Vikan - 27.03.1980, Blaðsíða 35

kommóðuskúffu og skrifaði
Friðriki að árin hefðu breytt svo
mörgu. Hún var ekki lengur
unga stúlkan sem hann hafði
þekkt. Nú var hún gömul,
gráhærð og tannlaus, svo það
var víst best fyrir hana að fara
hvergi.
Svo setti hún bréfið í póstkass-
ann, settist sjálf í körfustólinn
og beið.
Nokkrum dögum seinna kom
annað skeyti frá Ameríku.
Matthildur stóð með það í
heilan klukkutíma áður en hún
þorði að opna það og hendur
hennar skulfu og hristust. í
þetta skipti stóð þar:
Never mind, darling. Komdu
eins og þú ert. Ég get ekki lifað
deginum lengur án þín. Þinn
Friðrik.
Svo þú getur rétt ímyndað þér
að Matthildur dreif i að pakka
saman föggum sínum og leggja
af stað.
— Láttu mig hafa miða til
Kansas City í Ameríku, aðra
leiðina, sagði hún með
andköfum við Friðriksen gamla
í lúgunni á járnbrautarstöðinni,
dauðhrædd um að missa af
fjögurlestinni.
En af stað komst hún og
nokkrum dögum seinna tók
Friðrik á móti henni á umferðar-
miðstöðinni í Kansas City. Hún
brosti út að eyrum af hamingju
og kastaði sér i útrétta arma
hans.
— Well, well, old girl, sagði
hann og brosti ánægjulega. —
Þetta var þá ekki eins slæmt og
þú sagðir, þú skrifaðir mér að þú
værir orðin gömul, gráhærð og
tannlaus. Það er ekki rétt. Þú ert
enn með eina tönn. Hvers vegna
skrifaðir þú ekkert um það?
Matthildur leit feimnislega
niður fyrir sig. Svo hvíslaði hún
titrandi röddu:
— Já, en Friðrik, það átti
einmitt að koma þér á óvart.
Þýð.:JÞ
13. tbl. Vikan 35