Vikan - 27.03.1980, Blaðsíða 21

ég fann til að þvi er hana varðaði. Öll
meðaumkun min og aðdáun beindist að
konunni sem sat gegnt mér og sem nú
brosti og sagði ósköp blátt áfram: „Er
nokkuð meira kaffi á könnunni?”
Ég fyllti bollann hennar með rétt
volgum dreggjunum og spurði svo: „Af
hverju sagði pabbi mér aldrei frá þessu
sjálfur?”
Sara frænka stundi þungan áður en
hún svaraði: „Hann þjáðist stöðugt af
sektarkennd vegna þess að honum
fannst hann aldrei hafa elskað móður
þina nógu mikið. Og svo varð flugslysið
einmitt þegar hann vonaði að allt væri
að lagast.
En Pamela giftist Vernon á gjör-
samlega röngum forsendum. Að giftast
einhverjum manni bara vegna þess að
þú elskar mann systur þirmar er
eiginlega sá versti grundvöllur að hjóna-
bandi sem hægt er að hugsa sér."
„Var hún ástfangin af Julian
frænda?" spurði ég full vantrúar.
Sara frænka hló og sagði: „Julian var
það sem þín kynslóð myndi kalla
„algjört æði". Og eineggja tvíburar hafa
oft ósköp líkan smekk.
0. Joanna. þetta var að verða
algjörlega óþolandi, því samband okkar
systranna hafði alltaf verið svo náið. Og
sennilega hef ég innst inni vitað að það
voru mistök hjá henni að ætla að giftast
Vernon. en ég var bara svo fegin að sjá
hana í öruggri höfn að ég leiddi það hjá
mér."
„Og svo hefur mamma bara farið eins
oft til Kenya og hún gat," sagði ég hægt,
„og svo —” Allt i einu datt mér i hug að
spyrja: „Vissi pabbi þetta? Um
tilfinningar hennar til Julians. meina ég?
Var það þess vegna sem hann vildi ekki
að ég færi með henni?"
„Kannski ekki i fyrstu, en mjög
fljótlega, hugsa ég.”
Við þögðum báðar góða stund. Ég
heyrði marra í hurð og siðan fótatak
frammi i holinu. Frændi minn var þá
ekki farinn að sofa. Kannski hefur
honum fundist besl að ég hitti frænku
mína i einrúmi; kannski hefur hann ekki
getað hugsað sér að heyra aftur þessa
sársaukafullu sögu.
„Og þú, Sara frænka?” spurði ég. „Ert
þú búin að ná þér alveg? Fyrir utan —"
^.g þagnaði.
• „Fyrir utan lýtin á andliti mínu? Eins
vel og ég mun yfirleitt ná mér aftur.
Joanna." Rödd hennar var þreytuleg. „I
hreinskilni sagt var ég mjög lagleg kona.
Ég missti fegurð mina, bókstaflega eins
og hendi væri veifað. 0. það er búið að
lappa upp á mig með ótal uppskurðum.
Það hefði verið nógu erfitt að sætta sig
við slík lýti hefði ég verið ósköp venjuleg
útlits. Ég — jú. það er allt i lagi núna.
En ég geng stundum í svefni þegar eitt-
hvað íþyngir mér.”
„Svo það hefur verið þess vegna, sem
Þú komst inn til mín.” Hvers vegna hafði
mér ekki dottið það i hug? Enda þótt
mér finnist alltaf hálfóhugnanlegt þegar
fólk gengur í svefni. þá var þó ekkert
yfirnáttúrlegt við það.
„Já, þegar ég fór að sofa um kvöldið
iðraðist ég þess sárlega að hafa orðið
þess valdandi að þú komst hingað. Mér
var það mjög ofarlega í huga að hugga
þig á einhvern hátt og það hefur
sennilega verið það sem dró mig i svefni
inn til þin."
„Það var ekki þá sem ég sá þig i fyrsta
sinn," sagði ég, en um leið og ég sleppti
orðunum var ég ekki viss um hvort það
væri gáfulegt að segja henni að ég hefði
séð hana á svölunum. En það gat þó alla
vega ekki verið að þá hafi hún veriðað
ganga í svefni. innan um alla þessa hálf-
hrundu veggi og með kolsvarta gapandi
holuna viðfæturna?
Þó kynni okkar væru ekki löng fann ég
samt að ég bar hlýjan hug til frænku
minnar.
„Varstu búin aðsjá mig áður?" spurði
hún. „Hvar var það?"
Þegar ég sagði henni að ég hefði séð
hana á hálfhrundum svölunum, sagði
hún: „Aha. þá skal ég segja þér hvað ég
hef fyrir dægrastyttingu sem stendur.
