Vikan - 06.03.1980, Blaðsíða 51

Myndskreyting: Bjarni Daði Jónsson
hvarf t^á inn í húsið en kom aftur að
vörmu spori með bundið járn við hægri
fót sér og bauð Eirikí að slást. Eirikur
sagði hann bjóða það, sem hann hefði
viljað biðja um, og sárbað að sleppa sér.
En þeir sögðu hann alltof góðan og
gamlan til að fást við slikan mann sem
Broch væri.
„Ég mun gæta min sjálfur." kvað
Eirikur. Broch skapraunaði honum
mikið. Loks slapp Eirikur. Þá hljóp
Broch i loft upp og vildi slá Eirík með
sporanum. Eiríkur brá hart undan, greip
fót hans og kippti honum flötum á
hnakkann og hljóp ofan á hann, lét
þegar kné fylgja kviði og mælti: „Er nú
þetta hinn mikli Broch, sem mörgum
sýnir hroka, þrælmennsku og ójöfnuð.
Nú er best hann kenni klækja sinna!”
Þegar Eiríkur hafði skriftað honum
leyfði hann honum aðstanda upp og réð
honum að glettast eigi við sig né aðra að
saklausu. Broch hvarf þá inn og Eirikur
sá hann aldrei framar. Lét hann sér
þetta að kenningu verða og varð
viðfelldnari en áður.
Þegar þeir feðgar Eiríkur og Sigvaldi
voru komnir að Hauksstöðum kom
hestakaupmaður sá úr Norðurlandi sem
Eirikur hét og að viðurnefni kallaður
Hoff. Hann hafði verið prentari á
Hólum. Hann var ærið drykkfelldur,
afarmenni fyrir sér og allharðskiptinn.
Hann bauð Hauksstaðafeðgum hesta til
kaups. Eiríki lék hugur á hesti einum en
þótti hann of dýr. Lenti af þeim sökum í
stríðni og hrindingum með þeim
nöfnum.
Bárust þeir fram og aftur um túnið.
En með þvi að báðir voru við öl og
kappsmenn miklir, þá áttust þeir við í
fullar þrjár klukkustundir. Vann
hvorugur á öðrum og skildust að lokum
og sættust með því að kallast jafningjar.
En engin tuska var heil á þeim eftir
leikinn. Þá var sagt að hvorugur þeirra
hefði áður hitt fullan jafningja til
harðskiptanna.
Eiríkur Styrbjarnarson var þá
rúmlega sextugur. Það var mál manna
að jafnoft og Eirikur lenti í harðskiptum
drukkinn og ódrukkinn þá hafi hann, ef
hann var ekki miður sín, aldrei beðið
lægri hlut þvi hann var skaprikur mjög.
Einkum var honum oft uppsigað við
höfðingja og stórbokka. Sigvaldi sonur
hans var einnig mikilmenni að atgervi
en þó eigi líki föður síns. Eiríkur vildi
öllum hjálpa sem þessu þurftu en
Sigvaldi var hygginn gætnismaður.
Þeir feðgar fluttu um 1800 frá Hauks-
stöðum i Hafrafellstungu í Axarfirði og
bjuggu þar vel. Eirikur lifði ekki mörg ár
þar norðurfrá áður en hann varð veikur
og andaðist hann mjög snögglega árið
1804, 82 ára gamall. Þótti þar hafa fallið
dugandi drengur og mörgum
harmdauði. ★
10. tbl. ViKanSi