Vikan - 27.03.1980, Blaðsíða 14

Smásaga
Hann kom út úr appelsinulundinum
þar sem fjallvegurinn liggur niður í dal-
inn. Hann var klæddur eins og hipparnir
sem koma liingað til þess að sleikja sól-
skinið og ætla sér að lifa á þvi að þúa til
perlufestar.
Hann það um far með þvi að rétta
upp þumalfingurinn.
Ég er ekki vön að taka ókunna ntenn
upp i en það var eittþvað sérstakt við
þennan mann; kannski leit hann út fyrir
að vera heiðarlegur. Ég mun aldrei skilja
hvers vegna ég stansaði og beið eftir
honum.
Hann brosti til min svo sást i hvitar
jafnar tennurnar. „Fæ cg að sitja i til
Raphael?"
Hann talaði gott mál — þeir gera það
allir þessir slæpingjar sem eru aldir upp
af ástkærum foreldrum til þess að verða
eitthvað meira en sveitafólk i hæðunum.
..Þegar þú þarft á sliku að halda ertu
ekki á móti kostum siðmenningarinnar."
sagði ég kuldalega.
,.Ég er ekki á móti neinu sem kemur
mér til góða." sagði hann rólega. „Samt
held ég að ég vilji heldur ganga en láta
predika yfir mér." Hann lyfti gömlum
hattinum og gekk i átt til Raphael.
Ég horfði á hann fara, hann var i
sandölum. snjáðri skyrtu og brúnuni
huxum. Snarvitlaus eins og þeir allir sem
flúðu raunveruleikann til þess að lifa i
draumaveröld. Þá sá ég að hann haltr
aði.
„Hæ. þú!" kallaði ég. „Bíddu."
Ég ók að honum. „Komdu þér inn.
bjáninn þinn. Hvernig átti ég að vita að
þú-værir haltur?"
„Þú áttir ekkert að vita það. Hvers
vegna stansaðir þú fyrst?"
„Það má hamingjan vita. kannski
virtist þú hjálparþurfi — komdu þér nú
inn áður en ég skipti um skoðun!"
„Fyrst þú biður svona fallega." sagði
hann spottandi og settist inn i bílinn við
hliðina á mér.
Á leiðinni til Raphael spurði ég;
í „Hvaðer að fætinum á þér?"
„Bara venjuleg blaðra. Ég hef aldrei
kunnaðaðstoppa ísokka."
Ég lyfti brúnum. „En ég hélt að það
væri nóg af stúlkum þarna uppfrá í nánu
sambandi við náttúruna — eða kunna
þær kannski ekki heldur að stoppa í
sokka?"
„Ég veit það ekki. Ég bý ekki uppi i
hæðunum. Ég á eins konar heimili við
Cala Roig. Ég tek sjóinn fram yfir skóg-
ana. skvísa."
„Kallaðu mig ekki skvísu." sagði ég
hörkulega.
„Mér likar ekki við nafnið C'harlotte."
sagði hann. „Það minnir mig allt of
mikið á búðing og þú ert ekki vitund lík
búðingi."
Það sem
lífið getur
boðið þér
„Hvernig i ósköpunum veist þú hvað
ég heiti?" spurði ég kuldalega.
„Þaðer ekki erfitt — þú veist hvernig
það er héma á eyjunni. Það vita allir að
þessi kerra rneð plussklæðinu á sætun-
um er eign rikustu konunnar hér. Það
vita líka allir hvernig hún fer með starfs-
fólk sitt. það vill ekki nokkur kona hérna
vinna fyrir hana. Svo hún verður að
ráða enska ráðskonu, sem hlýtur að vera
þú — Charlotte Martin. Ég öfunda þig
ekki. skvísa.”
„Sjáðu nú til, góði minn. Ég vinn fyrir
kaupi niínu ttieðgóðri vinnu - en þaðer
eitthvað sem þú skilur ekki — svo þú
skalt ekkert vera að vorkenna mér.”
sagði ég æst. „En þú — þú ert ekki einu
sinni skrautlegur."
Hann hló. „Kannski ekki. en ég er
hamingjusamur og ég held að þú sért
þaðekki, skvísa. Hvernig gætir þú verið
það sem einkaþjónusta Lois Randall?
Hún er hvöss eins og stál. konan sú.“
Ég leit á hann. Það var rétt sem hann
sagði um Lois Randall. í fyrstu hafði
mér þótt gaman að vinna fyrir hana i
rómantísku umhverfi í húsi í Miðjarðar
hafsstil. en ég komst fljótt að þvi að ég
gæti aldrei orðið hamingjusöm þarna.
Hún var kuldaleg og eigingjörn kona
en hún var einnig frænka mín og ég var
eini ættingi hennar - nokkuð sem eyjar-
skeggjar vissu ekki. Ég huggaði mig við
þá tilhugsun að ég væri hjá henni af
skyldurækni.
„Meðal annarra orða þá heiti ég Sean
C'hristie."
„Ég er engin þjónusta. ég heiti ekki
skvisa og mér er skitsama hvað þú heit-
ir," sagði ég bálrið. „Hvar get ég lálið
þig úr?"
„Við Vínstofu Tonis. ef þú vildir gera
svo vel. náðuga frú."
Ég ók þangað og stansaði fyrir utan.
I lann steig út. stóð kyrr nokkra stund og
horfði á ntig.
„Kannski lítur ekki út fyrir það. en ég
er þér þakklátur.” Hann hikaði. „Við
hittumst kannski siðar."
