Vikan - 06.03.1980, Blaðsíða 43

í leit að
liföjafa
manninum sem hún hafði hitt á sjúkra
húsinu fyrr um daginn. Andlit hans var
nú fullt af rósenii og ákveðni.
Hánn hallaði sér makindalega altur i
stólnunt. „Við skuluni ekki sóa
tímanum. Það fyrsta sem ég geri I fyrra
málið er að panta flugfar.”
„Þakka þér fyrir," sagði Janet hljóð-
lega. Hún var honum ákaflega þakklát
fyrir að hann skyldi skilja hve mikilvægt
það væri að flýta sér.
Hún hallaði sér fram. „Ég get ekki út-
skýrt þaðen siðan ég heyrði fyrst minnst
á þig — áður en ég vissi hvað þú hétir —
þá vissi ég að nú myndi allt verða i lagi.
Karen veiktist einmitt rétt eftir að ég
heyrði fyrst talað um þig. Hún fékk
slæma hálsbólgu og það lá við að hún
dæi en henni tókst að lifa þetta af. Hún
varð aðeins að halda þetta út örlitið
lengur, þar til þú gætir komið og hjálpað
henni.”
Henni varð hugsað til allra þeirra sem
höfðu unnið ötullega að því að gera
þetta augnablik að veruleika — dr.
Samuel Muir í London. dr. Susan
Jenkins sem hafði lofað að bíða eftir
kraftaverkinu og að lokum þessi ókunn-
ugi niaður. Peter Blake, sem var sjálft
kraftaverkið.
Hún leit framan I hann. Leiðir þeirra
höfðu fyrst legiðsaman á þessari stundu
en hún vissi að þau áttu eitthvað sam-
eiginlegt i fortiðinni. Hjá þeim ríkti sá
friður sem fylgir á eftir sorginni. Allt i
einu tók hún eftir að hann starði á hana
— og honum virtist vera skemmt.
„Hvaðer það?” spurði hann.
„Fyrirgefðu.” sagði hún. „En ég hef
hugsað svo mikið um hvernig þú myndir
lita úl — þessi meðomga-þáttinn.”
Hann kinkaði kolli. „Já. dr. Jenkins
sagði mér frá því.”
Hún brosti. „Þú lítur dásamlega út!”
Nú skall á óþægileg þögn og Peter
Blake reyndi að breiða yfir hana með þvi
að taka fram vasadagbókina sína.
„Ég þarf tvo daga til að ganga frá
minum málum hér.” sagði hann. „og
siðan mun ég fljúga til London."
„Það er eins og eitthvað búi undir.
Eins og þú eigir ekki afturkvæmt.”
„Er það?” Hann virtist vera hugsandi.
„Við höfum mikið að gera á skrifstof-
unni núna. Ég verð að skipuleggja þetta
nákvæmlega."
„Ég vona að það sé ekki allt of óþægi-
legt fyrir þig að þurfa að konia." Hún
minntist þess hve lengi hann hafði
haldið við neitun sína. Það hlaut að hafa
legið góð og gild ástæða að baki þeirri
neitun. „En.. . Ó. þú getur ekki
ímyndað þér hvaða máli þetta skiptir
fyrir okkur!”
Hann brosti. „Kannski get ég
imyndað mér það — að einhverju leyti."
Hún byrjaði að tala um Karen. Hann
hlustaði á fullur áhuga þegar hún sagði
honum frá því að stundum þegar veðrið
væri gott hefði Karen fengið leyfi til að
leika sér á grasinu bak við húsið
þeirra. . . svo lengi sem hún ærslaðist
ekki. .. svo lengi sem engin önnur börn
væru viðstödd.
Hún sagði honum frá því hve gaman
Karen hefði af að sjá dýr í sjónvarpinu.
hve mikið hana langaði til að eignast
kettling. Hún andvarpaði af einskærri
hamingju. „Nú þarf hún kannski ekki að
bíða svo lengi í viðbót.”
Þau voru nú búin með kaffið og hann
stóð upp.
„Susan mun hafa samband við lækninn
þinn i London," sagði hann, „og ef allt
verður I lagi þar geturðu búist við mér
eftir þrjá daga."
Hún bauð honum góða nótt og gekk
hægt upp stigana. Hún var létt á sér og
henni fannst sem hún gengi í draumi.
Hún opnaði herbergisdyrnar, gekk
inn í mitt herbergið og reyndi að hugsa
um hvað hún ætti núaðgera.
Ferðataskan hennar lá opin á rúminu.
Náttfötin voru við hliðina. Hún hal'ði
ætlað sér að fara að sofa þegar síminn
hafði hringt og henni var tilkynnt að
Peter Blake vildi tala við hana. Þangað
til hafði hún verið svo óendanlega
þreytt.
