
erum öll glöð yfir að þú kemur bráðlega.
Ég hlakka svo til að heyra fréttir að
heiman.
Ferðin er ekki auðveld fyrir hefðar-
konu sem er ein á ferð svo að elskulegur
eiginmaður minn krefst þess að þú hafir
samband við norðvestur fjallalögregl-
una.
Ef leiðangur frá þeim heldur áfram til
Dawson munu þeir glaðir aðstoða mág-
konu hans. Þetta eru ágætir menn og
það er hægt að treysta þeim algjörlega.
Það myndi vera mikill léttir fyrir okkur
að vita að þú ferðast i öruggum hönd-
um. Við bíðum i eftirvæntingu eftir
komu þinni.
Þín elskandi systir,
Sarah Constantine.
Tara dagsetti bréfið nokkrum
mánuðum fy _ins og ástatt var fannst
henni það vera vel til fallið. Nú var að
reyna það.
Hæversk og hjálparvana gekk Tara
inn á lögreglustöðina, þar sem fjallalög-
reglan var, og sagði Campbell lögreglu-
þjóni, sem varð bilt við, hve þakklát hún
og mágur hennar, Constantine um-
sjónarmaður, yrðu fyrir hjálp hans við
að flytja hana til Dawson.
„Ég hef ekki verið látinn vita um
þetta,” svaraði hann og hryllti við til-
*• Vlkan 3. tbl.