Vikan - 17.01.1980, Qupperneq 48

\
MORGAN KANE
Stór bók um Morgan Kane kemur út 1. desember. Bókin verður í
vasabroti og einnig innbundin í takmörkuðu upplagi.
Morgan Kane — Bat Masterson — Billy the Kid
Charles Goodnight — John Casner— Sostones Llancheneque
Þessum görpum lenti saman síðsumars árið 1876 — og Texas Pan-
handle varð vettvangur heiftarlegra, blóðugra átaka, slíkra, sem
aðeins gátu gerst í Villta vestrinu...
ÞEIR HITTUST
Á HELJARSLÓÐ

Skop
Framhaldssagan
hans og hvislaði aö honum: „Ef þú ferð
þarna niður kem ég með þér.” Hann
sneri sér að henni og hún gat ekki alveg
skilið hvað fólst í augnaráði hans. Síðan
dró Dyson þau bæði til sín.
TíU sekúndur, hugsaði Claire, hvað
er það eiginlega langur tími? „Ég meina
það sem ég sagði,” sagði hún og horfði
djúpt í augu Noels. Án þess að segja
neitt sneri hann við og axlir hans héngu
eins og i uppgjöf.
Nú greip Dyson i handlegginn á
Claire og skipaði: „Flýttu þér — á bak
við bilinn. Hlauptu, asninn þinn!”
Hlaupa? hugsaði hún. Ég get varla
staðið lengur. Hné hennar voru mátt-
laus og það blæddi úr fótunum í gegnum
opna sandalana.
Siðan fann hún sterkar hendur grípa
um handleggi sína og Noel og Dyson
drógu hana i áttina að bílnum sem stóð á
öruggum stað við klettavegginn. Hún
fann fætur sína lyftast eins og hún flygi.
Noel þrýsti á bak hennar og einhvern
veginn lenti hún á bak við bílinn. Noel
flaug i boga yfir hana og lenti siðan við
hlið hennar.
Óskaplegur hávaði náði þeim, og rétt
á eftir birtist sveppalagað ský á
himninum. Mold og steinar flugu í
kringum þau eins og þétt regn, billinn
titraði, rauði fáninn skalf illilega, og
síðan varð allt hljótt. Bilstjórinn, sem
hafði legið hinum megin við Claire,
settist upp og rétti þumalfingurinn upp,
kampakátur á svipinn.
Noel lá grafkyrr og höfuð hans bar
við hvassan stein. Augu hans voru
lokuð og blóð rann niður enni hans.
Hún settist upp við hlið hans án þess að
finna fyrir steinunum sem ristu hné
hennar og lyfti höfði hans i kjöltu sér.
Hún strauk þykka hárið hans frá
enninu, lagði höndina á brjóst hans og
leit örvæntingarfull á bílstjórann.
Dyson greip um úlnlið Noels og
síðan leit hann hugsandi á þykkt rykið á
veginum. „Það er allt í lagi með hann,”
sagði hann glaðlega. „Hann hefur
aðeins rotast, það er allt og sumt. Hann
datt nefnilega um leið og hann kom þér
fyrir hérna á bak við bilinn. Hann
veröur vaknaður eftir augnablik. Er allt
í lagi með þig?”
Claire kinkaði kolli. Augu hennar
voru full af tárum og hún stundi:
„Þakka þér fyrir. Ó, þakka þér fyrir.”
Dyson brosti aftur og sagði:
„Þakkaðu heillastjörnunni þinni.” Siðan
stóð hann upp, sterklegur eins og
klettur, um leið og hann bætti við: „Það
verður allt í lagi með þig ef þú bíður hér
hjá honum á meðan ég fer upp. Það er
bíll á leiðinni niður núna, þó að hann
hafi kannski ekki hugsað sér annað en
hirða upp afgangana.” Hann benti
þumalfingrinum niður á við. „Vertu nú
ekkert að flækjast um. Það kemur
björgunarflokkur hingað bráðlega.”
ekki að leyfa forstjóra námufélagsins að
hætta lífi sínu á þennan fífldjarfa hátt.
Mennirnir tóku ekki eftir neinu öðru, og
Claire var viss um að þeir hefðu ekki
einu sinni séð hana hlaupa af stað.
Þar sem hún hljóp fann hún aðeins
fyrir einni brennandi hugsun, en hún
var sú að þó að Bruce yrði að deyja,
mætti Noel ekki fara sömu leið.
Þá sá hún allt í einu að Bruce hljóp
beint í blasið á bílnum við eina hárnála-
beygjuna, og hún gat næstum fundið
hve þeim hlaut báðum að bregða, Bruce
og bílstjóranum. Andartak stóð Bruce
sem frosinn en síðan hljóp hann til
hliðar eins og hrætt dýr. Þegar hann
snerist á hæli birtist Noel á beygjunni
beint fyrir ofan hann.
Claire velti því fyrir sér í örvaentingu
hvort Bruce gerði sér grein fyrir
merkingu rauða fánans, síðan sá hún
hann hlaupa úr augsýn. Hún hljóp hras-
andi og hálfblinduð af tárum niður á við,
og allt í einu sá hún vörubílinn. Noel
stóð ásamt öðrum manni neðst við
brúnina.
Þeir störðu yfir brúnina fyrir neðan
þá, og litið reykský sveimaði yfir þeim.
Hún flýtti sér áfram í áttina til þeirra og
sá nú Bruce þar sem hann flýtti sér á-
fram langt fyrir neðan. Það virtist ekki
vera neitt vit i að stefna í þessa átt,.
nema hann hefði hugsað sér að finna
stíginn aftur eftir að hann væri kominn
yfir gryfjubotninn. Claire opnaði
munninn til að hrópa viðvörunarorð til
hans. Þá heyrði hún smellinn í
kveikjunni beint fyrir aftan sig.
Noel og Dyson, bílstjórinn, kölluðu
báðir til Bruces sem leit sem snöggvast
upp.
Claire sá þetta allt saman greinilega.
Bruce byrjaði að skrika fótur á
barminum og síðan féll jörðin bókstaf-
lega undan honum, eins og risahönd
hefði gripið um klettasylluna og rifið
hana af. Hún sá andlit hans augnablik.
Hann virtist horfa beint upp til hennar.
Síðan var hann horfinn.
Hún tók nú eftir að bílstjórinn var
enn að hrópa. Hana langaði til að hrópa
til baka: En það er enginn þama niðri
sem heyrir til þín, skilurðu það ekki?
Síðan sá hún að hann var að hrópa á
Noel: „Hættu þessu, helvítis bjáninn
þinn! Hafa allir misst vitið i dag?
Sprengjan springur eftir fáeinar
sekúndur. Þú nærð ekki einu sinni alla
leið niður. Komdu á bak við bílinn,
maður. Þú líka,” sagði hann við Claire,
þegar hann sá hana nálgast.
„En við getum ekki bara skilið hann
eftir,” mótmælti Noel. „Hann er
sennilega slasaður þarna niðri.”
„Þá verður hann að liggja þar, þar til
sprengingin er yfirstaðin,” svaraði
Dyson harðlega. „Þaðferenginn, hvorki
upp né niður. Ég þekki mína vinnu, góði
minn. Komdu nú.”
Án þess að segja orð gekk Noel fram
á blábrúnina. Claire greip í handlegg