Mér þótti hann ekki nijög sannfær
andi svo ég sagði bara „getur verið"
stuttaralega og ók í burtu á'n þess að lita
við.
Ég reyndi að einbeita mér við versl-
unarferðina en þessi maður. Sean. var
alltaf í huga mér.
Klukkutima siðar hafði ég lokiðerind-
um mínum. Ég hefði átt að vita betur.
en ég stansaði á Vínstofu Tonis til þess
að fá mér koniaksglas og þá sat hann
enn þar. Hvernig gat ég afþakkað drykk
meðhonum?
„Er þetta það eina sem þú gerir?"
spurði ég i hæðnistón.
„Á enn að byrja að predika?"
„Fyrirgéfðu. ég ætlaði ekki að gera
það." Ég leit i kringum mig. vinstofan
var full af daufeygðu ungu fólki sem
þambaði vin og gömlum körlum sern
spiluðu dóminó. „Finnst þér þetta ekki
sóun á lifinu — ég á við að gera drykkju
aðaðalstarfi?"
„Sóar þú ekki þínu lífi?"
„Hvað áttu við? Ég vinn við hluti sem
ég kann. Ég lifi reglulifi og nota hæfi-
leika mína. Er þaðsóun?"
..Auðvitað er það sóun. nema það geri
þig hamingjusama." Hann leit á mig.
„Hvað skyldi það annars vera sem þig
langaði virkilega til aðgera?"
„Það er ekki spurning um hvað mann
langar til að gera. Ég geri það sem mér
hefur verið kennt." sagði ég og var nú
komin í varnarstöðu.
Hann gretti sig. „Mér var kennt aö
selja tryggingar en ég er ekki ánægður
nema innan um báta svo ég hætti sem
tryggingasölumaður."
„Mér þykir lika gaman að sigla. en ég
verð að lifa. Ég læt mig ekki dreyma um
það sem mig langar til að gera."
„Vesalings skvísa," sagði liann blið-
lega.
Allt í einu fékk ég hugmynd.
„Heyrðu. hefur þú virkilegan áhuga á
bátum? Ég á við, það mikinn að þú gætir
tekið að þér viðgerðir og viðhald?"
Hann kinkaði kolli. „Ég býst við þvi.
Hvað ertu að reyna að segja?"
„Ég er ekki viss." sagði ég. en ég var
að hugsa um Tomas Calpes, sem á
nokkur hótel, eina eða tvær bensín-
stöðvar og bátaleigu. Tomas er vinur
minn. Ef ég bæði hann vel datt mér i
hug að hann myndi gefa þessum Sean
tækifæri í bátaleigunni. Það væri gott ef
ég gæti breytt honum úr draumamanni i
athafnamann.
Hann horfði spyrjandi á mig. „Jæja.
ertu búin að komast að einhverju?"
„Heyrðu. Sean. hvernig metur þú
hamingju?”
„Ah. mér datt i hug að þú kæmir að
þessu. Ósvipað þér þá er hamingja min
nokkurs konar ófullnægja — leit frekar
en öflun — reyna að fullnægja
draumum."
„Eins og að leika sér að bátum. ha?"
Ég leit á úrið. „Viltu kannski fá far til
baka? Ég vildi gjarnan tala við þig um
báta á leiðinni. Þú gætir halj áhuga.”
„Ég er með betri hugmynd. Ég þarf
að sigla bát héðan til Cala Roig. Þú æltir
að koma með."
„Þú hlýtur að vera að gera að gamni
þinu. Ég þarf að sinna starfi minu og ég
er þegar búin að tefja nóg."
„Nefndu mér eitlhvað sem ekki getur
beðið."
Ég opnaði munninn og lokaði honum
aftur því ég hafði ekkert svar. „Ég hef
skyldum að gegna við vinnuveitanda
minn sem borgar mér laun." sagði ég i
varnartón. „Þú myndir liklega kalla það
ráðvendni.”
„Þú getur komið fyrir þig orði, skvísa.
en þú hefur gleynit hvernig á að lifa.
Þessi blessaða kona verður víst að fá
hárgreiðsluna sina en þú missir af þvi að
láta vindinn feykja hárinu á þér. að
finna saltþefinn af sjónum og að sjá hvit-
fextar öldurnar. Kemur þú með?"
„Sjáðu til,” sagði ég. „það er ekki
vegna þess að ég vilji það ekki. en ..."
„Þetta er engin afsökun. skvisa. þetta
er grafskrift. Vertu sæl."
Ég beið þar til hann beygði við fjör-
una. þá fór ég á eftir honunt. Ég sagði
við sjálfa mig að ég hefði aðeins áhuga á
aðsjá hvernig hann stýrði bát.
Ég fylgdist með honurn bak við kassa-
hlaða. Fleyið var litill seglbátur með
Bermúda-lagi. glæsilegur en sanit
traustur að sjá. Hann bar sig fagmann-
lega við að koma honum á flot en
straumar og vindar voru ófyrirsjáan-
legir; hann þarfnaðist hjálpar.
„Haltu honum kýrrum." hrópaði ég
til hans. „ég er að koma."
Hann leit á mig. „Nú jæja. skiptir þú
um skoðun?"
„Þú virðist alltaf vera hjálparvana,"
sagði ég hvasslega og settist hjá honum.
Við sögðum ekkert fyrr en við vorum
komin út úr höfninni.
„Þú virðist ekki vera mjög undrandi."
14 Vikan 13. tbl.