Nú fannst henni sem öll þreyta væri
horfin. Hún var glaðvakandi og hún
hafði næstum á tilfinningunni að hún
væri ölvuð. En hún var svo ein. Ætti
hún að hringja til móður sinnar?
En þá mundi hún eftir tímamuninum.
Það þýddi ekki. Þegar farið var að sofa I
Ástraliu voru Englendingar að snæða
hádegisverð. Móðir hennar myndi vera
á sjúkrahúsinu hjá Karen.
Hún hafði getað talað um Karen við
Peter Blake en nú gat hún varla hugsað
til hennar. Henni fannst sem hand-
leggirnir væru svo undarlega tómir.
Janet þráði að þrýsta að sér litlu stúlk-
unni, faðma hana og halda áfram að
halda utan um hana.
Hún kveikti á náttlampanum. Veskið
hennar lá á náttborðinu og I þvi voru
myndirnar af Karen. Hún tók þær upp
og skoðaði þær eina af annarri. Ef hún
lokaði augunum gat hún næstum fundið
fyrir mjúkum vanga Karenar viðsinn.
„Litla barnið mitt," hvíslaði hún, „Þú
munt lifa. .. ”
Tár féll á hönd hennar. Og allt i einu
glataði hún allri þeirri sjálfstjórn sem
hún hafði verið að byggja upp í svo
mörg ár. Hún hneig hægt niður í
koddana og grét...
Peter svaf vel þessa nótt. Um morgun-
inn fannst honum sem honum væru
allar leiðir færar. Hann mætti snentma i
vinnuna og byrjaði daginn með því að
hreinsa til inni á skrifstofunni sinni.
Bráðum yrði það kannski ekki lengur
hans skrifstofa. Hann gerði sér fulla
grein fyrir þeirri hættu sem fólst í að
fara til London. Hann hafði lagt það
sem hann átti eftir ólifað. eða mestan
hluta þess, að veði.
En hann hafði tekið ákvörðun og
hann ætlaði ekki að vera að hafa óþarfa
áhyggjur vegna þess. Þetta var rétt
ákvörðun og hann ætlaði ekki að hugsa
meira um þetta.
Kannski var það heimskulegt en
honum fannst einhvern veginn sem
hann gæti kannski losað sig við eitthvað
af sektarkenndinni vegna dauða eigin-
konu sinnar með þvi að bjarga lífi litlu
stúlkunnar. Hann ætlaði að greiða eitt-
hvaðaf skuld sinni aftur.
Hann var búinn að taka til. Nú var
kominn timi til að segja Owen Jenkins
fréttirnar.
Eldri maðurinn sat álútur yfir kortinu
sem lá á borðinu fyrir framan hann.
Peter brosti. Þetta var orðin uppáhalds-
iðja Owens upp á siðkastið — bollalegg-
ingarnar um framtið og stækkun fyrir-
tækisins.
„Daginn. Owen," sagði hann. „Það
hefur gerst nokkuðsem mun raska fyrir-
ætlunum minum varðandi sumarfriið
mitt. Ég ætlaði aðspyrja hvort ekki væri
í lagi að ég tæki það núna. Heldurðu
ekki að áætlanirnar um fyrirtækið i
Pakers gætu legið i salti þangað til ég
kem aftur?” Ef ég kem aftur. hugsaði
hann.
„Það gæti vel verið." Owen tók
pipuna úr munninum og leit spyrjandi á
Peter.
„Ég þarf að fara til London bráðlega
— eftir svona tvo daga." Peter hikaði.
„Það er löng og undarleg saga sem ég
þarf að segja þér."
Owen braut saman kortið. „Er þá ekki
best að þú lokir dyrunum og setjist
niður ef þig langar til að leysa frá skjóð-
unni.
Eftir að báðir voru sestir hélt Peter
áfram: „Það er veikt barn í London, lítil
stúlka, sem þarf á einhverjum að halda
sem getur gefið henni merg. Svo virðist
sem ég sé sá eini sem getur gert þetta.
Susan. . . "
Owen kinkaði rólega kolli. „Susan er
búin aðsegja mér frá því."
„Ég held ekki að þú vitir allt um
málið.” Peter lagði hendurnar á borð-
brúnina. „Susan tók prufurnaraf méren
það veistu allt um. Þegar hún siðan bað
mig urn að fara til London og hjálpa
barninu neitaði ég. þvi að . . .
„Ég veit það. Peter. hún sagði mér frá
þessu öllu saman."
Framhald í næsta blaði.
10. tbl. Vikan 43