Vikan - 27.03.1980, Blaðsíða 16

Smásagan
sagði ég „Ég ætlaði ekki að koma."
Hann glotti. „Ekki það, nei? En nú
ertu komin og ég er feginn þvi. Þú kannt
vel aðstýra bát. skvísa."
„Þú líka," sagði ég hugsandi. „Hver á
hann annars?" t
„Ég á hann." sagði hann lágt. „Ég
smíðaði hann sjálfur.”
Ég lyfti brúnum og núna sá ég i fyrsta
sinn að það var meira í þennan mann
spunnið en ég hafði gert mér grein fyrir.
Hann var ekki vitund hrokafullur, hann
var bara svona öruggur með sjálfan sig.
Hann stýrði bátnum unaðslega cftir
kröppum sjónum. Hvorugt okkar sagði
mikið, þess var engin þörf. Það skapast
sérstakt samband milli tveggja manna
sem vinna saman viðaðstýra bát.
Við komum til Cala Koig eftir nokkra
klukkutima og lögðumst að bryggju.
Maður vaxinn eins og tunna kom niður
til þess að taka á móti okkur og Sean
kynnti mig fyrir Sam. Sam brosti til mín
ogsneriséraðSean.
„Það tók sinn tima.”
Sean sneri sér að mér. „Hann er besti
skipasmiðurinn hér á eyjunni en hann er
sannkallaður þrælapiskari."
Ég leit i kringum mig og kom auga á
næstum fullsmiðaðan bát á stokkum.
„Svo þið smíðið báta hér, Sam?"
„Já, ungfrú, þegar engar tafir verða."
Hann leit í áttina til Sean. Ég komst að
þeirri niðurstöðu að mér likaði vel við
Sam. hann var maður með báðar fætur á
jörðinni og ekkert rugl. Sean hækkaði í
áliti hjá mér i annað sinn af þeirri
ástæðu að þessi alvarlegi gamli maður
var ánægður með hann í vinnu.
„Það mætti segja mér að ykkur
langaði í brauðbita og tcsopa," sagði
Sam. „Ég skal sjá um það." Og hann
kjagaði í burtu.
Það sem lífið
getur boðið
þér
„Ætlar þú ekki að sýna mér staðinn?”
spurði ég.
„Það er nú ekki mikið að sjá — bátur-
inn hér og tveir aðrir hafa verið pantaðir ”
Sean sýndi mér kofa sem notaður var
fyrir skrifstofu, verkstæði og geymslu.
„Þú plataðir mig," sagði ég. „Hvers
vegna klæðir þú þig eins og hippi?"
„Hvaða máli skiptir það, skvísa. Það
eru margir sem kjósa að hætta í lifs-
gæðakapphlaupinu og njóta sólarinnar
þess í stað. Hvað er athugavert við það
þó þetta fólk klæðist skrautlegum fötum
og lifi einföldu lífi? Það þarf kjark til að
gera slíkt."
„Della, Sean. Þú vinnur nytsamt
starf, en það þarf ekki kjark til þess að
búa uppi í hæðunum og búa til perlu-
festar — það er uppgjöf."
„Þú ruglar öllu saman, skvísa. Þetta
fólk er að leita hamingjunnar. Hún
finnst ekki alltaf en þú hefur ekki kjark i
þér til þess að halda af stað og reyna.”
„Ég get ekki bara farið af stað upp úr
þurru. Kannski þegar.. .”
„Kannski, kannski," sagði hann háðs
lega. „Það sem þú ert að gera er til að
öðlast öryggi á kostnað hamingjunnar.”
„Ég á ekki annarra kosta völ." Ég var
nú komin í algera vörn. „Mig hefur
alltaf langáð til að mála en ég mála ekki
nógu vel til þess að geta unnið fyrir mér
svo ég verð að halda áfram að gera það
sem ég kann. Ég hef ekki efni á draum-
um."
Hann horfði lengi á mig og sagði svo
blíðlega: „Svo þig langar til þess að
mála." Hann benti mér á gamalt stein-
hús. „Þarna búum við Sam. Við
breyttum stóru seglageymslunni í ibúð.
Myndir þú vilja fá hana?"
Ég leit pireygá hann. „Gegn hverju?"
„Það eina sem þú þyrftir að gera væri
að sjá um heimilisverk nokkra klukku-
tima á dag og við sjáum þér fyrir ókeypis
húsnæði og viðurværi.”
„Þú hlýtur að vera klikkaður."
„Ekki ég, skvísa, en ég veit ekki með
þig. Ef þú þráir sannarlega tima og stað
til þess að mála, þá munt þú ekki hika."
„Þetta umhverfi er alls ekki við mitt
hæfi,”sagði ég reiðilega.
„Ekki hefði ég haldið að málun væri
við þitt hæfi,” sagði hann þurrlega. „En
ég held nú samt að þú sért farin að velta
fyrir þér hvað eigi í rauninni við þig."
