Vikan - 27.03.1980, Blaðsíða 22

Framhaldssaga
„Jú, sennilega myndi ég gera það,"
svaraði hún. „Hún þarfnast mín miklu
frekaren þú,”
Sara frænka hleypti i brýrnar og lagði
enn við eyrun. „Hvað gafstu Vivien
margar pillur, Julian?"
„Tvær. Ég hélt að hún gæti sofið í
alla nótt af þeim." Hann leit afsakandi
til mín. „En ef hún er mjög óróleg
vaknar hún stundum aftur." Við
heyrðum að verið var að loka hurð uppi.
mjöggætilega.
„Þetta eru dyrnar út í hina álmuna,”
sagði Sara snögglega. „Hún hefur farið
að leita að mér. Julian, farðu með
Joanna fram í eldhús, svo hún geti læðst
upp í herbergið sitt bakdyramegin."
Við mig sagði hún: „Það er sennilega
eins gott að hún finni okkur ekki hér öll
saman. Undanfarnar nætur hef ég sofið
í álmunni sem áður hýsti þjónustufólkið.
Þú áttir ekki að verða mín vör, skilurðu.
Það var eina leiðin til þess að við gætum
fengið Vivien til að taka á móti þér.”
Enda þótt mér fyndist ofur eðlilegt að
þau hefðu áhyggjur af dóttur sinni.
fannst mér ekki beint þægilegt að þurfa
að laumast upp i herbergi mitt til að
komast undan hatri veikrar stúlku.
En eitt var ég ákveðin í að fá áður en
ég reyndi aðsofa aðra nótt i þessu húsi.
„Er til lykill að herberginu sem ég sef
í?" spurði ég frænda minn þegar hann
sýndi mér hvernig ég kæmist upp í her-
bergiðmitt.
Hann andvarpaði. „Við urðum að
fjarlægja alla lykla. En ég skal koma upp
með lykil til þín á eftir, Joanna. Flýttu
þér nú. ef Vivien skyldi koma aftur."
Ég var ekki í neinum vandræðum
með að finna dyrnar inn á ganginn, en
ég hikaði við að opna þær. Hvað ef hin
sterka frænka mín stæði nú við dyrnar á
herberginu minu og dimmur stiginn
fyrir aftan okkur? Ef hún réðist á mig
gæti ég ekki gert mér neinar vonir um að
ráða við hana.
Ég sneri húninum mjög varlega og
opnaði örlitla rifu svo ég gæti rétt gægst
fram á ganginn.
Vivien stóð fyrir utan her-
bergishurðina mina og i mánaskininu
var hár hennar silfurlitt. Hún var í
síðum náttkjól og hún kreppti hnefana
aðsíðunum.
Mér varð hugsað til tóma rúmsins
fyrir innan og ég vonaði innilega að hún
myndi ekki opna hurðina. En á sama
augnabliki galopnaði hún hurðina. Hún
fór ekki inn fyrir en starði inn í her-
bergið eins og hún væri að fullvissa sig
um að ég væri ekki þarna. Svo sneri hún
sér við og skildi hurðina eftir hálfopna.
og hún starði inn ganginn í átt til min.
Það var eins og við værum að horfast
í augu. Ég reyndi árangurslaust að
fullvissa sjálfa mig um að hún gæti
engan veginn séð mig gegnum þessa
örmjóu rifu og í þessu myrkri. En ég sá
hana galopna munninn og ég beið með
r
I
mánaskini
hverja taug þanda til hins ýtrasta eftir
aðhún æpti.
„Mamma, mamma, mamma!" Hún
var stif af æsingi. Hún hljóp af stað i átt
til min. Ég þorði ekki að loka hurðinni;
hún yrði strax vör við hreyfinguna. Ég
bara beið.
„Ég er hérna niðri, elskan. Inni í
stofu." Rólyndisleg rödd frænku minnar
barst upp til okkar.
Vivien hikaði en sneri sér svo við og
það var greinilegt að hún varð rórri.
Hún hljóp að stiganum og sagði með
grátstafinn í kverkunum: „Mamma, ég
fann þig hvergi."
„Ég er hérna, elskan. Og pabbi líka.
Gastu ekki sofið. Það er af þvi tungls-
Ijósið er svo skært. Eigum við að fá
okkur eitthvað heitt að drekka?”
„Hvarer Joanna?"
„Ég ætla að vona að hún sé i rúminu
sínu," heyrði ég að Julian frændi sagði.
„Hún er ekki þar,” svaraði Vivien.
„Og þegar ég fór að gá að mömmu, þá
fann ég hana ekki.”
„Það er nú ekkert skritið, elskan mín,
því ég var hérna. En Joanna hlýtur bara
að vera ennþá frammi á baði. Komdu
nú. Við skulum fá okkur eitthvað heitt
að drekka frammi í eldhúsi. Kemur þú
lika, Julian?"
„Það held ég nú. Ég kem eftir augna-
blik."
Ég heyrði að þau gengu af stað niðri
og það marraði i eldhúshurðinni. Dágóð
aðferð til að láta mig vita hvert þau færu
og hvað þau yrðu að gera næsta hálftim-
ann.
Ég kom fram á stigapallinn um leið og
frændi minn stökk upp stigann og þrýsti
lykli í hönd mína og klappaði mér hug-
hreystandi á vangann, svo hljóp hann
aftur niður. Ég fór inn til mín og læsti að
mér.
Það sást ekkert til Söru frænku við
morgunverðarborðið. en hin óút-
reiknanlega Vivien fagnaði mér með
brosi.
„Viltu egg?" spurði hún. „Mér tekst
ágætlega að matreiða egg, er það ekki
pabbi?”
„Jú, svo sannarlega." Julian Marsh
brosti til min. „Þú virðist hafa hvílst
vel," sagði hann. „En hvernig svafstu
annars?"
„Vel, þakka þér fyrir.”
Ég leit út um gluggann á trén og
gróðurinn fyrir utan og sá að það var
farið að hvessa. „Ég varð ekkert vör við
að það hvessti í nótt. En sú breyting!"
„Þarna kemur pósturinn," tilkynnti
Vivien um leið og hún renndi tveimur
steiktum eggjum á disk og setti hann
fyrir framan mig, „Hann kemur alltaf
Skop
Já, það cr víst því miður satt að hann Sergej okkar er skilinn, Anna Pavlovna.
Kn hann fékk þó alténd dálitlar sárabxtur.

% HÖFUM OPNAÐ % l'kir HÁRSNYRTISTOFUNA PAPILLU !klr Á stofunni er alhliða þjónusta fyrir dömur og herra. Einnig eru á boðstólum hártoppar fyrir herra og þjónusta í sambandi við þá, svo sem litun og liðun. Starfsfólk okkar er Heiðdís Þorbjarnardóttir hárgreiðslusveinn Ragnar Harðarson hárgreiðslu- og hárskerasveinn Dorothea Magnúsdóttir hárskera- og hárgreiðslumeistari Torfi Geirmundsson hárskerameistari. IL'^rV^ffllfftlllÍ *Z'Z,“-"naa HÁRSNYRTISTOFAN 0^£) 0^)
22 ViKan 13. tbl.