Vikan - 06.03.1980, Side 7

„Ég skal skjóta því aö siðar.” segir Jón.
..Pabbi vann suður á Keflavikurfiugvelli
og ég geri ráð fyrir þvi að bæði það og
svo auðvitað ævintýralöngunin um leið
hafi ráðið mestu um að við fluttum til
Bandarikjanna. Upphaflega var ætlunin
að vera aðeins 3 ár úti en eins og þu
veist þá vill svona nokkuð breytast og
það varð úr að við dvöldumst þarna í
tæp 6 ár."
,,Þú ættir nú — áður en þú heldur
lengra — að segja honum frá fæðingu
þinni suðurfrá.” bætir Halla við.
„Já, það var alveg kostulegt." segir
Jón og hlær. „Þetta var 6. mars 1951 og
það var kafaldssnjór þennan dag. Alls
staðar var orðið ófært, en foreldrar
minir bjuggu suður á Keflavíkurflugvelli
þar eð pabbi starfaði fyrir herinn. Nú,
siðan kom að því að mamma skyldi
verða léttari. en þá voru góð ráð dýr.
Allt orðið ófært. Þetta bjargaðist svo
með því að ljósmóðurinni var ekið i
hendingskasti heim til okkar, en það
þurfti heilan snjóblásara til að ryðja
leiðina og var að mestu ekið eftir flug-
brautunum suðurfrá. Ég reyndist
heljarmikill bolti við fæðingu — 22
merkur — og stefndi í að verða stór-
vaxinn. Það varð nú ekki mikið úr þvi
reyndar.” Rétt er að skjóta þvi inn i að
Jón er vel meðalmaður á hæð en telst
ekki hávaxinn á körfuknattleiksvisu.
En áfram með söguna frá Bandarikj-
unum. „Við fluttum i bæinn Markleville
i Indiana-fylki og þar er einmitt
höfuðvigi körfuknattleiksins i Bandaríkj-
unum. Ég var 6 ára er við héldum út og
þau ár sem ég dvaldi þarna voru
ákaflega skemmtilegur tími. Eins og lög
gerðu ráð fyrir gekk ég i barnaskóla
staðarins og ekki leið á löngu þar til mér
var fenginn körfubolti í hendur. Þar var
okkur kennt allt það helsta sem máli
skipti fyrir byrjendur. Það leið þvi ekki á
löngu þar til áhuginn fyrir körfu-
knattleiknum vaknaði af alvöru. Og nú
kemur einmitt að frú Thornburg.
Okkur var leyft að hafa með okkur
körfubolta i skólann ef við vildum og ég
átti einn. Við lékum okkur alltaf með
hann i friminútunum en það var skylda
að hætta öllum leikjum um ieið og
bjallan glumdi og halda rakleiðis i
röðina. Eitt skiptið þegar ég var að leika
mér með boltann glumdi bjallan við. í
stað þess að hlýða greip mig einhver
óstjómleg löngun til þess að óhlýðnast
og ég náði að skjóta þremur skotum i
körfuna áður en ég hljóp i röðina. Ég
náði rétt timanlega, en varð engu að
síður síðastur. Það var greinilegt að frú
Thornburg likaði þessi framkoma min
ekki og i næsta tima kallaði hún mig
fram á gang og þar var ég rassskelltur
með þar til gerðum spaða. Ég man að
pabbi hélt tnikinn reiðilestur yfir henni
fyrir vikið, en þetta sýndi hvað áhuginn
fyrir körfunni var mikill strax á þessum
aldri. Reyndar geymi ég enn og á fyrsta
körfuboltann sem mér var gefinn.
Það var i raun alveg merkilegt hversu
mikill körfuknattleiksáhugi var þarna i
Markleville. Við byrjuðum að keppa við
aðra skóla strax um 10 ára aldur og það
fylgdu okkur að jafnaði nokkur hundruð
— allt upp i 500 — manns á leiki. Við
fengum mikinn stuðning og þetta
virkaði geysilega hvetjandi á alla.”
— Hvenær fluttuð þið svo heim
aftur?
„Það var árið 1962. Þegar ég kom
hingað heim hélt ég að hér væri enginn
körfubolti stundaður. En siðan fann ég
rammskakka körfu úti á Klambratúni og
þar hitti ég strák, sem var að skjóta á
hana. Ég man svo vel þegar hann
skoraði á mig í keppni. Ég var nokkuð
rogginn með mig, en hann vann mig 10-
8. Þetta var Björn Christiansen, sem
siðar varð einn minn besti félagi. Hann
var i Ármanni og það varð úr að ég og
Gummi bróðir fórum með honum á
æfingu. Ég var ekki búinn að fara á
nema fyrstu æfinguna er ég var boðaður
i leik i iþróttahúsi Háskólans.
Það var ekki nema cinn strákur sem
eitthvað gat i hinu liðinu og af einskærri
eðlisávisun dekkaði ég hann upp. Ég
hafði aldrei lært neitt nema „maður-á-
10. tbl. Vikan 7