Áður en ég gat orðið reið út í hann
hló hann snöggt og rétti mér síðan hönd-
ina. Ég tók í hana og varð skyndilega svo
bjánalega ánægð, handtakið var kalt og
þétt. Ég varð lika eilítið hrædd, því það
virtist engin sérstök ástæða fyrir þessu.
Við gengum aftur að húsinu og
þáðum te og brauð með hunangi hjá
Sam. Þetta var fallegt gamalt steinhús
en það leit út fyrir að þessir tveir menn
þyrftu einhverja umsjá.
„Komstu vörubílnum i gang. Sam?"
spurði Sean skyndilega,
„Já. það voru bara einhver óhreinindi
í leiðslunni.”
„Gott, þá ek ég þér aftur til Raphael.
Biddu hérna aðeins. skvisa."
Þegar ég var orðin ein með Sam fór
ég að hugsa. Ég var ekki sátt við að þessi
Sean hafði orðið til þess að ég efaðist um
sjálfa mig. Innst inni vissi ég að starf
mitt var auðveld undankoma. Ég var á
góðum launum en lif mitt var stefnu-
laust.
Ég sætti mig enn síður við að ég hafði
ekki hugmynd um hvers ég vænti af
lífinu. ÞásáégaðSam virti migfyrirsér.
„Hefur Sean unnið lengi hjá þér?"
spurði ég út i loftið.
Hann hnussaði. „Þú veist ekki mikið
um hann, er það, ungfrú? Við rekum
þetta i félagi og hvað mig varðar þá yrði
ekki á betra kosið. Þetta hefur stundum
verið barátta en hann Sean er bardaga-
maður og núna höfum við meiri verk-
efni en við komumst yfir."
Hann kinkaði kolli til min. „Ég er
feginn þvi að þú ætlar að sjá um heimilið
fyrirokkur. Húsverk og eldamennska
eru kvenmannsverk eins og ég segi
alltaf.”
Ég var orðlaus en hann hélt áfram.
„Ég býst við að hann hafi sýnt þér
gömlu seglageymsluna og þér hafi
fundist hún orðin snotrasti staður og allt
það." Hann brosti til min, fallegu brosi.
„Ég býst við að þú sért sæmilegasta
stúlka en þér er best að fara núna. Sean
er kominn með bílinn fyrir utan.”
í bílnuni á leið til Raphael leit Sean á
mig.
„Þú ert nijög þögul. Hvað sagði
Sam?”
„Hann kallaði mig sæmilega stúlku.”
Hann hló. „Þá hefur honum likað vel
við þig. Þetta er mikið hól hjá Sam."
„Segðu mér eitt: Hvers vegna fórstu
til Raphael i morgun?"
„Nú, i fyrsta lagi til þess að ná í bát-
inn.”
„Og i öðru lagi?”
Til þess að hitta vissan aðila,” sagði
hann hægt. „En hún kom ekki. Hún
skildi eftir miða hjá Toni þar sem hún
sagðist ekki hafa áhuga.”
„Á hverju?”
„Því sama og þú hefur ekki áhuga á.
skvísa. Sam og ég þurfum að ha’fa konu
á heimilinu, við þurfum að borða og lifa
sómasamlegu lífi. en við önnum varla
bátasmíðinni."
Hann blistraði lágt nokkurn spöl, en
bætti síðan við: „Frá sjónarmiði kven-
manns er þetta líklega ekki mjög heill-
andi. Ég hef kannski ofmetið hið ein-
falda líf." Hann andvarpaði. „Við
verðum bara aðauglýsa."
Ég sagði ekkert en sat og hugsaði.
Þegar ég skildi við hann í Raphael sagði
ég:
„Kemur þú hingaðá morgun?"
„Ég þarf að versla — hvers vegna?”
„Þvi að á morgun verð ég kannski
ekki á bilnum. Viltu kíkja eftir mér við
appelsínulundinn?"
„Ég fer ekki fram hjá án þin."
Viðtókumst i hendur.
„Sé þig á morgun."
„Á morgun og alla aðra morgna."
sagði hann rólega.
Ég ók hægt aftur til ungfrú Randall.
Hún beið eftir mér. Hún gaf mér ekkert
tækifæri til þess að tala.
„Annaðhvort ertu veik eða sturluð.”
Ég opnaði munninn en hún hélt
áfram: „Gerir þú þér grein fyrir þvi að
ég er búin að bíða i allan dag billaus og
án allra fregna?"
„Mér þykir það leitt, frænka. Ég held
aðþaðsé best aðégsegi upp strax."
Þetta kom illa við hana. Hún vissi
vitanlega að ekki yrði auðvelt að fá ein-
hverja í staðinn fyrir mig, ef það yrði þá
hægt.
„Láttu þetta bara ekki endurtaka sig
og þá skal ég reyna að gleyma þessu."
„En, frænka. ég get ekki gleymt
þessu.”
Varir hennar herptust saman. „Það er
maður, það mætti segja mér það. Kjáni
ertu, barn. Segðu rnér frá þessu öllu og
Skop
16 Vikan 13. tbl.