Fyrir um það bil ári gerðist hér undar-
legur atburður. Undir húsinu hérna er
kjallari sem við notum sem
geymslupláss. Dag nokkurn tók ég eftir
að þröngur skápur þarna niðri hafði
sokkið niður i gólfið öðrum megin. Juli-
an sagði að þarna hefði orðið smájarð-
sig. Og við fórum að grafa.
Eins og þú eflaust veist. Joanna, þá
voru mikið notaðir alls kyns undir-
gangar hér áður, frá klaustrum og yfir í
aðrar byggingar. Og ég get sagt þér að
það voru ekki alltaf hinar siðsamlegustu
ferðir sem farnar voru eftir þessum
göngum."
„Og fannst þú slik leynigöng?" spurði
ég.
„Já," svaraði Sara. „en ekki segja
Vivien frá þvi. Ég elska alveg að komast
að öllu svona, en þú?”
Allt í einu varð andlit hennar alvar-
legra og hún bætti við: „En samt er ég i
rauninni á móti öllu leynimakki. Það
hefur verið allt of mikið um slíkt i
sambandi við þig.
Eftir dauða Pamelu vildi ég að faðir
þinn talaði um móður þína við þig. Þó
ég væri mjög veik bað ég Julian að ræða
þetta við hann. Þeir rifust og eftir þetta
hélt hann þér alveg frá okkur. En þú
mátt samt ekki ásaka hann fyrir það.
Hann var þjakaður af sektartilfinningu
gagnvart þér og hann reyndi að bæta
það upp með þvi að ofvernda þig.
Á endanum fékk ég hann til að lofa að
ræða þetta við þig þegar þú yrðir eldri.
Hann sagðist ætla að bíða þangað til þú
næðir lögaldri."
Það heyrðist þrusk við dyrnar og við
snerum okkur báðar við. Julian frændi
kom inn og sagði: „Þetta er allt i lagi.
Hún sefur.” Skyldi hann hafa staðið á
verði?
„Af hverju hatar Vivien mig svona
ákaft?" spurði ég.
„Hún er svo hrædd um að þú takir
mig frá henni," svaraði Sara. „Hún
heldur að það sé þess vegna sem þú ert
komin.”
„En —" Ég starði á hana forviða —
„hvernig I ósköpunum ætti ég að geta
tekið móður hennar frá henni?"
„Jú, skilurðu, hún trúir ekki að ég sé
móðir hennar. Hún heldur að ég sé
móðir þín.
„Sagði Sara þér ekki frá þessu.
Joanna?” greip .lulian fram i. „Vivien
fann Pamelu látna við bílinn og hún hélt
að hún væri hennar móðir.”
„Það var ekki einu sinni hægt að
greina okkur i sundur á fötunum.” út-
skýrði frænka min. „Við höfðum svo
likan smekk.”
„En gat ekki einhver komið Vivien i
skilning um hvað hafði í raun og veru
gerst?" spurði ég.
Julian brosti raunamæddur og
svaraði: „Dóttir min varð fyrir miklu
andlegu áfalli þarna i Kenya. Við gátum
ekki sannfært hana. Á endanum kom-
umst við að þeirri niðurstöðu að það
væri betra að leyfa henni að lifa í þessari
trú lieldur en stöðugt að vera að ýfa upp
sárin."
„Það breytti heldur engu fyrir
Vivien," sagði Sara. „Hún hefði verið
— og er reyndar — fús að láta sér nægja
að hafa annaðhvort Pamelu eða mig,
svo lengi sem hún er viss um að hafa
aðra hvora. Og þar sem við áttum ekki
von á að sjá þig eða föður þinn framar,
þá hættum við —"
Hún þagnaði og lagði eyrun við.
Julian benti mér að fylgja sér til dyra. Ég
gekk i átt til hans en nam svo staðar við
stól frænku minnar. Ég varð að segja
þetta og það var eins gott að gera það
núna eins og seinna. Ég varð að fá að
vita þetta.
„Og ert þú móðir min?” spurði ég.
„Ert þú Sara — eða ertu Pamela?"
„Ég er Sara, en ég get ekki sannfært
þig, er það?" svaraði hún.
„Og þótt þú værir Pamela," hélt ég
áfram, „myndirðu þá ekki samt segjast
vera Sara, vegna Vivien?"
Meðan frænka min virtist vera að
velta þessu fyrir sér. togaði Julian mig á-
kaft í átt til dyra.
Glæsileiki
cinkennir heirnilistœkin frá KPS, Noregi.
Þúfœrt) allt I cldhúsit) í tízkulitum, cldavélar
f’ufuf’leypa, kwliskápa, frystiskápa, frystikistur oy
uppþvottavélar.

* ^ :
0
Lts
■i .m
— Tryggur heimílisvinur.
EINAR FARESTVEIT & CO. Hl
BERGSTAÐASTRÆTI 10 A
Sími 16995.