Vikan - 27.03.1980, Blaðsíða 20

Framhaldssaga
staðar. Annar þeirra stundi og hljóp
ýmist til hægri eða vinstri. Þeir sneru sér
við til að lita aftur á mig og augu jieirra
ranghvolídust af hræðslu.
I>á sá ég hvað það var sem skelfdi þá
svona. Pamela, sem kom hálf hlaupandi,
hafði ekki komið auga á okkur vegna
trjánna, sem voru meðfram veginum,
fyrr en hún var komin svo til alla leið —
alla leið að mönnunum.
l>etta hlýtur að hafa verið hræðilegt
áfall fyrir hana. Hún sá mig, sem lá á
jörðinni, annar hclntingur andlitsins
blóði drifinn. og hún sá hárlokkinn
löðrandi af blóði í hendi mannsins. Þá
æpti hún. Það var það versta sem hún
gat gert.
Það furðulega við allt þetta, satn-
kvæmt þvi sem læknarnir segja sem hafa
stundað mig, er að ég missti aldrei með
vitund. Ég sá allt sem gerðist. eins og ég
ég væri að horfa á hryllingsmynd.
Mennirnir voru nú orðnir alveg óðir
af skelfingu. Undir venjulegum kring-
umstæðum hefðu þeir strax þekkt
eineggja tvíbura, sem eru eins algengir i
Afríku og annars staðar.
En hvort sem þeir voru dáleiddir eða
undir áhrifum eiturlyfja, þá sáu þeir nú
að því er virtist sömu konuna koma á
móti þeim. þegar þeir reyndu að flýja, og
þeir höfðu skilið eftir dána eða deyjandi
að baki sér.
Maðurinn með sveðjuna veinaði og
sveiflaði henni hátt upp um leið og
Pamela þusti fram hjá honum. Sveðjan
skall á höfði hennar og hún datt á bílinn
og rann niður að opinni bilhurðinni og
þar lá hún þegar Vivien kom á þeysi-
spretti.
Mennirnir tveir urðu algjörlega frá-
vita. Þeir hentu frá sér sveðjunni og
hárinu, þegar Vivien kom á stökki yfir
girðinguna I átt til þeirra, með hárið
flaksandi á eftir sér. Og þó hún væri ekki
nema fjórtán ára var hún hávaxin og
þroskaleg, og í fyrstu hafa þeir eflaust
haldið að þetta væri sama konan enn
einu sinni.
Vivien renndi sér niður af Diamond
og hljóp til Pamelu og hrópaði:
„Mamma! Mamma!", en mennirnir
ríghéldu sér hvor I annan og lituðust
skjálfandi um eftir nýrri undan-
komuleið.
Diamond var nú fyrir aftan þá.
Vivien hafði sleppt taumnum og
hesturinn stóð með þanda nasavængi,
því hann fann blóðlyktina. í þeirra
augum hefur hann sennilega verið ógn-
vekjandi enda þótt hann væri eflaust
eins hræddur og þeir.
r
I
mánaskini
Ég sá annan þeirra taka aftur upp
sveðjuna og skelfingin gagntók mig. Var
næsta högg ætlað Diamond eða Vivien?
Ég heyrði manninn tauta: „Kalasi.
kalasi.” aftur og aftur. Drepin, drepin
þýðir það. Hann var vitstola af skelf-
ingu.
Ég reyndi að rísa upp en gat ekki lyft
höfðinu. Hann hlýtur að hafa orðið var
við einhverja hreyfingu, því hann þaut
til mín og sveiflaði hnifnum.
En heppnin var ekki lengur með þeim.
Pamela hafði verið að spyrja N'garja.
kokkinn okkar, hvort hann vissi hvar
Vivien væri. Hann sagði okkur seinna
að hann hefði verið að svipast um eftir
henni til að ávita hana fyrir að láta
frænku sína þurfa að hafa af sér
áhyggjur. Þegar hann sá hvað var að
gerast korn hann æðandi niður
heimkeyrsluna og öskraði eins og Ijón í
árásarham. Þar með var þessu lokið.
Hann neyddi Vivien til að fara á bak
Diamond og ríða heini að húsi til að
sækja hjálp. Svo stóð hann vörð yfir
mönnunum þangað til Julian kom.
N'garja gerði enga tilraun til að nálg-
ast okkur systurnar þvi hann áleit að
við værum báðar látnar. Hvað Pamelu
snerti hafði hann rétt fyrir sér. Hún
hefur að öllum likindum dáið strax við
þetta eina högg. Læknarnir segja að
hún hafi ekki getað þjáðst mikið."
Aumingja móðir min. hugsaði ég og
varð um leið hverft við, þegar ég áttaði
mig á að þetta var eina tilfinningin sem
FYRIR BARNAAFMÆLIÐ
PAPPÍRSVÖRUR:
Diskar
Mál
Dúkar
Servéttur
Hattar
Einnig kerx
drykkjarrör
blöðrur, leikföng
leikföng
1781 simi 86780
t§5f.
i
éép- s h h
Íí' . * ' '' N í'' ,\-S V ,j'
kúlutyggjó frá Wrigleys
Mjúkir, stórir og safaríkir
hlunkar
Heildsölubirgðir:
Ólafur Guönason hf.
Garðarsstræti 2 Símar: 119 91 og 119 33
LAUGAVEGI
20 ViKan 13. tbl.